Załoga: 2 osoby (instruktor i uczeń)
Masa własna: 2210 kg
Masa całkowita: 2725 kg
Rozpiętość: 10 m
Długość: 8,5 m
Wysokość: 2,64 m
Powierzchnia nośna: 17,15 m²
Jednostka napędowa: 12-cylindrowy, rzędowy w układzie V, chłodzony cieczą, typu Klimow WK-105PA o mocy 1050 KM
Prędkość maksymalna: 472 km/h
Prędkość wznoszenia: 12,6 m/s
Pułap: 9900 m
Zasięg: 615 km

Radziecki samolot szkolno-myśliwski opracowany w 1942 roku w biurze konstrukcyjnym Aleksandra Siergiejewicza Jakowlewa dla umożliwiania lepszego i szybszego przeszkolenia pilotów myśliwskich.

Jednosilnikowy wolnonośny dolnopłat o konstrukcji mieszanej.
Kadłub wykonany ze spawanej kratownicy stalowej był kryty w przedniej części blachą z duraluminium, w środkowej części pokrywała go sklejka, a w tylnej płótno. Skrzydła z duralowym dźwigarem kryte sklejką. Usterzenie poziome drewniane, kryte sklejka, natomiast pionowe kryte blachą duralową. Podwozie klasyczne stałe, z kółkiem ogonowym.

Jak-7B był myśliwską wersją samolotu szkolnego Jak-7UTI. W miejscu drugiej kabiny dla odpowiedniego wyważenia wstawiono dodatkowy zbiornik paliwa - ze względu na brak jakiejkolwiek osłony był on w jednostkach bojowych najczęściej demontowany. Nad silnikiem zamontowano uzbrojenie w postaci 2 karabinów maszynowych UBS kalibru 12,7 mm.

W lotnictwie myśliwskim Ludowego Wojska Polskiego używano od października 1943 r. do września 1946 r. 10 egzemplarzy Jak-7B oraz 10 egzemplarzy Jak7W.