Promocje:

Major.: 11 listopada 1942 r.
Kapitan.: 19 marca 1939 r.
Porucznik.: 1922 r., ze starszeństwem z 1 października 1920 r.
Podporucznik.:


Funkcje:

Wcielony do armii austriackiej.: 1917 r.
Wstąpił ochotniczo do Wojska Polskiego.: listopad 1918 r.
Uczestnik specjalistycznego kursu dla oficerów gospodarczych.: ?? - ??
Członek Komisji Gospodarczej w 81 Pułku Piechoty (Grodno).: 1924 - ??
Oficer w Okręgowym Zakładzie Gospodarczym Nr 3 (Grodno).: ?? - 1925 r.
Oficer w Rejonowym Zakładzie Gospodarczym w Wilnie.: 1925 - 1931 r.
Oficer-płatnik w 3 Pułku Pancernym (Modlin).: 1931 - 1932 r.(?)
Oficer-płatnik w 32 Pułku Piechoty (Modlin).: ?? - ??
Oficer gospodarczy w 1 Batalionie Saperów (Modlin).: 1938 r.
Oficer-płatnik w 4 Pułku Strzelców Konnych (Płock).: 1939 r.
Oficer w Ośrodku Zapasowym Kawalerii w Garwolinie.: 1939 r.
Zastępca Komendanta Obwodu Obwodu Biłgoraj, Okręg Lublin ZWZ.: kwiecień - czerwiec 1941 r.
Komendant Obwodu Biłgoraj ZWZ/AK.: czerwiec 1941 - styczeń 1943 r.
Komendant Inspektoratu Rejonowego Zamość, Okręg Lublin AK.: styczeń 1943 - 24 czerwca 1944 r.

Opinie:

Notatki:

Syn Antoniego i Katarzyny z domu Bolińskiej. Uczęszczał do gimnazjum realnego w Buczaczu, gdzie w 1917 r., zdał maturę. Latem tego roku wcielony do armii austriackiej. Po ukończeniu szkoły oficerskiej rezerwy piechoty skierowany na front wschodni, gdzie uczestniczył w walkach z Rosjanami.
W 1918 r., został skierowany na front włoski. Walczył m. in. w rejonie miast Bozen i Merano. Po upadku cesarstwa, w październiku 1918 r., powrócił w rodzinne strony. Służbę w armii austriackiej zakończył w stopniu podchorążego.
W listopadzie tego roku wstąpił ochotniczo do Wojska Polskiego. Uczestniczył w walkach z Ukraińcami w obronie Lwowa, potem w wojnie polsko-bolszewickiej lat 1919-1920. Po wojnie ukończył specjalistyczny kurs dla oficerów gospodarczych.

W 1922 r., został zweryfikowany przez Ministerstwo Spraw Wojskowych w stopniu porucznika służby stałej ze starszeństwem z 1 października 1920 r.
W 1924 r., był członkiem Komisji Gospodarczej w 81 pp. w Grodnie, następnie do 1925 r., służył w Okręgowym Zakładzie Gospodarczym Nr 3 w Grodnie, skąd przeniesiony został do Rejonowego Zakładu Gospodarczego w Wilnie, gdzie służył do 1931 r.
Następnie od 1931 r., był oficerem-płatnikiem w 3 Pułku Pancernym w Modlinie, następnie w 32 pp. w Modlinie, a w 1938 r., oficerem gospodarczym w 1 Batalionie Saperów w Modlinie.

19 marca 1939 r., otrzymał awans do stopnia kapitana służby stałej w korpusie intendentów. Przeniesiony w tym samym roku na stanowisko płatnika w 4 psk. w Płocku. W szeregach tego pułku brał udział w Wojnie Obronnej 1939 r. Został skierowany do Ośrodka Zapasowego Kawalerii w Garwolinie.
Brał udział w walkach odwrotowych w szwadronie zapasowym 4 psk. na szlaku bojowym prowadzącym od Garwolina w kierunku Chełma i Hrubieszowa, Rawy Ruskiej i Starego Sambora.
Uczestniczył w walkach z Armią Czerwoną nad rzeką Dozwolą, gdzie w dniu 29 września 1939 r., dostał się do sowieckiej niewoli, z której udało mu się uciec w drodze do obozu. Ukrywał się we Lwowie.

W 1940 r., przedostał się na teren Generalnej Guberni i do wiosny 1941 przebywał w Warszawie. Czynny w konspiracji ZWZ. W kwietniu 1941 r., został skierowany przez KG ZWZ na teren Obwodu Biłgoraj ZWZ, gdzie do czerwca 1941 pełnił funkcję zastępcy komendanta obwodu.
W okresie od czerwca 1941 do stycznia 1943 r., pełnił funkcję Komendanta Obwodu Biłgoraj ZWZ/AK. 11 listopada 1942 r., otrzymał awans do stopnia majora służby stałej.
W styczniu 1943 r., mianowany przez Komendanta Okręgu Lublin AK płk Tumidajskiego „Marcina”, Komendantem Inspektoratu Rejonowego Zamość AK.

Był oficerem statecznym, odważnym o dużym poczuciu odpowiedzialności. Określano go mianem najkulturalniejszego oficera inspektoratu. Zachowywał spokój nawet w przypadku okazywania niesubordynacji przez podległego mu kpt. Stanisława Prusa „Adama”. Położył wielkie zasługi w pracy konspiracyjnej na podległym sobie terenie.
W 1944 r., objął dowództwo nad oddziałami AK w Lasach Janowskich, później nad Zgrupowaniem AK-BCH w Puszczy Solskiej. Podczas niemieckiej akcji Sturmwind II, jego 1200 żołnierzy oraz około 2500 partyzantów sowieckich i 700 AL, stawiało opór ok. 25 000 - 30 000 żołnierzy niemieckich, którzy w ramach tejże akcji okrążyli Puszczę i dążyli do całkowitego zniszczenia oddziałów partyzanckich na tym terenie.
Oddziałom sowieckim oraz oddziałom Armii Ludowej udało wydostać się z okrążenia, natomiast oddziały AK i BCH zgodnie z jego rozkazem cofały się w głąb Puszczy Solskiej, co ostatecznie zakończyło się ich zniszczeniem.

Major Edward Markiewicz poległ najprawdopodobniej 24 czerwca 1944 roku w godzinach rannych. Według niektórych źródeł popełnił samobójstwo, obwiniając się za ciężką sytuację dowodzonych przez siebie oddziałów. Według relacji świadków przeżył silne załamanie nerwowe. Grób majora znajduje się na cmentarzu w Zwierzyńcu.

Odznaczenia m.in.:

Virtuti Militari V klasy.
Krzyż Niepodległości.
Krzyż Walecznych.