Kaliber: 50 mm
Masa: 15,35 kg na stanowisku, 16,2 kg w transporcie
Długość lufy: 780 mm (L/15,6) lufa z zamkiem, 555 mm przewód lufy
Kąt ostrzału w elewacji: +45° lub +75° lub +82°
Kąt ostrzału w azymucie: 16° przy kącie podniesienia lufy 45°, lub 7° przy kącie podniesienia lufy 82°
Masa pocisku: 0,85 kg
Prędkość wylotowa: 96 m/s
Donośność: minimalna 100 m, maksymalna 800 m
Szybkostrzelność: 30 strz./min

Lekki moździerz wz. 1938 był wynikiem długotrwałych badań nad lekką bronią bezpośredniego wsparcia piechoty już od szczebla kompanii, (z tego powodu był nazywany "Rotnyj minomiet") prowadzonych w latach 1934-1937. Został on opracowany przez zespół pod kierownictwem B. I. Szwryrina (B. I. Szawyrina?) z wykorzystaniem informacji o podobnych, zagranicznych konstrukcjach.

Dla ułatwienia transportu moździerz był rozkładany na 3 elementy transportowane na plecach żołnierzy obsługi: lufę, dwójnóg z celownikiem i płytę oporową.

W jego konstrukcji wykorzystano rozwiązanie stałego kąta podniesienia lufy (w prototypie były to dwa położenia 45 i 75 stopni) ze stałym ładunkiem miotającym, gdzie do regulowania donośności pocisków wykorzystano upuszczanie gazów wylotowych przez boczny otwór, (nastawy ustawiane regulatorem gazowym regulującym średnicę tego otworu).
Wadą tego rozwiązania był zbyt duży zasięg minimalny - przy nastawie 75 stopni wynosił on bowiem aż 400 m. Efektem tego był brak możliwości ostrzału przeciwnika znajdującego się poniżej tej odległości. Dla wyeliminowania tej niedogodności w moździerzach seryjnych dodano trzecią nastawę kąta podniesienia lufy wynoszącą 82 stopnie, przy której to wartości zasięg minimalny zmniejszył się do 100 m.

W Ludowym Wojsku Polskim według etatu Dywizji Piechoty z 1944 roku pluton moździerzy po 2 moździerze kalibru 50 mm przydzielony do każdej kompanii piechoty.