Z początkiem czerwca Dywizjon 309. otrzymał na stan pierwsze dwa Mustangi I. 31 lipca, kiedy dowodzona przez F/Lt. Piotrowskiego Eskadra "B" miała na stanie wymaganą etatem liczbę Mustangów, przeniesiono ją na lotnisko Dalcross, w okolicy Inverness w Szkocji, gdzie kontynuowała szkolenie. Co ciekawe na Mustangach jednostki nie nanoszono liter kodowych "AR", a jedynie indywidualne oznaczenia poszczególnych maszyn.
Jednym z pilotów Eskadry "B" był F/O Janusz Lewkowicz. Pilot ten, który przed wojną ukończył studia na Politechnice Warszawskiej, był zafascynowany możliwościami Mustanga. Ponieważ uważał, że podawany maksymalny zasięg tej maszyny jest mocno zaniżony, zgłosił się do przedstawiciela producenta samolotu i zasypał go pytaniami na temat zużycia paliwa w zależności od wysokości, prędkości i parametrów śmigła.
F/O Lewkowicz był pewien, że możliwy jest lot Mustangiem ze Szkocji do Norwegii i z powrotem. Kolejne tygodnie poświęcił on na szczegółowe obliczenia które potwierdziły, że przy odpowiednim doborze parametrów lotu, lot nad półwysep Skandynawski jest możliwy.
Następnie pilot z pomocą kolegów z Dywizjonu przystąpił do weryfikacji tych obliczeń podczas rutynowych lotów. Kiedy w tych bezpiecznych warunkach jego obliczenia zostały potwierdzone przez doświadczenie, F/O Lewkowicz udał się do dowództwa 71 Grupy (której podlegał 309.), z propozycją lotu na wymiatanie nad Norwegią. Do planu lotu dołączył swoje obliczenia.

Jego propozycja pozostała jednak bez odpowiedzi. Mówi się, że "kto nie jest gotowy umrzeć za własną ideę, nie jest tej idei wart". Z podobnego założenia prawdopodobnie wychodził F/O Lewkowicz, gdyż zniecierpliwiony brakiem odpowiedzi dowództwa postanowił wykonać ten lot bez zezwolenia.
27 września pilot otrzymał zgodę na "ćwiczebny lot nawigacyjny nad Morzem Północnym". Jako kolejny lot treningowy nie wzbudziło to początkowo niczyich podejrzeń. Samowolny lot polskiego pilota był jednak obarczony dodatkowym ryzykiem.
Idealnym miejscem startu do lotu do Norwegii było najbardziej wysunięte na wschód lotnisko Peterhead. Ukrywając faktyczny cel swojego "lotu ćwiczebnego", Lewkowicz musiał wystartować ze swojego macierzystego lotniska Dalcross, które znajdowało się 160 km dalej od wybrzeży Norwegii. Samotny pilot wystartował o godzinie 10:05, bezpiecznie doleciał do Stavanger w Norwegii gdzie z lotu koszącego zaatakował cele naziemne, po czym obrał kurs powrotny.
Kiedy F/O Lewkowicz realizował swój śmiały plan, na jego macierzystym lotnisku sytuacja zaczęła się robić nerwowa kiedy pilot nie wrócił o spodziewanej godzinie z rutynowego "lotu ćwiczebnego".
Sytuacja stała się jeszcze bardziej napięta, kiedy zorientowano się, że w dzienniku operacyjnym pilot wpisał ten lot jako "Rhubarb w okolicy Stavenger". Tymczasem Lewkowicz, choć planował wylądować w Peterhead, to zboczył z kursu i wylądował o 13:50 na dalszym, położonym bardziej na południu lotnisku Dunino (gdzie stacjonowały Eskadry A i C).

Po wylądowaniu pilot został umieszczony w areszcie domowym na czas śledztwa. Został z niego zwolniony po 8 dniach, kiedy pozwolono mu wrócić do swojej eskadry i lotów operacyjnych. Nie mniej, został on oskarżony o lot bez uprawnień i wezwany do dowódcy Army Co-operation Command - Air Marshall Barratta - który udzielił Polakowi surowej reprymendy, po czym pochwalił jego wyczyn. Miesiąc później oficjalny zasięg operacyjny Mustangów został zwiększony.
Z końcem listopada, wyposażona w Mustangi Eskadra "B", została czasowo przydzielona do 35. Skrzydła. Po uzyskaniu gotowości operacyjnej do końca roku Mustangi tej eskadry wykonały 9 lotów operacyjnych na rozpoznanie fotograficzne umocnień Wału Atlantyckiego na terenie Francji. Pierwszy z tych lotów odbył się 5 grudnia i na jego pamiątkę to właśnie ten dzień stał się Świętem Dywizjonu.
29 grudnia Eskadra opuściła 35. Skrzydło i dołączyła do reszty Dywizjonu stacjonującego w Findo Gask. W czasie kiedy Eskadra "B" szkoliła się na Mustangach, Eskadry "A" i "C", kontynuowały monotonne loty na współpracę z wojskami lądowymi. 26 listopada obie Eskadry przeniosły się do wspomnianego wcześniej Findo Gask.

Pogoda w styczniu uziemiła Dywizjon. Ponieważ lotnisko Findo Gask nie było odpowiednie dla Mustangów, Eskadra "B" została przebazowana do Peterhead skąd do marca latała w osłonie konwojów na morzu północnym.
Luty przyniósł poważne zmiany dla Dywizjonu. Rozkaz z dowództwa Army Co-operation Command nakazywał przekształcić Dywizjon w jednostkę dwu-eskadrową wyposażoną tylko w Mustangi. Eskadra "B" była już gotowa, zaś Eskadrę "A" miał utworzyć personel wybrany z dotychczasowych Eskadr "A" i "C".
Pozostali piloci i mechanicy mieli zostać odesłani do nowo-formowanego Dywizjonu 318. przewidzianego do współpracy z 2. Korpusem Polskim na śródziemnomorskim teatrze działań wojennych. Obserwatorzy, dla których nie było racji bytu, zostali wysłani na przeszkolenie na nawigatorów i dalej rozesłani do innych jednostek PSP.
14 lutego do sztabu oddelegowany został dowódca jednostki W/Cdr Pistl. Nowym dowódcą został S/Ldr Witold Piotrowski. 23 lutego Dywizjon 309. został oficjalnie Dywizjonem Rozpoznania Taktycznego. 10 marca Dywizjon zakończył przebazowanie do Kirknewton gdzie rozpoczęło się intensywne szkolenie na Mustangach. Przygotowując się do planowanej na 1944 rok inwazji na kontynent RAF przystąpił do reorganizacji.

1 czerwca Army Co-operation Command zostało rozwiązane. Jak już wspomniano Dywizjon 309. został przemianowany na dywizjon rozpoznania taktycznego, a teraz przeniesiony do 12 Grupy Fighter Command. Wkrótce powołano do życia 2nd Tactical Air Force (2nd TAF), która miała stanowić siłę powietrzną działającą dla wsparcia planowanej operacji inwazyjnej na kontynent, składającą się z jednostek myśliwskich, myśliwsko rozpoznawczych i bombowych.
Fighter Command z dywizjonami które nie weszły w skład 2nd TAF otrzymały zadanie obrony Wielkiej Brytanii, stąd Fighter Command zostało przemianowane na Air Defence of Great Britain (ADGB). Dla RAFu był to wizerunkowy strzał w kolano, gdyż nazwa Fighter Command wyryła się w psychice wyspiarzy jako siła, która latem 1940 roku oddaliła widmo niemieckiej inwazji zwyciężając w Bitwie o Anglię. Najwyraźniej w dowództwie zdano sobie z tego sprawę, gdyż nazwa Fighter Command powróciła już jesienią 1944 roku.
Początkowo, RAF spośród wszystkich polskich dywizjonów lotniczych planował włączyć do 2nd TAF właśnie Dywizjon 309. i będący w trakcie formowania Dywizjon 318. Polskiemu dowództwu zależało na jak największym udziale naszego lotnictwa w przygotowaniu i przeprowadzeniu inwazji na kontynent, zatem zaproponowali włączenie do 2nd TAF 1. i 2. Polskiego Skrzydła Myśliwskiego (oraz 305. Dywizjonu Bombowego), na co Brytyjczycy przystali.
Dywizjon 309. nie był częścią żadnego z nich, zatem nie został przewidziany do bezpośredniego wsparcia przyszłej operacji "Overlord". 4 czerwca jednostka przebazowała się do Snailwell.

W związku z przekształceniem Dywizjonu w jednostkę rozpoznania taktycznego, w okresie czerwiec-sierpień dowództwo PSP oddelegowało czasowo do 309. pilotów z doświadczeniem myśliwskim. Byli to F/Lt Paweł Niemiec przeniesiony do 309. jako instruktor taktyki oraz F/Lt Witold Retinger i F/Lt Władysław Gnyś, którzy czasowo objęli dowództwo eskadr.
Warto w tym miejscu wspomnieć, że F/Lt Gnysiowi przypisywane są pierwsze polskie (a tym samy alianckie) zwycięstwa powietrzne II WŚ. 1 września 1939 roku, po godzinie 7 strącił dwa niemieckie bombowce Dornier Do-17.
W ramach szkolenia myśliwskiego co tydzień dwóch pilotów 309. wysyłano do Hutton Cranswick na kurs strzelania powietrznego. Ciągłe szkolenia, zarówno te na miejscu, ale przede wszystkim te związane z wysyłaniem pilotów na inne lotniska, uniemożliwiały jednostce normalną służbę.
W związku z tym dowództwo jednostki zwróciło się do dowództwa 12 Grupy, o przerwę w działaniach bojowych w celu dokończenia szkolenia. W tej sprawie przyleciał nawet do jednostki G/Cpt Jerzy Bajan - polski oficer łącznikowy przy Fighter Command, czyli de facto dowódca polskiego lotnictwa myśliwskiego. Dowództwo przychyliło się do prośby W/Cdr Jacka Piotrowskiego i we wrześniu 309. zyskał czas na dokończenie szkolenia.
Również we wrześniu ze struktury dywizjonu wydzielono 3118 Eszelon Obsługowy, którego dowództwo powierzono dotychczasowemu Oficerowi Technicznemu Dywzjonu, F/Lt Henrykowi Mierzyńskiemu.

11 października podczas wizyty Naczelnego Wodza gen. Kazimierza Sosnkowskiego zaprezentowano godło Dywizjonu: dwie uskrzydlone strzały z numerem 309. 12 października W/Cdr Jacek Piotrowski przekazał dowództwo jednostki swojemu zastępcy S/Ldr Maciejowi Piotrowskiemu (piloci nie byli spokrewnieni).
Ostatni kwartał 1943 roku upłynął pod znakiem lotów rozpoznawczych nad wybrzeżem holenderskim, wykonywanych zwykle w sile dwóch samolotów. Prawdopodobnie w listopadzie rozpoczęła się seria usterek Mustangów I, będących na wyposażeniu Dywizjonu.
Mustangi I, wyposażone były w amerykańskie silniki Alison. Późniejsze wersje tego świetnego myśliwca, wyposażone były w produkowany na licencji przez firmę Packard silnik Rolls Royce Merlin. Kolejne maszyny doznawały awarii w locie i tylko dzięki umiejętności pilotów i szczęściu nie utracono żadnego pilota, ani maszyny.
Wizyty specjalistów z dowództwa, a nawet przedstawicieli producenta nie przyniosły trwałego rozwiązania. Wiara pilotów w Mustangi została zachwiana. S/Ldr Piotrowski wystosował prośbę o przezbrojenie jednostki w inny typ myśliwca.
Mimo to próbowano kontynuować loty operacyjne. Chociaż do starć z wrogiem nie dochodziło to 309. poniósł stratę, kiedy 27 grudnia podczas pozorowanej walki rozbił się i zginął F/O Eugeniusz Rajewski.

14 stycznia 1944 roku w powietrzu zderzyły się samoloty pilotowane przez F/O Sawickiego i F/Lt Lewandowskiego. Na szczęście piloci uszli z życiem. 17 stycznia dowództwo podjęło ostateczną decyzję o wymianie Mustangów I. Mimo próśb o zastąpienie ich Mustangami III, Dywizjon 309. otrzymał wysłużone Hurricane'y IV, a wkrótce potem Hurricane'y IIc.
Spotkało się to z ostrą reakcją S/Ldr Piotrowskiego, który zasypał różne dowództwa polskie i brytyjskie pismami krytykującymi decyzję. Podnosił on, że samolot Hurricane, choć dowiódł swojej wartości w 1940 roku, to już w 1944 roku był maszyną przestarzałą.
Ze względu na niewielką prędkość zupełnie nie nadawał się do misji rozpoznawczych, gdzie szybkość była najważniejsza. Sugerował on przezbrojenie Dywizjonu w maszyny Mustang III, Spitfire V/IX lub Mosquito.
Choć jego apel został poparty przez polskie dowództwo, to Brytyjczycy pozostali nieugięci. Jednocześnie podejmowano kolejne próby naprawy posiadanych Mustangów, ale ostatecznie zrezygnowano z tego kiedy 28 stycznia awarii uległ silnik po zaledwie 14 godzinach od remontu.

Dywizjon Myśliwsko-Bombowy.

(III.1944 - XI.1944)

10 marca przyszła ostateczna decyzja o przezbrojeniu jednostki w samoloty Hurricane II. Jednocześnie po raz kolejny miał zostać zmieniony charakter jednostki, tym razem na jednostkę myśliwsko-bombową. Co prawda Hurricane'y II mogły być wyposażone w aparaturę fotograficzną, ale zestawy do przeróbki samolotów nie nadchodziły. Mniej więcej w tym czasie oznaczenia kodowe Dywizjonu zostały zmienione z "AR" na "WC".
22 marca S/Ldr Piotrkowski udał się na studia do polskiej Wyższej Szkoły Lotniczej i zdał dowodzenie Dywizjonem 309. F/Lt Jerzemu Gołce. 23 kwietnia Dywizjon został podzielony. Eskadra "A", wraz z dowództwem została przebazowana do Drem w 13 Grupie, zaś Eskadra "B" do Acklington w 12 Grupie. Jednocześnie Dywizjon został ponownie uznany za operacyjny. Do zadań obu eskadr należała osłona żeglugi i patrolowanie wybrzeża Morza Północnego.
Kiedy międzynarodowe siły inwazyjne pod ogólnym dowództwem gen Eisenhowera szturmowały plaże Normandii, Dywizjon 309. pełnił monotonną służbę patrolową i osłonową u wybrzeży Szkocji. Choć zagrożenie ze strony wroga było minimalne, jednostka była zobowiązana do utrzymywania w stałym pogotowiu przynajmniej jednej sekcji.

Na zdjęciu: Hurricane II. Autor: Mateusz Maroński.

29 sierpnia Eskadrę "B" spotkało swego rodzaju wyróżnienie, kiedy nakazano jej przebazowanie na lotnisko Peterhead skąd miała osłaniać rezydencję rodziny królewskiej w Balmoral Castle. 9 września dowództwo Dywizjonu objął S/Ldr Antoni Głowacki.
S/Ldr Głowacki był jednym z nielicznych polskich pilotów którzy w trakcie wojny od stopnia podoficerskiego awansował na stopień dowódcy dywizjonu. Co jeszcze ważniejsze S/Ldr Głowacki był jedynym polskim pilotem, który zdobył tytuł "Ace of a day" ("As jednego dnia"), nieformalnie nadawany pilotom, którzy strącili 5 wrogich maszyn w ciągu jednego dnia.
Dla S/Ldr Głowackiego (wtedy będącego jeszcze sierżantem - Sgt), tym dniem był 24 sierpnia 1940 roku, kiedy podczas Bitwy o Anglię, latając w brytyjskim 501. Dywizjonie w 3 lotach zestrzelił 3 Messerschmitty Bf-109 i 2 Junkersy Ju-88.
28 września podczas pozorowanej walki powietrznej zestrzelony został F/O Julian Strusiński. 21 października Eskadra "B" dołączyła do Eskadry "A" w Drem. Jednocześnie Dywizjon przezbrojono na długo oczekiwane Mustangi III. 1 listopada Dywizjon został przechrzczony na jednostkę czysto Myśliwską.

Dywizjon Myśliwski

(XI.1944 - I.1947)

12 grudnia już jako jednostka myśliwska Dywizjon 309. został włączony do 133. Polskiego Skrzydła Myśliwskiego (PSM) dołączając do Dywizjonów 306. i 316. i jednocześnie przenosząc się do 11 Grupy Myśliwskiej na lotnisko Andrews Field. Dowódcą Skrzydła był w tym czasie W/Cdr Jan Zumbach - bez wątpienia jedna z najbarwniejszych postaci polskiego lotnictwa.
Po utworzeniu 2nd TAF, 133. PSM zostało początkowo do niego włączone, jednak na skutek rozpoczęcia przez Niemców ataków na Wielką Brytanię przy użyciu latających bomb V-1, dowództwo ADGB zwróciło się do 2nd TAF o wypożyczenie jednostek wyposażonych w Mustangi, ponieważ były to jedne z nielicznych myśliwców mogących dogonić niemiecką "wünderwaffe". W ten sposób w lipcu 1944 roku 133. PSM zostało czasowo przeniesione do ADGB.
23 grudnia 1944 roku, 133. PSM zostało włączone na stałe do ADGB, które jednocześnie wróciło do swojej poprzedniej nazwy: Fighter Command. Tego samego dnia Skrzydło wykonało operację "Ramrod 1414", czyli eskortę bombowców atakujących Trewir.
Wśród 33 Mustangów Skrzydła, 11 stanowiły Mustangi 309. Dywizjonu, dla którego była to pierwsza misja w charakterze jednostki czysto myśliwskiej. Do końca miesiąca 309. razem ze skrzydłem wykonał jeszcze 5 operacji.

Na zdjęciu: Mustang III Tadeusza Nowierskiego. Domena publiczna.

W początkach stycznia 1945 roku 309. razem z całym skrzydłem wspierał wojska alianckie podczas dogorywającej niemieckiej ofensywy w Ardenach. Dodatkowo jednostka eskortowała bombowce atakujące niemieckie miasta.
16 stycznia do 133. PSM dołączył Dywizjon 315. zwiększając jego siłę do 4 dywizjonów. W dniach 28 i 29 stycznia 133. PSM wystawiło do lotów pełny skład 47 Mustangów, do osłony alianckich bombowców. Statystyki 133. PSM za styczeń 1945 roku, wskazują, że w tym czasie 309. był już "pełnoprawną" jednostką myśliwską, która wykonała najwięcej samolotozadań spośród wszystkich jednostek Skrzydła.
W lutym Dywizjon 309. wykonał w ramach Skrzydła 10 operacji jako eskorta bombowców atakujących Niemcy i 3 wymiatania nad terytorium wroga. Wymiatanie dnia 21 lutego przeszło do historii Dywizjonu 309. Tego dnia około godziny 18:40 w okolicy Utrechtu, W/O Antoni Murkowski zaatakował i strącił niemiecki myśliwiec FW-190, otwierający tym samym (po 3,5 roku od sformowania) konto zestrzeleń Dywizjonu 309. Nie było to ostatnie strącenie zapisane na konto tej jednostki.
W marcu Dywizjon 309. został skierowany do zwalczania rakiet V-1, ale niestety pilotom nie udało się zapisać na swoje konto żadnej "czarownicy". Równolegle kontynuowano loty na wymiatanie i w osłonie bombowców. 19 marca podczas powrotu z operacji "Ramrod 1504" zapalił się Mustang F/Lt Stanisława Sawickiego. Pilot zmarł na skutek ciężkich poparzeń.

23 marca piloci Dywizjonu 309. jako pierwsi spośród polskich dywizjonów starli się z niemieckimi Messerschmittami Me-262 - pierwszymi operacyjnymi myśliwcami odrzutowymi. Polacy nie ponieśli strat, a W/O Aleksander Pietrzak zaliczył uszkodzenie wrogiego odrzutowca.
9 kwietnia wszystkie cztery dywizjony 133. PSM wystartowały do operacji "Ramrod 1533", czyli jako osłona bombowców atakujących Hamburg. Po zrzuceniu bomb, formacja została zaatakowana przez odrzutowe Me-262.
Polskie myśliwce ruszyły do ataku. Łupem Polaków padły 4 odrzutowce zniszczone na pewno i jeden uszkodzony, bez strat własnych. Dywizjon 309. zapisał na swoje konto 3 strącenia (F/Lt Gorzula, F/Lt Mencel, W/O Murkowski) i jedno uszkodzenie (W/O Murkowski). Zwycięstwa te były ostatnimi, jakie zapisano na konto Polskich Sił Powietrznych w II Wojnie Światowej.

Na zdjęciu: Messerschmitt ME-262. Domena publiczna.

25 kwietnia 133. PSM do spółki z Dywizjonem 303. wykonało ostatnią - a jednocześnie bardzo symboliczną - misję, kiedy w sile 53 Mustangów eskortowały 250 bombowców Lancaster (w tym 14. polskich z Dywizjonu 300.), które zbombardowały rezydencje Hitlera w Berchtesgaden.
8 maja 1945 roku Niemcy skapitulowały. Wojna w Europie - przynajmniej dla państw które nie znalazły się pod okupacją sowiecką - dobiegła końca. 16 lipca S/Ldr Henryk Pietrzak objął dowodzenie Dywizjonem 309. pozostając na tym stanowisku do momentu rozwiązania jednostki.
27 lipca dowództwo Fighter Command wydało rozkaz rozwiązania 133. Polskiego Skrzydła Myśliwskiego z dniem 7 sierpnia i utworzenie z jego dywizjonów (306., 309. i 315.) Polskiej Bazy Myśliwskiej w Coltishall.
W połowie marca 1946 roku brytyjski Minister Spraw Zagranicznych wydał notę informującą o rozwiązaniu Polskich Sił Zbrojnych i zachęcającą Polaków do powrotu do (okupowanej przez Rosjan) Ojczyzny.

20 maja 1946 roku brytyjskie Ministerstwo Wojny powołało do życia Polski Korpus Przysposobienia i Rozmieszczenia (PKPiR). Korpus był częścią składową brytyjskich sił zbrojnych (co komuniści wykorzystali do pozbawienia obywatelstwa polskich wyższych rangą oficerów), formacją ochotniczą i kontraktową. Służba w nim miała trwać 2 lata, w czasie których żołnierzy kierowano na kursy mające ich przygotować do cywilnego życia. Cały czas namawiano do powrotu do Polski. Wielu z tych, którzy zdecydowało się na taki krok, w Polsce (zniewolonej przez komunistów z moskiewskiego nadania) czekało więzienie, tortury a czasem śmierć.
31 maja 1946 roku rozkazem brytyjskiego Ministerstwa Lotnictwa Polskie Siły Powietrzne zostały oficjalnie rozwiązane. 8 czerwca 1946 roku w Londynie miała miejsce wielka Parada Zwycięstwa. Rząd premiera Atlee nie chcąc narażać się Stalinowi wysłał zaproszenie do udziału w paradzie nie do żołnierzy Polskich Sił Zbrojnych, tylko do marionetkowego Tymczasowego Rządu Jedności Narodowej.
Z PSZ zaproszenie dostali jedynie piloci Dywizjonu 303. którzy mieli maszerować jako część RAF. W ramach solidarności z pozostałą częścią PSZ, "Kościuszkowcy" odmówili wzięcia udziału w paradzie. Komuniści znad Wisły także odmówili wysłania żołnierzy, przez co na tej paradzie zabrakło reprezentacji kraju, który walczył od pierwszego do ostatniego dnia II Wojny Światowej.
14 września Dywizjon 309. razem z Dywizjonami 303., 305., 306., 307., 315. i 316. wziął udział w defiladzie lotniczej nad Londynem w rocznicę Bitwy o Anglię. 4 dni później, 18 września nad Coltishall odbyła się pożegnalna parada lotnicza wszystkich polskich dywizjonów myśliwskich w asyście myśliwców RAF. 6 stycznia 1947 roku Dywizjon 309. został rozwiązany.

309. Dywizjon Myśliwski "Ziemi Czerwieńskiej" praktycznie nie istnieje w ogólnej świadomości i znany jest praktycznie wyłącznie entuzjastom historii Polskich Sił Powietrznych. Sformowany początkowo jako Dywizjon Współpracy nie miał możliwości zapisać się tak złotymi zgłoskami jak Dywizjon 303., "Cyrk Skalskiego" czy 1586. Eskadra Specjalnego Przeznaczenia.
Ponadto ciągłe zmiany przeznaczenia jednostki i przezbrajanie go na skrajnie różny typ samolotów opóźniały jej wejście do akcji. Mimo to personel - zarówno latający jak i naziemny - przy każdym przekształceniu wykazywali się pełnym profesjonalizmem i szybko adaptował się do nowych powierzonych mu zadań.
Z pośród dokonań Dywizjonu 309. na trwałe w historii Polskich Sił Powietrznych zapisały się z pewnością samowolny lot do okupowanej Norwegii F/Lt. Lewkowicza, który przyczynił się do zwiększenia zasięgu operacyjnego Mustangów, czy ostatnie zwycięstwa Polskich Sił Powietrznych w drugiej wojnie światowej w dniu 9 kwietnia 1945 roku, będące jednocześnie jednymi z nielicznych strąceń odrzutowych Me-262 uzyskanych przez polskich pilotów.

Autor: Mateusz Maroński.

---

Bibliografia:

Jerzy B. Cynk: Polskie Siły Powietrzne w Wojnie 1939-1943, Gdańsk 2001
Jerzy B. Cynk: Polskie Siły Powietrzne w Wojnie 1943-1945, Gdańsk 2002
T. Królikiewicz, W. Matusiak: Polski Samolot i Barwa, Polskie Siły Powietrzne na Zachodzie 1940-1946, Warszawa 2014
Destiny Can Wait - The Polish Air Force In The Second World War, Nashville 1988
Jacek Kutzner: Zwycięstwa pilotów myśliwskich Polskich SIł Powietrznych na Zachodzie 1940-1945, Warszawa 2007
Piotr Sikora: Asy polskiego lotnictwa, Warszawa 2014
Piotr Sikora: Bitwy polskiego lotnictwa 1918-1945, Warszawa 2016
Phil H. Listemann: No.309 (Polish) Squadron 1940 - 1947, 2013
G. Sojda, P. Piotrowski: Artysta na wojnie, czyli losy mjr. pil. Macieja Piotrowskiego, Warszawa 2017

---