Nr ISSN 2082-7431
Serwis Polska Podziemna
Dział "Postacie".
FILIPOWICZ, Julian.


FILIPOWICZ, Julian

Generał Brygady.



Pseudonimy: „ Kogan”, Pobóg”, „Róg”.

Urodzony: 13 listopada 1895 r., we Lwowie.

Zmarł: 14 sierpnia 1945 r.



Promocje:

Generał Brygady.: 15 sierpnia 1942 r.
Pułkownik.: 1 stycznia 1933 r.
Podpułkownik.: 1 stycznia 1930 r.
Major.:
Kapitan.: 1 czerwca 1919 r.
Porucznik.:
Podporucznik.:

Funkcje:

Służba w 1 Pułku Piechoty Legionów.: sierpień 1914 - ??
Służba w 1 Pułku Ułanów.: ?? - lipiec 1917 r.
Elew Szkoły Oficerskiej Legionów.: ?? - ??
Wcielony do armii austriackiej.: wrzesień 1917 r.
Członek Polskiej Organizacji Wojskowej.: ?? - ??
Rozpoczyna służbę w Wojsku Polskim.: listopad 1918 r.
Uczestnik kursu dla dowódców szwadronów w Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu.: ?? - ??
Dowódca szwadronu w 11 Pułku Ułanów (Ciechanów).: ?? - ??
Zastępca dowódcy 11 Pułku Ułanów (Ciechanów).: ?? - 1928 r.
Kwatermistrz 11 Pułku Ułanów.: ?? - 1928 r.
Student w Wyższej Szkole Wojennej.: 1928 - 1930 r.
Dowódca 7 Pułku Ułanów (Mińsk Mazowiecki).: październik 1930 - czerwiec 1935 r.
Dowódca 3 Pułku Strzelców Konnych w Wołkowysku.: lipiec 1935 - czerwiec 1939 r.
Dowódca Wołyńskiej Brygady Kawalerii.: czerwiec - wrzesień 1939 r.
Zaprzysiężony do Służby Zwycięstwu Polski.: październik 1939 r.
Dowódca wojewódzki Okręgu Kraków SZP.: 10 października 1939 - styczeń 1940 r.
Komendant Okręgu Kraków ZWZ.: styczeń 1940 - maj 1941 r.
P.o. komendanta Obszaru Kraków ZWZ.: marzec/kwiecień - maj 1941 r.
Komendant Obszaru II Białystok ZWZ.: wrzesień - grudzień 1941 r.
Przeniesiony do rezerwy osobowej Komendy Głównej AK.: ?? - ??
Uczestnik Powstania Warszawskiego.: 1 sierpnia - 2 października 1944 r.
Inspektor Komendy Głównej Armii Krajowej.: 1943 - 1944 r.
Uczestnik Powstania Warszawskiego.: 1 sierpnia - 2 października 1944 r.

Opinie

Z opinii służbowej:

"Wybitny. Charakter silny i wypróbowany. Energiczny, z inicjatywą, o szybkiej decyzji. Wybitne zdolności dowódcze. Świetny żołnierz i zawołany kawalerzysta. Pracy sztabowej nie lubi."

Notatki:

Syn Antoniego i Justyny z domu Derpowskiej. W 1914 r., ukończył gimnazjum we Lwowie i zdał maturę, a następnie studiował na tamtejszej politechnice. W okresie od sierpnia 1914 do lipca 1917 r., służył w 1 pp Leg., potem w 1 pułku ułanów, dowodzonym przez Belinę-Prażmowskiego.
Ukończył w Legionach szkołę oficerską. Po kryzysie przysięgowym 23 lipca 1917 r., został internowany i we wrześniu wcielony do armii austriackiej, z której zdezerterował i wstąpił do POW.
Od listopada 1918 r., już w stopniu porucznika rozpoczyna służbę w Wojsku Polskim. Uczestniczył w obronie Lwowa grudzień 1918 - marzec 1919 r.,, potem w wojnie polsko -bolszewickiej 1919-1920.
Po wojnie zweryfikowany w stopniu rotmistrza sł. st. kaw. ze starszeństwem od 1 czerwca 1919 r. Służył w 11 pułku ułanów w Ciechanowie. Ukończył kurs dla dowódców szwadronów w Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu. Następnie dowodził szwadronem.

15 sierpnia 1924 r., awansowany do stopnia majora sł. st. kawalerii. Do roku 1928 pełnił funkcję kwatermistrza w 11 pułku ułanów i jednocześnie zastępca dowódcy 11 pułku ułanów. W latach 1928 - 1930 studiował w Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie.
1 stycznia 1930 r. awansowany do stopnia podpułkownika sł. st. kaw. Po ukończeniu Wyższej Szkoły Wojennej, od września 1930 r., oficer dyplomowany. W okresie od października 1930 do czerwca 1935 r., był dowódcą 7 pułku ułanów w Mińsku Mazowieckim.

1 stycznia 1933 r., awansowany do stopnia pułkownika dypl. sł. st. kaw. W okresie od lipca 1935 do czerwca 1939 r, dowodził 3 pułkiem strzelców konnych w Wołkowysku. Od czerwca do września 1939 r., dowódca Wołyńskiej Brygady Kawalerii w Równem, którą dowodził podczas Wojny Obronnej 1939. Brygada od 6 do 23 września 1939 r., działała w składzie GO „Piotrków”, potem GO kawalerii gen. Władysława Andersa do ostatniej bitwy pod Tomaszowem Lubelskim.
Przeszedł szlak bojowy od bitwy z Niemcami pod Mokrą do obrony Warszawy, potem w walkach na Lubelszczyźnie m. n. 22 - 23 września 1939 r., pod Jacnią i Tomaszowem Lubelskim.Uniknął niewoli. Od początku października 1939 r., przebywał w Warszawie, gdzie podjął działalność konspiracyjną w strukturach SZP.

10 października 1939 r., wyznaczony przez gen. Michała Tokarzewskiego na stanowisko dowódcy wojewódzkiego Okręgu SZP Kraków. Do Krakowa przybył najprawdopodobniej 19 października 1939 r., gdzie podjął współpracę z krakowską Radą Społeczno-Polityczną, której przewodniczył Tadeusz Orzelski.
Uczestniczył w odprawie z oficerem z SZP w Krakowie. Po tym spotkaniu wraz z płk Tadeuszem Komorowskim wyjechał do Warszawy, gdzie brał udział w odprawie prowadzonej przez płk dypl. S. Roweckiego. Na przełomie listopada i grudnia 1939 r., wyznaczył oficerów inspekcyjnych z zadaniem organizowania struktur konspiracyjnych na podległym terenie. W styczniu 1940 przekształcił dowództwo wojewódzkie SZP w oparciu o kadry SZP w Okręg ZWZ Kraków i został jego komendantem.

W lutym 1940 r., uczestniczył w spotkaniu Komendy Obszaru ZWZ Kraków z Okręgowym Kierownictwem Ruchu Ludowego. Zorganizował sztab Komendy Okręgu ZWZ Kraków oraz struktury terenowe. Teren okręgu został podzielony na 9 Inspektoratów Rejonowych ZWZ: Kraków, Miechów, Nowy Sącz, Nowy Targ, Tarnów, Jasło, Tarnobrzeg, Rzeszów i Przemyśl. Prowadził aktywną działalność konspiracyjną.
Na przełomie kwietnia i maja 1941 r., po masowych aresztowaniach wśród członków ZWZ na tym terenie i wyjeździe z Krakowa gen. Komorowskiego pełnił jako p. o. dodatkowo funkcję komendanta Obszaru Kraków ZWZ. Aresztowany i ciężko pobity podczas przesłuchania w więzieniu na Montelupich w Krakowie, został uznany za zmarłego przez polskich lekarzy, chcących go ratować. Leżał całą noc w stosie trupów w kostnicy. Nad ranem dozorca przyniósł mu ubranie i powiadomił przyjaciół. Wywieziony, zapadł na ciężkie zapalenie płuc. Zagrożony ponownym aresztowaniem przeniesiony do KG ZWZ w Warszawie.

Od września do grudnia 1941 r., komendant Obszaru Białostockiego ZWZ. Następnie ze względu na stan zdrowia przeniesiony do rezerwy osobowej KG ZWZ/AK. 15 sierpnia 1942 r., awansowany do stopnia do stopnia generała brygady.
Następnie w latach 1943-1944 inspektor KG AK. W okresie sierpień - październik 1944 r., brał udział Powstaniu Warszawskim. Po upadku powstania w niewoli niemieckiej, skąd powrócił do kraju wiosną 1945 r. Ciężko chory przebywał w sanatorium wojskowym w Otwocku, gdzie zmarł 14 sierpnia 1945 r.

Odznaczenia m.in.:

Virtuti Militari V klasy.
Krzyżem Niepodległości.
Krzyż Walecznych - dwukrotnie.
Złoty Krzyż Zasługi.




powrót


© copyright 2005 - 2007, Radosław ""Butryk"" Butryński
Design by Scypion