Kaliber: 82 mm
Masa: 56 kg na stanowisku (bez juków z celownikiem), 61 kg w transporcie
Długość lufy: 1360 mm (L/16,6) lufa z zamkiem, 1225 mm przewód lufy
Kąt ostrzału w elewacji: od +45° do +85°
Kąt ostrzału w azymucie: od 11° przy kącie podniesienia lufy 45°, do 6° przy kącie podniesienia lufy 85°
Masa pocisku: 3,35 kg
Prędkość wylotowa: 211 m/s
Donośność: minimalna 85 m, maksymalna 3100 m
Szybkostrzelność: 20 strz./min

Moździerz opracowany przez zespół pod kierownictwem B. I. Szwryrina (B. I. Szawyrina?).

Klasyczna konstrukcja z gładkościenną lufą z zamkiem iglicowym (z bezpiecznikiem przed podwójnym załadowaniem zamocowany na zgrubieniu wylotowym lufy), dwójnożną podstawą (z mechanizmami: kierunkowym i podniesieniowym, poziomującym, dźwigarem i osłabiaczem odrzutu) oraz płyty oporowej o kształcie kołowym. Celownik przeziernikowy z poziomicą.

Do transportu rozkładany na 3 podzespoły przenoszone na plecach żołnierzy obsługi:
- masa juku z lufą 19 kg
- masa juku z dwójnogiem 20 kg
- masa juku z płytą oporową 22 kg

Amunicja z 7 ładunkami miotającymi pozwalającymi na uzyskanie prędkości wylotowej pocisku od 70 do 211 m/s.

W Ludowym Wojsku Polskim według etatu Dywizji Piechoty z 1944 roku kompania moździerzy po 9 moździerzy kalibru 82 mm była przydzielona do każdego batalionu piechoty. Broń tego typu stanowiła także etatowe wyposażenie Brygad Pancernych w postaci kompanii moździerzy po 6 moździerzy kalibru 82 mm przydzielonej do batalionu piechoty zmotoryzowanej.
W przypadku 1 Brygady Piechoty Zmotoryzowanej, etat przewidywał 30 moździerzy kalibru 82 mm.