Kaliber: 82 mm
Masa: 52 kg na stanowisku (bez juków i kół, z celownikiem), 60,5 kg w transporcie
Długość lufy: 1360 mm (L/16,6) lufa z zamkiem, 1225 mm przewód lufy
Kąt ostrzału w elewacji: od +45° do +85°
Kąt ostrzału w azymucie: od 10° przy kącie podniesienia lufy 45°, do 6° przy kącie podniesienia lufy 85°
Masa pocisku: 3,35 kg
Prędkość wylotowa: 211 m/s
Donośność: minimalna 85 m, maksymalna 3100 m
Szybkostrzelność: 20 strz./min

Modernizacja 82 mm moździerza wz. 1937 - zastosowano nowy dwójnóg wyposażony w nakładane koła wykonane z tłoczonej blachy, umieszczenie w zamku bezpiecznika mimośrodowego, który w czasie rozładowywania moździerza w wypadku niewypału unosi wystający grot iglicy, wprowadzenie mimośrodowego mechanizmu ustawczego do zgrubnego poziomowania dźwigara oraz mechanizmu poziomującego typu śrubowego do dokładnego poziomowania poprzecznego celownika, zastosowanie osłabiacza odrzutu wyposażonego w pojedynczą sprężynę główną i zderzakową, wprowadzenie dwóch zaczepów płyty oporowej przeznaczonych do mocowania nóg podczas przewożenia moździerza na kołach.
Zachowano możliwość demontażu do transportu w 3 jukach:
- masa juka z lufą 19,5 kg
- masa juka z dwójnogiem i kołami 22 kg
- masa juka z płytą oporową 19 kg

W Ludowym Wojsku Polskim według etatu Dywizji Piechoty z 1944 roku kompania moździerzy po 9 moździerzy kalibru 82 mm przydzielona do każdego batalionu piechoty.
Broń tego typu stanowiła także etatowe wyposażenie Brygad Pancernych w postaci kompanii moździerzy po 6 moździerzy kalibru 82 mm przydzielonej do batalionu piechoty zmotoryzowanej.
W przypadku 1 Brygady Piechoty Zmotoryzowanej etat przewidywał 30 moździerzy kalibru 82 mm.