|
CIECIERSKI Stanisław.
Podpułkownik służby stałej kawalerii.
Pseudonimy: "Jerzy".
Urodzony: 1 maja 1895 r. w Skierniewicach.
Zmarł: 16 maja 1967 r. w Warszawie.
Promocje:
Podpułkownik.: 11 listopada 1943 r.
 Major.: 1935 r.
Funkcje:
Nauka w Mikołajewskiej Szkole Kawalerii w Petersburgu.: 1913 - 1914 r.
Służba w armii rosyjskiej.: 1914 - 1918 r.
Rozpoczął służbę w Wojsku Polskim.: listopad 1918 r.
Dowódca plutonu 13 pułku ułanów.: listopad 1918 - ??
Dowódca 1 szwadronu, 10 pułku strzelców konnych.: ?? - 1935 r.
Dowódca szwadronu zapasowego, 10 pułku strzelców konnych.: 1935 - ??
Komendant Przysposobienia Wojskowego w Łańcucie.: ?? - ??
Komendant kwatery głównej jednej z dywizji piechoty.: wrzesień 1939 r.
Wstępuje w szeregi Związku Walki Zbrojnej.: luty/marzec 1940 r.
Zastępca szefa Oddziału I Komendy Okręgu Warszawa AK.: Województwo ZWZ - lipiec 1941 - początek 1942 r.
Zastępca szefa Oddziału I Komendy Obszaru Warszawa AK.: początek 1942 - lipiec 1942 r.
Szef Oddziału I Komendy Obszaru Warszawa AK.: lipiec 1942 - styczeń 1945 r.
Pełniący obowiązki Komendanta Obszaru Warszawa AK.: ?? - kwiecień 1945 r.
Opinie:
Notatki:
Syn Andrzeja, majstra w warsztatach kolejowych i Joanny z domu Wierzbińskiej. Uczył się w gimnazjum w rodzinnym mieście, ale w ostatniej klasie
postanowił poświęcić się służbie wojskowej. Poukończeniu Mikołajewskiej Szkoły Kawalerii w Petersburgu, służył w armii rosyjskiej.
Po powrocie do kraju, w listopadzie 1918 r., wstąpił ochotniczo w szerego Wojska Polskiego. Początkowo dowodził plutonem w 13 Pułku Ułanów. Podczas wojny polsko - sowieckiej w 1920 r., został ciężko ranny.
Przez cały niemal okres międzywojenny służył w 10 Pułku Strzelców Konnych, awansując na stanowisko dowódcy 1 szwadronu. W roku 1935 został mianowany dowódcą Szwadronu Zapasowego tego pułku, a następnie prawie jednocześnie Komendantem Przysposobienia Wojskowego w Łańcucie.
Podczas Wojny Obronnej 1939 r., był komendantem kwatery głównej jednej z dywizji piechoty.
W czasie okupacji mieszkał najpierw w Warszawie przy ul. Jagiellońskiej 30, a następnie w Al. Waszyngtona. Od 1942 r., był właścicielem firmy "Labor" odlewni metali półszlachetnych i warsztatu mechanicznego przy ul. Wolskiej 29.
W konspiracji od lutego lub marca 1940 r., kiedy to został zaprzysiężony w szeregi Związku Walki Zbrojnej. Od lipca 1941 r., był zastępcą Szefa Wydziału I Organizacyjnego Komendy Okręgu Warszawa-Województwo ZWZ, a następnei Komendy Obszaru Warszawskiego.
Po odejściu mjr. Wukiczewicza-Sarapa do Komendy Głównej AK, od 1 lipca 1942 r., był szefem Oddziału I Komendy Obszaru Warszawskiego.
11 listopada 1943 r., otrzymał awans do stpnia podpułkownika służby stałej kawalerii.
Uczestnik Powstania Warszawskiego. Po jego klęsce opuścił Warszawę wraz z ludnością cywilną. Funkcję szefa Oddziału I Komendy Obszaru pełnił do stycznia 1945 r. Przez krótki okres pełnił obowiązki Komendanta Obszaru Warszawskiego.
Działalność konspiracyjną zakończył w kwietniu 1945 r. Ujawnił się władzom komunistycznym dopiero w październiku tego roku i brał udział w pracach Komisji Likwidacyjnej AK dla byłego Obszaru Warszawskiego.
W marcu 1946 r., powrócił do Warszawy, gdzie znów zajął się prowadzeniem zakładu "Labor". Aresztowany przez funkcjonariuszy Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego, w dniu 28 maja 1950 r., i wyrokiem Rejonowego Sądu Wojskowego w Warszawie z 24 marca 1952 r., skazany na 15 lat więzienia. Zwolniony
28 kwietnia 1956 r. i postanowieniem Sądu Najwyższego z 24 stycznia 1957 r. zrehabilitowany.
Po trwającym kilka miesięcy leczeniu przyznano mu rentę inwalidzką.
Odznaczenia m.in.:
 Medal Niepodległości.: 1934 r.
 Srebrny Krzyż Zasługi z Mieczami.: 1937 r.
 Złoty Krzyż Zasługi z Mieczami.: 1 października 1944 r.
 Krzyż Partyzancki.: 1964 r.
|
