W 1937 roku inż. G.D. Dorochin z Biura konstrukcyjnego Zakładów Nr 8 im. M.I. Kalinina zaproponował opracowanie armaty przeciwlotniczej kalibru 85 mm z wykorzystaniem podwozia 76 mm armaty przeciwlotniczej wz. 1931.
Projekt został ukończony 31 stycznia 1938 roku, a po serii testów działo przyjęto na uzbrojenie pod oznaczeniem 85 mm armata przeciwlotnicza wz. 1939. Działa seryjne otrzymały podwozie typu ZU-8 od 76 mm armaty przeciwlotniczej wz. 1938 oraz nowy tłumik i zmodyfikowany zamek.
W 1940 roku cena armaty wynosiła 118 tysięcy rubli, a czasochłonność produkcji malała w czasie wojny z 2051,5 roboczogodziny w 1942 roku do 1360,5 roboczogodziny rok później. Ogółem w latach 1939-1945 wyprodukowano około 1420 egzemplarzy.

Lufa wzmocniona płaszczem o długości 2,5 m i zakończona wielokomorowym hamulcem wylotowym. Zamek klinowy, ryglowany pionowym klinem ślizgowym. Pod lufa znajdował się hydrauliczny opornik, a nad nią hydropneumatyczny powrotnik.
Istnieje możliwość montażu tarczy ochronnej o masie 100 kg. Armata dostosowana do współpracy z centralnym przelicznikiem podającym koordynaty celu i kąty celowania za pomocą przekaźników elektrycznych - naprowadzanie na podane współrzędne ręczne. Podwozie czterokołowe, z kołami typu samochodowego wypełnionymi masą gąbczastą, umożliwiające holowanie z prędkością do 60 km/h. Obsługa 7 osób. Dowodzi nimi działonowy, któremu podlega także kierowca ciągnika.

Amunicja:

Przeciwpancerna tępogłowicowa BR-365
Masa naboju: 16 kg
Masa pocisku: 9,2 kg
Zapalnik: MD-7
Prędkość wylotowa: 800 m/s
Przebijalność pancerza dla płyty ustawionej pionowo:
     500 m - 111 mm
   1000 m - 102 mm
   2000 m -   85 mm

Odłamkowa O-365
Masa naboju: 16,3 kg
Masa pocisku: 9,54 kg
Zapalnik: KTM-1 lub KTM-1-U
Prędkość wylotowa: 795 m/s
Amunicja scalona z zapalnikiem czasowym nastawianym przed załadowaniem naboju do lufy w nastawnicy otrzymującej dane z aparatu centralnego za pomocą elektrycznych przekaźników.