Masa własna wyrzutni: 2350 kg (w tym 815 kg prowadnice)
Masa wyrzutni na nośniku: 7200 kg
Długość prowadnic: 5000 mm
Liczba prowadnic: 16
Szybkostrzelność: 16 strz./7-10s
Czas ponownego załadowania: 5-10 min
Pionowy kąt ostrzału: od +7° do +40°
Poziomy kąt ostrzału: 42°

Wieloprowadnicowa wyrzutnia rakiet niekierowanych opracowana pod koniec lat 30-tych i montowana na podwoziach samochodów ciężarowych oraz czołgów lekkich.
Prowadnica szynowa o przekroju dwuteowym pozwalała na załadunek rakiet na górnej i dolnej powierzchni.

Rakieta niekierowana M-13
Średnica kadłuba rakiety: 132 mm
Długość rakiety: 1420 mm
Grubość ścianek korpusu: 13,5 mm
Masa rakiety: 41,5-44 kg
Prędkość maksymalna: ok. 355 m/s
Donośność: 7900-9470 m
Stabilizacja w locie za pomocą czterech stateczników (rozpiętość 300 mm). Zapłon elektryczny za pomocą urządzenia odpalającego, sterowany z wnętrza kabiny kierowcy.
Rakiety były produkowane w kilku wariantach różniących się typem paliwa (proch piroksylinowy lub nitroglicerynowy), konstrukcją komory spalania (z dnem monolitycznym lub dokręcanym), usterzeniem (proste lub zaklinowane pod kątem).
Do walki w miastach produkowano także wersję krótkiego zasięgu, o zwiększonej masie głowicy i zredukowanej ilości paliwa, osiągającą donośność 5520 m.

Wyrzutnie tego typu posadowione na podwoziach amerykańskich samochodów ciężarowych Studebaker US6, stanowiły uzbrojenie 1 dywizjonu artylerii rakietowej, wchodzącego w skład 1 Korpusu Pancernego - etatowo jednostka ta miała 8 wyrzutni.