Załoga: 3 osoby (pilot, nawigator i strzelec)
Masa własna: 5950 kg
Masa całkowita: 7770 kg
Rozpiętość: 17,11 m
Długość: 12,78 m
Wysokość: 4 m
Powierzchnia nośna: 40,5 m²
Jednostka napędowa: 2x12-cylindrowe, rzędowe w układzie V, chłodzone cieczą, typu Klimow WK-105PF o mocy 1210 KM
Prędkość maksymalna: 580 km/h
Wznoszenie: 7 minut na wysokość 5000 m
Pułap: 9000 m
Zasięg: 1200 km
Uzbrojenie: 3 karabiny maszynowe UB kalibru 12,7 mm i 1 karabin SZKAS kalibru 7,62 mm; 1000 kg bomb

Radziecki samolot bombowy opracowany w 1939 roku w biurze konstrukcyjnym Władimira Michajłowicza Petlakowa.
Był on przystosowany do bombardowania z lotu nurkowego z wykorzystaniem automatu bombardierskiego wyprowadzającego maszynę do lotu poziomego.

Wolnonośny dolnopłat o całkowicie metalowej, półskorupowej konstrukcji.
Skrzydło dwudźwigarowe, trójdzielne. Podwozie klasyczne chowane w locie. Hamulce aerodynamiczne znajdowały się na dolnej powierzchni skrzydeł. Sterowanie klapami i trymerami z wykorzystaniem silniczków elektrycznych.
Uzbrojenie składało się z jednego stałego karabinu maszynowego UB ze spustem sterowanym przez pilota, jednego karabinu UB umieszczonego w wieży na przedłużeniu osłony kabiny, jednego karabinu UB strzelającego przez dolny wykrój w kadłubie oraz jednego karabinu SzKAS strzelającego przez boczne okienka kadłuba.

W lotnictwie bombowym Ludowego Wojska Polskiego używano wersji Pe-2FT oraz wersji szkolnej UPe-2 - służyły one w 3 Dywizji Lotnictwa Bombowego, która do zakończenia wojny nie zdążyła osiągnąć gotowości bojowej.