Promocje:

Pułkownik.: 1 stycznia 1933 r.
Podpułkownik.: 1 stycznia 1927 r.
Major.: 1923 r. (ze starszeństwem od 1 czerwca 191 r.)
Kapitan.:
Porucznik.:
Podporucznik.: czerwiec 1916 r.
Chorąży.: lipiec 1915 r.

Funkcje:

Dowódca plutonu Polskich Drużyn Strzeleckich we Lwowie.: 1910 - ??
Komendant Polskich Drużyn Strzeleckich w Brodach.: 7 czerwca 1914 - ??
Członek Legionów Polskich.: 1914 r.
Dowódca plutonu w I Batalionie, I Brygady Legionów Polskich.: sierpień 1914 - ??
Dowódca kompanii w I Batalionie, I Brygady Legionów Polskich.: ?? - ??
Dowódca kompanii w IV Batalionie, I Brygady Legionów Polskich.: ?? - ??
Dowódca kompanii w III Batalionie, I Brygady Legionów Polskich.: 1916 - lipiec 1917 r.
Wcielony do armii austriackiej.: lipiec 1917 r.
Kadet-aspirant na kursie oficerskim przy XXIII Korpusie austriackim (Borowina).: 15 sierpnia - 20 listopada 1917 r.
Dowódca plutonu w 20 Pułku Piechoty (austriackim).: ?? - 23 marca 1918 r.
Dowódca plutonu w 46 Pułku Piechoty (austriackim).: marzec - 15 czerwca 1918 r.
Oficer do zleceń Polskiej Organizacji Wojskowej w Kijowie.: ?? - ??
Dowódca Okręgu Polskiej Organizacji Wojskowej w Równem.: 15 września - 1 listopada 1918 r.
Dowódca 11 kompanii 35 Pułku Piechoty.: 23 marca - wrzesień 1919 r.
Dowódca batalionu w 35 Pułku Piechoty.: wrzesień 1919 - wrzesień 1922 r.
Zastępca dowódcy 83 Pułku Piechoty.: ?? - maj 1928 r.
Zastępca dowódcy 73 Pułku Piechoty.: 2 maja 1928 - ??
Dowódca 38 Pułku Piechoty.: 26 kwietnia 1931 - 11 maja 1939 r.
Dowódca Pomorskiej Brygady Obrony Narodowej.: 11 maja - wrzesień 1939 r.
Dowódca Zgrupowania Chojnice.: wrzesień 1939 r.
Dowódca improwizowanego 208 Pułku Piechoty.: ?? - 9 wrzesień 1939 r.
Organizator pierwszych komórek SZP w Bydgoszczy i Toruniu.: październik - grudzień 1939 r.
Komendant Okręgu Wołyń ZWZ.: styczeń - lipiec 1940 r.

Opinie:

Notatki:

Syn Mieczysława powstańca styczniowego i Amalii z domu Gorczyńskiej. Uczęszczał do szkół w Zaleszczykach , a potem w okresie od 1908 do 1910 r., uczył się prywatnie w Seminarium Nauczycielskim we Lwowie i jednocześnie pracował jako ortopeda w Zakładach Zandrowskich. W końcu 1910 r., wstąpił do Polskich Drużyn Strzeleckich (PDS) we Lwowie, gdzie ukończył Szkołę Podchorążych i objął funkcję dowódcy plutonu. Używał wówczas pseudonimu „Wallenrod”/.
7 czerwca 1914 r., wyznaczono go komendantem PDS w Brodach. Po wybuchu I wojny światowej, na początku sierpnia 1914 wyjechał z ośmioma swymi „drużyniakami” do Krakowa, gdzie wstąpili do Legionów Polskich.

Od sierpnia 1914 r., był dowódcą plutonu, potem kompanii w I Baonie, a następnie w IV Baonie I Brygady, zaś od 1916 r., w III Baonie. W czasie walki pod Łowczówkiem ranny w rękę. W lipcu 1915 r., mianowany chorążym, a w czerwcu 1916 r., podporucznikiem. Po kryzysie przysięgowym w lipcu 1917 r., internowany i wcielony do armii austriackiej, ale za odmowę złożenia przysięgi na wierność cesarzowi został zdegradowany.
Ponieważ posiadał uprawnienia do stopnia oficerskiego, skierowano go jako kadeta-aspiranta na kurs oficerski przy XXIII Korpusie austriackim (Borowina), gdzie przebywał od 15 sierpnia do 20 listopada 1917 r.

Do 23 marca 1918 r., dowodził plutonem w 20 pp, a do 15 czerwca 1918 r., w 46 pp. Następnie w czerwcu 1918 r., skierowany na front włoski, skąd zdezerterował. Podjął działalność w Polskiej Organizacji Wojskowej. Z rozkazu Edwarda Rydza-Śmigłego udał się do Kijowa do Komendy Naczelnej nr III, a stamtąd z rozkazu Leopolda Lisa – Kuli próbował bezskutecznie przedostać się do Murmańska, do formowanych tam oddziałów polskich.
Następnie był kurierem w Kijowie i oficerem do zleceń POW, a w okresie od 15 września do 1 listopada 1918 r., dowódcą okręgu POW Równe. Po mobilizacji POW był kierownikiem posterunków wywiadowczych na tyłach armii ukraińskiej, kierował też działalnością dywersyjną. Następnie po powrocie do kraju pracował w oddziale informacyjnym DOGen. w Lublinie, zaś 23 marca 1919 r., został przeniesiony do 35 pp. na stanowisko dowódcy 11 kompanii.

W okresie od września 1919 do września 1922 r., już w stopniu kapitana, dowodził baonem w 35 pp, w którego szeregach brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej. Wyróżnił się w bitwie pod Kalenkowiczami. Po wojnie w 1923 r., zweryfikowany przez Ministerstwo Spraw Wojskowych w stopniu majora służby stałej piechoty ze starszeństwem od 1 czerwca 1919 r. 1 stycznia 1927 r., awansowany do stopnia podpułkownika służby stałej piechoty.
Następnie do maja 1928 r., był zastępcą dowódcy 83 pp. Od 2 maja 1928 r., zastępcą dowódcy 73 pp, potem w okresie od 26 kwietnia 1931 do 11 maja 1939 r., dowodził 38 pp.

1 stycznia 1933 r., awansowany do stopnia pułkownika służby stałej piechoty. Od maja 1939 r., dowodził Pomorską Brygadą Obrony Narodowej. W opiniach służbowych charakteryzowany jako wybitny oficer, świetnie dowodzący podległymi jednostkami.
W Wojnie Obronnej 1939 r., dowodził Oddziałem Wydzielonym/Zgrupowaniem „Chojnice” powstałej na bazie dwóch baonów Pomorskiej Brygady Obrony Narodowej, 18 pułku ułanów oraz innych pododdziałów piechoty, saperów i artylerii w walkach pod Chojnicami i w Borach Tucholskich, a po jego rozbiciu w dniach 1-3 września 1939 r., doprowadził do Torunia grupę około 4 tysięcy żołnierzy z różnych jednostek, z których utworzono improwizowany pułk piechoty o nr 208. Dowodził 208 pp do 9 września 1939 r., w walkach pod Płockiem.

Po zakończeniu działań wojennych uniknął niewoli. W październiku 1939 r., został wysłany przez Dowództwo Główne SZP do Torunia i Bydgoszczy, gdzie organizował pierwsze komórki SZP. Na początku grudnia 1939 r., wyjechał do Lwowa, skąd w styczniu 1940 r., przedostał się na Wołyń i zamieszkał w Równem. Tu jako Komendant Okręgu ZWZ Wołyń w bardzo trudnych warunkach organizował komórki konspiracyjne ZWZ.
W lipcu 1940 r., został ujęty w Równem przez NKWD i uwięziony. Aresztowania pochłonęły wówczas około 2000 osób. 13 grudnia 1940 r., został skazany przez sąd NKWD na karę śmierci. Zginął przypuszczalnie w więzieniu sowieckim, w czerwcu 1941 r., zamordowany przy likwidacji więzienia w Łucku, po napaści Niemców na Związek Sowiecki. Jego aresztowanie spowodował sowiecki agent Bolesław Zymon, który był adiutantem Majewskiego, zdemaskowany w 1941 r.

Żonaty od 1920 r., z Brygidą Heleną z domu Petz (1894-1983) członkinią POW, żołnierzem SZP/ZWZ/AK, powstańcem warszawskim. Mieli syna Gwidona (ur.1920 r.), żołnierza PSZ i DSZ w Kraju, więźnia PRL i syna Leszka Tadeusza (ur. 1924 r.) poległego podczas Powstania Warszawskiego.

Odznaczenia m.in.:

Virtuti Militari V klasy,
Krzyż Walecznych (pięciokrotnie),
Krzyż Niepodległości z Mieczami,
Złoty Krzyż Zasługi,
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski.