Promocje:

Major.:
Kapitan.: 11 listopada 1943 r.
Porucznik.: 19 marca 1938 r.
Podporucznik.: 15 sierpnia 1924 r.

Funkcje:

Elew Szkoły Podchorążych Piechoty w Rózanie.: 1931 - 1932 r.
Elew Szkoły Podchorążych Piechoty w Ostrowii Mazowieckiej-Komorowie.: 1931 - 1932 r.
Dowódca plutonu w 52 Pułku Piechoty (Złoczów).: sierpień 1934 - 1938 r.
Dowódca kompanii w 52 Pułku Piechoty.: 1938 - ??
Dowódca 2 Kompanii CKM w II Batalionie 52 Pułku Piechoty.: wrzesień 1939 r.
Agent sowieckiego wywiadu.: 1940 - 1941 r.
Zaprzysiężony w szeregi Armii Krajowej.: listopad 1942 r.
Zastępca Komendanta Inspektoratu Rejonowego Tarnopol AK.: listopad 1942 - styczeń 1943 r.
Kierownik Wydziału II/B Kontrwywiad Komendy Okręgu Tarnopol AK.: wrzesień - listopad 1942 r.
Komendant Inspektoratu Rejonowego Tarnopol AK.: styczeń 1943 - marzec 1944 r.
Szef sztabu Komendy Okręgu Tarnopol AK.: marzec - grudzień 1944 r.
Komendant Okręgu Tarnopol AK/WiN.: grudzień 1944 - grudzień 1945 r.

Opinie:

Notatki:

Syn Dominika (pracownika kolei) i Katarzyny z domu Kunach. Uczęszczał kolejno do gimnazjum w Sokalu, potem do III gimnazjum im. Stefana Batorego we Lwowie i gimnazjum w Żółkwi gdzie w 1931 r., uzyskał maturę.
W latach 1931-1932 uczył się w Szkole Podchorążych Piechoty w Różanie, następnie w latach 1932-1934 w Szkole Podchorążych Piechoty w Ostrowi Mazowieckiej – Komorowie. 15 sierpnia 1934 r., otrzymał promocję do stopnia podporucznika służby stałej piechoty z przydziałem do 52 pp. w Złoczowie, na stanowisko dowódcy plutonu. 19 marca 1938 r., awansował do stopnia porucznika służby stałej piechoty. Od 1938 r., był dowódcą kompanii w 52 pp.
W październiku 1938 r., brał udział w akcji dywersyjnej na Rusi Zakarpackiej, jako dowódca plutonu w kompanii „Szymon”, Rejon „Wyszków”. Następnie w pierwszych miesiącach roku 1939, jako dowódca plutonu narciarskiego uczestniczył w ochronie tamtejszego pogranicza.

W Wojnie Obronnej 1939 r., był dowódcą 2 kompanii CKM w II Batalionie 52 pp. Walczył z Niemcami pod Starachowicami i Iłżą, w dniach 8-9 września 1939 r. Po rozbiciu pułku przez Niemców przebijał się wraz z jedną z grupek na wschód, aby potem przejść linię demarkacyjną między Bełżcem i Uhnowem. Po pewnym czasie powrócił do domu w Ostrowie, znajdującego się w pobliżu granicy w Generalnym Gubernatorstwie.
Ukrywał się tam do sierpnia 1940 r. W miesiącu tym wraz z żoną postanowił przekroczyć granicę z sowietami i udać się do rodziny żony zamieszkałej w Załościach woj. tarnopolskie. Ujęty przez sowiecką straż graniczną został pozyskany przez nich do pracy w wywiadzie przeciw Niemcom i w tym charakterze kilkakrotnie przekraczał granicę , powracając z informacjami do Rawy Ruskiej.
W czerwcu 1941 r., po powrocie z kolejnej wyprawy przekazał informacje o koncentracji wojsk niemieckich w pobliżu granicy. Jednocześnie w listopadzie 1940 r., nawiązał kontakt z ZWZ w Mostach Wielkich i jako kurier został wysłany do Lublina, ale nie zdołał nawiązać kontaktów.

Po napaści Niemców na Związek Sowiecki nadal ukrywał się w Załościach. W lipcu 1942 r., podjął działalność konspiracyjną w Armii Krajowej. W miesiącu tym został zastępcą Komendanta Inspektoratu Rejonowego Tarnopol. W okresie od września do listopada 1942 r., przejściowo opiekował się Wydziałem II/B Kontrwywiadem Komendy Okręgu. W styczniu 1943 r., został mianowany Komendantem Inspektoratu Rejonowego Tarnopol AK.
11 listopada 1943 r., awansowany do stopnia kapitana służby stałej piechoty. Od marca 1944 r., pełnił funkcję szefa sztabu Okręgu AK Tarnopol, potem organizacji "NIE". Po aresztowaniu w grudniu 1944 r., przez NKWD mjr. Bronisława Zawadzkiego został w jego miejsce mianowany Komendantem Okręgu. Przeniósł się wtedy do Kresowiec koło Zbaraża.
Redagował pismo „Polak Kresowy”. W grudniu 1945 r., opuścił teren i wyjechał do Polski. Zamieszkał w Miechowicach k/Bytomia przy ul. Moniuszki 6. Zorganizował struktury informacyjno-propagandowe konspiracji tarnopolskiej. Pełnił nadal funkcję Komendanta Okręgu Tarnopol AK-WiN. Podczas likwidacji przez UB struktur konspiracji tarnopolskiej, dzięki ostrzeżeniu zdołał uniknąć aresztowania.

Początkowo ukrywał się u rodziców w Sowinie k/Łańcuta, potem w domu Wiktora Szumlewicza w Gliwicach. Podczas amnestii nie ujawnił się. W kwietniu 1947 r., wyjechał do Elbląga, gdzie z żoną osiedlił się na stałe pod przybranym nazwiskiem Bolesława Prześlaka. Pracował jako brakarz drzewny w Przedsiębiorstwie „Paget”, potem był kierownikiem magazynu tarcicy w Zakładach Przemysłu Drzewnego.
Pełnił funkcję prezesa i sekretarza Oddziału Związku Hodowców Gołębi Pocztowych. Był poszukiwany przez UB. Zatrzymany 26 lipca 1956 r., w swoim mieszkaniu w Elblągu przez funkcjonariuszy KdsBP. Po przesłuchaniach i rewizjach w mieszkaniu w Elblągu oraz w Miechowicach został w dniu 6 sierpnia 1956 r., zwolniony. Odpowiadał z wolnej stopy.

Śledztwo trwało do grudnia 1956 r. Na podstawie amnestii z 27 kwietnia 1956 r., Sąd Wojewódzki w Zielonej Górze na rozprawie, w dniu 29 stycznia 1947 r., umorzył sprawę. Powrócił wówczas do swego rodowego nazwiska. W latach 1963-1967, w swoim zakładzie pracy był sekretarzem Rady Zakładowej i sekretarzem ekonomicznym Konferencji Samorządu Robotniczego oraz członkiem Komisji Ekonomicznej przy Wojewódzkiej Radzie Związków Zawodowych w Gdańsku.
W 1965 r., był ławnikiem Okręgowego Sądu Ubezpieczeń Społecznych w Gdyni, a od 1966 r., ławnikiem Kolegium ds. Wykroczeń przy Prezydencie m. Elbląga. W styczniu 1974 r., przeszedł na emeryturę. Zmarł w Elblągu 4 października 1994 r.

Był dwukrotnie żonaty: od 1940 r., z Olgą Kazimierą z domu Wieczorek, żołnierzem AK z którą miał syna Jacka Rudolfa (ur. 1952 r.) i od 1965 r., z Genowefą z domu Masłowską, również żołnierzem AK.

Odznaczenia m.in.:

Srebrny Krzyż Zasługi z Mieczami.