Kierownik:

- Czesław Zadróżny "Głowacki", "Mykita".

Państwowy Korpus Bezpieczeństwa i Samoobrony.

Komendanci:

kom. pol. Józef Nowak "Orłowski".
kpt. cc. Julian Kozłowski "C", "Cichy".

W czerwcu 1943 r., Delegat Okręgowy wydał zarządzenie nakazujące ścisłą współpracę pracowników tajnej administracji z Armią Krajową. Powoływał się on na rozkaz Komendanta Armii Krajowej z 31 marca 1943 r., w którym wstrzymano organizację Służby Ochrony Powstania na Wołyniu. Zadania SOP przekazane zostały Państwowemu Korpusowi Bezpieczeństwa i Samoobrony, a sieć organizacyjna AK uległa ograniczeniu.
W wyniku nasilających się pogromów ludności polskiej, w lipcu 1943 r., Delegat Okręgowy wspólnie z Komendantem Okręgu AK płk Kazimierzem Bąbińskim "Józefem Orlicą" wydali rozkaz o zespoleniu. Zgodnie z nim kierownictwo politycznej akcji obrony należało do Delegata Okręgowego, natomiast kierownictwo wojskowe do Komendanta Okręgu AK.

Na mocy tego rozkazu Komendant Okręgowego Korpusu Bezpieczeństwa wszedł w skład Komendy Okręgu Armii Krajowej, jako pomocnik w sprawach samoobrony. Analogicznie przedstawiciele PKB zostali skierowani do komend inspektoratów AK. Rozdzielenie działalności AK i PKB miało nastąpić dopiero po opanowaniu terenu.
Kilka dni po wymienionym wyżej rozkazie, Delegat Rządu wydał "rozkaz wykonawczy do rozkazu zespolenia", w którym uregulował odcinek walki bieżącej: organizację baz obronnych, oddziałów partyzanckich, rekrutacji, zasady współdziałania PKB z AK.
Do sztabów inspektoratów oddelegowano ośmiu oficerów lub pełnomocników PKB: do Kowla Stanisława Staszczaka "Podhalanina", do Równego Edwarda Przybycienia "Pomstowicza", do Łucka Zygmunta Strusińskiego "Szeligę", do Dubna N.N. "Żaka", do Krzemieńca N.N. "Frusika", do Kostopola N.N. "Czarnylasa", do Włodzimierza Wołyńskiego N.N. "Rawicza" i do Lubomla N.N. "Tadeusza".

W październiku 1943 r., w skład Komendy Państwowego Korpusu Bezpieczeństwa województwa wołyńskiego wchodzili: 1 oficer i 4 szeregowych zawodowych mundurowych oraz 1 oficer służby śledczej. Według sprawozdania o PKB do 9 października 1943 r., stan organizacyjny przedstawiał się następująco:

"Teren podzielony na 3 obwody. Kadry w obwodach i powiatach są zorganizowane. Z braku sił zawodowych praca organizacyjna oparta jest na elemencie milicyjnym i częściowo wojskowym. Szczegółowych danych statystycznych brak. Teren pracy bardzo trudny i uciążliwy. Warunki pracy ze względu na supremację wojska bardzo ciężkie."

W tym czasie na terenie ODR Wołyń istniało 250 placówek i posterunków PKB. Pod koniec 1943 r., w Korpusie Bezpieczeństwa i Samoobrony oraz w Strażach Miejskich i Strażach Chłopskich było zorganizowanych około 4 000 osób. Stan uzbrojenia przedstawiał się jednak dramatycznie nisko, gdyż broni starczyło jedynie dla 10 procent stanu osobowego. Podczas organizowania służb bezpieczeństwa skorzystano głównie z kadry Batalionów Chłopskich.
Kwestia kierownictwa nad bazami oporu rodziła bezustanne spory pomiędzy ODR a Armią Krajową. Wynikało to m. in. z polecenia Komendanta Okręgu AK, aby przy tworzeniu baz żołnierze AK zatajali swoją przynależność organizacyjną.

Trwająca na Wołyniu w okresie od listopada 1942 do kwietnia 1944 r., akcja eksterminacji polskiej ludności Wołynia przez nacjonalistów ukraińskich, powodowała koncentrację Polaków w bazach oporu oraz akcje odwetowe.
W wydanej 28 stycznia 1944 r., instrukcji ODR Wołyń zalecano szczególną ostrożność w stosunku do ukraińskiej policji pomocniczej, ze względu na ich współpracę z "bandami ukraińskimi". W przypadku ich pojawienia się w pobliżu baz oporu zalecano bezwzględne otwarcie ognia, a jednocześnie unikanie ostrzeliwania jednostek w pełni niemieckich. Zalecenie to wynikało z obawy o spowodowanie niemieckich akcji odwetowych, na walkę z którymi siły polskiej samoobrony były po prostu za słabe. W instrukcji tej zakazano również kategorycznie napadania na wsie ukraińskie.