|
Białoszewicz, Włodzimierz
Pułkownik w st. spocz.
Pseudonimy: „Dan”, „Grzmot”, „Kłos”, „Okularnik”, „Wiktor”, „Zapolski”, „30”, „80”, „1030”, „1080” vel Włodzimierz Woźniak. .
Urodzony: 28 czerwca 1902 r., w miejscowości Brodzica pow. Hrubieszów.
Zmarł: 21 sierpnia 1999 r., we Wrocławiu.
Promocje:
Pułkownik w st. spocz.: 31 stycznia 1999 r.
 Podpułkownik w st. spocz.: 16 sierpnia 1991 r.
 Major sł. st. kaw.: 11 listopada 1944 r.
 Rotmistrz.: 11 listopada 1942 r.
 Porucznik sł. st. kaw.: 1 stycznia 1935 r.
 Podporucznik sł. st. kaw.: 15 sierpnia 1931 r.
 wachmistrz.: ??
Funkcje:
Powołany do służby wojskowej w Wojsku Polskim.: 24 stycznia 1924 r.
Służba w 75 pułku piechoty.: styczeń - luty 1924 r.
Służba w 25 pułku ułanów w Prużanie.: luty 1924 - ??
Zastępca dowódcy plutonu w I szwadronie 25 pułku ułanów.: ?? - październik 1928 r.
Elew Szkoły Podchorążych dla Podoficerów Zawodowych w Bydgoszczy.: październik 1928 - sierpień 1931 r.
Dowódca plutonu w 16 pułku ułanów w Bydgoszczy.: sierpień 1931 - czerwiec 1933 r.
Dowódca plutonu w 11 pułku ułanów w Ciechanowie.: czerwiec 1933 - listopad 1935 r.
Dowódca 1 plutonu, 13 szwadronu KOP "Czortków", Brygady "Podole".: listopad 1935 - ??
Zastępca dowódcy 13 szwadronu KOP "Czortków", Brygady "Podole".: ?? - ??
Dowódca plutonu 11 szwadronu KOP w Mizoczu (woj. wołyńskie).: maj 1938 - ??
Zastępca dowódcy 11 szwadronu KOP w Mizoczu.: ?? - ??
Dowódca 1 plutonu 3 szwadronu 1 pułku kawalerii KOP "Rokitno".: maj 1939 - ??
Zaprzysiężony jako członek Służby Zwycięstwu Polski.: październik 1939 r.
Dowódca batalionu "ul. Gródecka" w ZWZ-1 w Okręgu nr II Lwów-Zachód.: ?? - ??
Komendant Okręgu nr II Lwów - Zachodni ZWZ-1.: maj 1940 - maj 1941 r.
Komendant Dzielnicy Wschodniej Inspektoratu Lwów-miasto.: styczeń 1942 - 31 lipca 1944 r.
Dowódca Zgrupowania 14 pułku ułanów w składzie 5 DP AK.: 1944 r.
Dowódca Batalionu "D" Dowództwie Oddziałów "Warta" w Jarosławiu.: wrzesień 1944 - lipiec 1945 r.
Kierownik organizacyjny Okręgu Lwowskiego WiN (Wrocław, Cieplice).: ?? - styczeń 1946 r.
Referent Informacji Okręgu Lwowskiego WiN.: ?? - ??
Szef kancelarii Komendy Okręgu Lwowskiego WiN.: październik 1945 - kwiecień 1946 r.
Opinie
Notatki:
Urodził się w rodzinie nauczycieli Stefana i Anny z domu Krynickiej. W 1912 r., ukończył szkołę powszechną w Brześciu n/Bugiem. W latach 1912 - 1914 uczęszczał do gimnazjum typu klasycznego w Białej Podlaskiej i Chełmie Lubelskim.
W 1914 r., został wywieziony z rodziną do miasta Starodub w guberni czernichowskiej na Ukrainie, gdzie do w 1918 r., ukończył 6 klasę gimnazjum. W grudniu 1918 r., powrócił do kraju i zamieszkał w Brześciu.
Do roku 1921 pracował jako urzędnik przy polowym szpitalu okręgowym II Armii w Brześciu n. Bugiem. Do 1924 pracuje w kancelarii adwokackiej w Chełmie Lubelskim.
***
W marcu 1939 wraz z 11 szwadronem został przetransportowany nad granicę zachodnią i rozlokowany w okolicy miejscowości Rusiec Łódzki, gdzie utworzono zgrupowanie kawalerii KOP „Feliks” pod dowództwem ppłk Feliksa Kopcia. W maju 1939 przeorganizowane w 1 pułk kawalerii KOP „Rokitno”.
W czerwcu 1939 r., pułk został przesunięty w rejon Wielunia i włączony w skład Oddziału Wydzielonego płk dypl. Jerzego Grobickiego wchodzącego w skład 10 DP.
Brał udział w kampanii wrześniowej 1939. Już od 1 września 1939 r., pułk odpierał ataki zmotoryzowanego pułku SS- Leibstandarte „Adolf Hitler”. W nocy z 5/6 września 1939 r., został ranny pod Szadkiem, ale po założeniu opatrunku w szpitalu w Łodzi powraca do pułku.
W dniu 12 września 1939 r., Białoszewicz przeprowadził natarcie swego szwadronu pod Górą Kalwarią, podczas której został ranny i przewieziony do szpitala w Warszawie, skąd w październiku 1939r. uciekł przy pomocy aktorki Marii Malickiej.
Po podleczeniu ran zgłosił się u swego dowódcy z Brygady KOP "Podole" - płk dypl. S. Roweckiego szefa sztabu SZP. Z jego rozkazu udaje się przez Jasło, Krosno, Sanok do Lwowa gdzie dotarł 11 listopada 1939 r.
Po przejściu w bród Sanu zachorował na zapalenie płuc. Po wyleczeniu zgłosił się do pracy konspiracyjnej w organizacji płk W. Żebrowskiego. Po utworzeniu ZWZ-1 objął dowództwo batalionu „ul. Gródecka” w Okręgu nr II Lwów-Zachód.
W kwietniu 1940 r., objął dowództwo tego okręgu w miejsce mjr E. Macielińskiego i funkcję tą pełnił do maja 1941 r. W tym okresie czasu pracował jako urzędnik w biurze garaży samochodowych przy Zarządzie Miasta.
Od stycznia 1942 r., pełnił funkcję komendanta Dzielnicy Wschodniej Inspektoratu Lwów-miasto, którą pełnił do 1944 r. Zorganizował sztab dzielnicy i cztery rejony. W tym czasie mieszkał we Lwowie przy ul. Sykstuskiej 23 pod swoim nazwiskiem i tam przeprowadzał odprawy.
Oficjalnie pracował w lwowskiej fabryce mebli jako magazynier.
W okresie „Burzy” dowódca Zgrupowania 5 DP AK. W dniach 22 - 27 lipca 1944 r., oddziały dzielnicy ujawniły się jako walczące w składzie 14 pułku ułanów AK.
Po akcji „Burza” uniknął aresztowania przez NKWD, ale wobec ujawnienia musiał opuścić Lwów. We wrześniu 1944 r., wyjechał do Jarosławia. W dniu 9 września 1944 r., zgłosił się w Jarosławiu w dowództwie oddziałów „Warta” i objął dowództwo batalionu „D”.
1 lipca 1945 r. oddziały „Warta” zostały rozwiązane. Wyjechał na Dolny Śląsk. Wrocławski Wojewódzki Urząd Ziemski skierował go Cieplic, gdzie pracował jako rewident oddziału rachunku i kontroli w Wydziale Ziemi Powiatowego Urzędu Ziemskiego. Pod nazwiskiem Woźniak zaangażował się do pracy konspiracyjnej w lwowskim Okręgu WiN.
Do stycznia 1946 r., był kierownikiem organizacyjnym okręgu, a następnie referentem informacji. Jednocześnie od października 1945 do kwietnia 1946 był szefem kancelarii.
Organizator sieci kolportażu okręgowego pisma WiN "Wolność". Aresztowany przez funkcjonariuszy UB wraz z żoną 12/13 czerwca 1946 r., pod nazwiskiem Woźniak. W dniu 14 czerwca 1946 r., przewieziony do Wydziału Śledczego WUBP we Wrocławiu.
Aresztowany przez WPR Wrocław 24 czerwca 1946 r. Śledztwo prowadzono do 20 grudnia 1946. Po jego zakończeniu przeniesiony do więzienia przy ul. Kleczkowskiej we Wrocławiu. Sądzony pod nazwiskiem Woźniak w pokazowej rozprawie zarządu okręgu.
Wyrokiem WSR Wrocław z dnia 7 stycznia 1947 r., sygnatura akt Sr 1565/46 został skazany na karę 9 lat więzienia. Po procesie więziony we Wrocławiu, skąd w dniu 3 grudnia 1947 został przewieziony do Centralnego więzienia Karnego we Wronkach. Potem więziony w Potulicach. Zwolniony z więzienia 12 czerwca 1954 r.
Powrócił do Jeleniej Góry, skąd następnie przeniósł się do Wrocławia i tu zamieszkał na stałe. Pracował jako starszy inspektor we wrocławskim Państwowym Przedsiębiorstwie „Warzywa - Owoce” a do 1987 r., do przejścia na emeryturę w Spółdzielni Ogrodniczej. Używał nazwiska Woźniak i dlatego do końca życia był inwigilowany przez SB.
Działał w ZBOWiD-zie oraz współorganizował Związek Żołnierzy AK. W dniu 11 grudnia 1991 r., wyrok z 7 stycznia 1947 r., został unieważniony. Zmarł we Wrocławiu 21 sierpnia 1999. Pochowany w dniu 26 VIII 1999 w kwaterze kombatanckiej, na Cmentarzu Osobowickim we Wrocławiu.
Żonaty z Jadwigą z domu Woźniakowską, referentką WSK w Dzielnicy Wschodniej Inspektoratu Lwów - miasto AK, łączniczką WiN, aresztowaną przez UB.
Odznaczenia m.in.:
 Złoty Krzyż Zasługi z Mieczami.: 1945 r.
 Srebrny Krzyż Zasługi.: 1936 r.
 Krzyż Walecznych.: 1939 r.
|
