Promocje:

Podpułkownik.: 1 stycznia 1939 r.
Major.: 1 stycznia 1932 r.
Kapitan.: 15 sierpnia 1924 r.
Porucznik.: 19 kwietnia 1920 r.
Podporucznik.: 18 lipca 1918 r.
Chorąży.: 1917 r.

Funkcje:

Żołnierz 2 pułku piechoty Legionu Wschodniego.: 9 sierpnia 1914 - ??
Żołnierz 20 pułku piechoty armii austriackiej.: 23 września 1914 - ??
Żołnierz batalionu zapasowego 80 pułku piechoty armii austriackiej.: ?? - ??
Elew Szkoły Oficerów Rezerwy przy 11 Korpusie C.K.: 1 maja - lipiec 1915 r.
Wstępuje do Wojska Polskiego.: 3 listopada 1918 r.
Oficer Batalionu Akademickiego.: ?? - ??
Dowódca oddziału CKM w składzie pociągu pancernego nr 2 "Śmiały".: grudzień 1918 - ??
Dowódca kompanii 3 Pułku Strzelców Podhalańskich w Cieszynie.: 1922 - ??
Oficer 83 pułku piechoty w Kobryniu.: 1927 - listopad 1928 r.
Dowódca kompanii 52 pułku piechoty w Złoczowie.: 5 listopada 1928 - ??
Uczestnik kursu dla dowódców batalionów w Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie.: 1931 r.
Dowódca batalionu w 52 pułku piechoty.: ?? - ??
Komendant obwodowy Przysposobienia Wojskowego przy 52 pułku piechoty.: 1932 - 5 grudnia 1937 r.
Dowódca ośrodka zapasowego 19 DP w Lidzie.: lato 1939 r.
Dowódca 86 rezerwowego pułku piechoty (Lida).: ?? - ??
oficer III Oddziału Komendy Okręgu Wilno AK.: 1940 - 1944 r.
Szef Oddziału III Sztabu Oddziałów Partyzanckich Okręgu Wilno.: kwiecień 1944 r.
Oficer sztabu gen. Aleksandra Krzyżanowskiego "Wilka" (akcja "Burza").: ?? - ?? Pełniący obowiązki Komendanta Okręgu AK Wilno.: ?? - ??
Szef Oddziału III Komendy Okręgu Wilno AK.: sierpień - 26 września 1944 r.


Opinie

Notatki:

Syn urzędnika skarbowego Tadeusza i Stanisławy z domu Rafałowskiej. W 1914 r., ukończył w Złoczowie gimnazjum uzyskując świadectwo dojrzałości.
W okresie od 1912 do 1914 r., był członkiem tajnej polskiej organizacji „Zarzewie”. W latach 1913 - 1914 r., działał także w Polowej Drużynie Sokolej w Złoczowie. Aktywny członek skautingu. Na początku sierpnia 1914 r., wyjechał z Złoczowską Drużyną Sokolą do Lwowa i 9 sierpnia 1914 r., wstąpił do Legionu Wschodniego.

Otrzymał przydział do 2 pułku piechoty. Po rozwiązaniu w Mszanie Dolnej Legionu Wschodniego, ujęty przez wojskową żandarmerię austriacką zostaje w dniu 23 września 1914 r., wcielony do galicyjskiego 20 pułku piechoty armii austriackiej z którego wkrótce przeniesiony został do baonu zapasowego 80 pułku piechoty, skąd po wstępnym przeszkoleniu wojskowym skierowany do Szkoły Oficerów Rezerwy przy 11 korpusie C.K.

Po ukończeniu szkoły w stopniu kaprala powraca do 80 pułku piechoty. Do listopada 1915 r., walczy na froncie rosyjskim. Podczas walk 2 listopada 1915 r., został ranny i umieszczony w szpitalu wojskowym.
Po rekonwalescencji, w końcu 1915 r., został przeniesiony na front włoski, gdzie ponownie zostaje ranny. Po wyleczeniu ran nadal na froncie włoskim. Na początku 1917 r., został awansowany do stopnia chorążego. Kolejny awans do stopnia ppor. otrzymuje 18 lipca 1918 r.

W armii austriackiej służył do 31 października 1918 r. Po powrocie do Krakowa, ochotniczo wstępuje już 3 listopada 1918 r., do Wojsk Polskiego. W stopniu ppor. służby stałej piechoty otrzymał przydział do Baonu Akademickiego, w którego szeregach wyjechał w listopadzie 1918 na front ukraiński.
Brał udział w walkach o Lwów i potem w jego obronie. W grudniu 1918 r., otrzymał przydział na stanowisko dowódcy oddziału CKM w składzie Pociągu Pancernego nr 2 „Śmiały”.
Uczestniczył w walkach pod Lwowem i Niżankowicami, a następnie na froncie bolszewickim na Wileńszczyźnie. Brał udział w bojach z bolszewikami pod Baranowiczami, Wołożynem, Borysowem Bobrujskiem, Mińskiem, Stołpcami, Pogorzelcami i Żabinką. 19 kwietnia 1920 r., awansowany do stopnia por. sł. st. piechoty.

Po zakończeniu wojny z bolszewikami w 1921 r., otrzymał przydział do 1 Pułku Strzelców Podhalańskich w Nowym Sączu. W 1922 r., przeniesiony na stanowisko dowódcy kompanii do 3 Pułku Strzelców Podhalańskich w Cieszynie. 17 grudnia 1924 r., awansowany z starszeństwem 15 sierpnia 1924 r., do stopnia kpt. służby stałej piechoty.
W 1927 r., przeniesiony do 83 pułku piechoty w Kobryniu, a od 5 listopada 1928 służył w 52 pułku piechoty w Złoczowie, gdzie był dowódcą kompanii.

Po ukończeniu w 1931 r., kursu dla dowódców batalionu w Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie zostaje dowódcą batalionu w 52 pułku piechoty.
1 stycznia 1932 r., awansowany do stopnia mjr służby stałej. Od 1932 do 5 grudnia 1937 r., pełnił funkcję komendanta obwodowego Przysposobienia Wojskowego przy 52 pułku piechoty. Z dniem 6 grudnia 1937 r., przeniesiony do 86 pułku piechoty w Mołodecznie na stanowisko II zastępcy dowódcy pułku.

19 marca 1939 r., awansowany do stopnia ppłk. służby stałej piechoty z starszeństwem od 1 stycznia 1939. Latem 1939 r., mianowany dowódcą Ośrodka Zapasowego 19 DP w Lidzie.
Następnie dowódca sformowanego w Lidzie 86 pprez., w skład, którego weszły dwa bataliony. Na czele tego oddziału przybył 20 września 1939 z Oran do Grodna i walczył w jego obronie z wojskami sowieckimi.
Po wycofaniu się z Grodna wobec przewagi sił sowieckich w dniu 21 września 1939 r., dowodził atakiem swego oddziału na sowiecką piechotę w rejonie osady Druck, zdobywając broń maszynową wroga. Po zwycięskiej walce wycofał się w rejon Sopoćkinie, potem w rejon miejscowości Kodzie, gdzie 23 września 1939 r., przekroczył granicę z Litwą.

Internowany w obozie jenieckim, skąd w 1940 r., uciekł i przedostał się do Wilna. Czynny w konspiracji ZWZ/AK na terenie Okręgu ZWZ/AK Wilno. Wchodził w skład sztabu KO z przydziałem do III Oddziału KO.
W kwietniu 1944 r., został mianowany szefem III Oddziału Operacyjnego w Sztabie Oddziałów Partyzanckich. Brał udział w przygotowaniach do akcji „Burza”. Podczas walk o Wilno w sztabie gen. „Wilka” (Aleksandra Krzyżanowskiego). Po aresztowaniu „Wilka” i grupy oficerów AK w Boguszach przejął jako najstarszy stopniem funkcję komendanta okręgu.
Skierował wówczas oddziały AK do Puszczy Rudnickiej. Po rozbrojeniu przez wojska sowieckie niektórych oddziałów AK podejmuje decyzję o rozwiązaniu pozostałych oddziałów AK i pozostawia im decyzję o przejściu marszem na Zachód. Większość ujętych akowców wywieziono do obozu w Kałudze. Sam ppłk. Blumski zdecydował się na powrót do Wilna i pozostanie na tym terenie.

Zdołał uniknąć aresztowania przez NKWD, od sierpnia 1944 r., kontynuując działalność konspiracyjną w odtworzonym sztabie Komendy Okręgu Wilno AK, kierowanym przez ppłk dypl. Juliana Kulikowskiego „Ryngrafa”. Mianowany szefem Oddziału III Operacyjnego. Funkcję tą pełnił do chwili aresztowania przez NKWD w dniu 26 września 1944 r., w Wilnie.
Posługiwał się przybranym nazwiskiem Lewandowski. Więziony w więzieniu przy ul. Ofiarnej w Wilnie, gdzie go poddano ciężkiemu śledztwu. Wywieziony do obozu nr 140 w Kalininie, skąd go przewieziono do obozu nr 41 w Ostaszkowie. Ciężko chory po śledztwie w NKWD zostaje 26 sierpnia 1946 r., odesłany do szpitala specjalnego nr 1246 w Ostaszkowie, gdzie zmarł z wycieńczenia w dniu 15 grudnia 1946 r., pod przybranym nazwiskiem Lewandowski.

Był żonaty z Anną Marią z Ottów Krupińską. Miał dwoje dzieci: syna Romualda Ignacego i przybraną córkę Hannę.

Odznaczenia m.in.:

Krzyż Virtuti Militari V klasy.: /Dz. Pers. Nr 2/22/,
Krzyż Walecznych - dwukrotnie /Rozkaz D-twa 2 Armii nr 60/21/,
Brązowy Krzyż Zasługi.: /1931 r./,
Złoty Krzyż Zasługi /1938 r./,
Medal 10-lecia Odzyskania Niepodległości / Dz. Pers. Nr 6/32/,
Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918-1921 / Rozkaz 30. DP Nr 8/28,
Medal Dziesięciolecia /Rozkaz nr 9/28/,
Brązowy Medal Za Długoletnią Służbę /Rozkaz 19. DP Nr 6/32/.