Kaliber: 7,62 mm

Amunicja: 7,62x25 Tokariew

Masa własna: 3,5 kg bez magazynka, 5,35 kg z pełnym magazynkiem bębnowym

Długość całkowita: 842 mm

Długość linii celowniczej: 365 mm

Długość lufy: 263 mm

Prędkość wylotowa: 500 m/s

Zasilanie: magazynek pudełkowy na 35 naboi lub bębnowy na 71 naboi

Szybkostrzelność: 800 strz./min

Zasięg skuteczny: 200 m

Pistolet maszynowy skonstruowany przez Georgija Siemionowicza Szpagina - prototyp dostarczono na próby 26 sierpnia 1940 roku. Z uwagi na prostą technologię produkcji (połowę nakładów potrzebnych na produkcję PPD) 21 grudnia 1940 roku zadecydowano o wprowadzeniu go na uzbrojenie Armii Czerwonej.
Wiele elementów tej broni było przystosowanych do taniej, masowej produkcji metodą tłoczenia z blachy stalowej - na jeden egzemplarz zużywano 13,9 kg metalu i 7,3 maszynogodziny.
Ponieważ ładowanie magazynków bębnowych było bardzo skomplikowane, a ich indywidualne pasowanie uniemożliwiało wymienność, w 1942 roku wprowadzono pudełkowe magazynki łukowe o pojemności 35 naboi (ułożenie dwurzędowe).
Do końca wojny wykonano ponad 5,5 miliona egzemplarzy.

Pistolet maszynowy samoczynno-samopowtarzalny o nieruchomej lufie.
Działał na zasadzie odrzutu zamka swobodnego, strzelał z zamka otwartego ogniem pojedynczym i ciągłym.
Lufa umieszczona w perforowanej osłonie-chłodnicy była chromowana, połączona na stałe z komorą zamkową. Osłona i komora wykonane techniką tłoczenia, łączone na zawiasie z gniazdem magazynka. W przedniej części komory zamkowej znajdował się wyrzutnik łusek, od dołu gniazdo magazynka.
Masywny trzon zamkowy ze stałą iglicą współpracował ze sprężyną powrotną o małej średnicy umieszczoną na żerdzi, na końcu której znajdował się prosty zderzak.
Celownik krzywiznowo-ramieniowy o nastawach od 50 do 500 m (zastąpiony później przerzutowym o nastawach 100 i 200 m), muszka prętowa na wylocie lufy. Drewniana kolba z chwytem półpistoletowym.