
OZIEWICZ, Ignacy.
Pułkownik służby stałej piechoty.

Pseudonimy: "Czesław", "Czesławski", „Netta”, „Jenczewski”.
Urodzony: 7 maja 1887 r., w majątku Łyngniany, pow. Święciany.
Zmarł: 10 stycznia 1966 r., w Gdyni.
Promocje:
Pułkownik.: 16 marca 1927 r., ze starszeństwem z 1 stycznia 1927 r.
Podpułkownik.:
Major.:
Kapitan.:
Porucznik.:
Podporucznik.:
Funkcje:
Służba w rosyjskim 106 Pułku Piechoty.: październik 1907 - wrzesień 1908 r.
Elew Wojskowej Szkoły Junkrów w Wilnie.: wrzesień 1908 - sierpień 1911 r.
Przydzielony do 103 Pułku Piechoty, 26 Dywizji Piechoty (Grodno).: sierpień 1911 r.
Szef łączności w 103 Pułku Piechoty.: sierpień 1913 - wrzesień 1916 r.
Instruktor w 252 Zapasowym Pułku Piechoty.: wrzesień - listopad 1916 r.
Dowódca kompanii w 103 Pułku Piechoty.: listopad 1916 - luty 1917 r.
Dowódca batalionu w 103 Pułku Piechoty.: luty - kwiecień 1917 r.
Starszy adiutant szefa sztabu 193 Pułku Piechoty.: kwiecień - czerwiec 1917 r.
Zastępca szefa sztabu 193 Pułku Piechoty.: czerwiec - październik 1917 r.
Administrator w majątku ziemskim Potockich w Sitkowicach na Podolu.: październik 1917 - październik 1918 r.
Wstępuje w szeregi Wojska Polskiego.: luty 1919 r.
Przydział do 41 Pułku Piechoty.: luty 1919 r.
Dowódca I Batalionu 41 Pułku Piechoty.: maj - październik 1919 r.
P.o. dowódcy 41 Pułku Piechoty.: październik 1919 - kwiecień 1920 r.
P.o. dowódcy 41 Pułku Piechoty.: czerwiec - sierpień 1920 r.
Dowódca 17 Pułku Piechoty (Rzeszów).: sierpień - październik 1920 r.
Szef Oddziału IV w sztabie 6 Dywizji Piechoty.: październik 1920 - styczeń 1921 r.
Dowódca 17 Pułku Piechoty.: styczeń 1921 - listopad 1925 r.
Uczestnik kursu wyższych dowódców (Lwów).: luty - kwiecień 1921 r.
Uczestnik kursu doszkolenia oficerów sztabowych.: kwiecień - lipiec 1925 r.
Dowódca 76 Lidzkiego Pułku Piechoty (Grodno).: październik 1925 - październik 1935 r.
Prezes Związku Osadników Wojskowych w powiecie augustowskim.: ?? - ??
Uczestnik kursu dla dowódców pułków w Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie.: luty - maj 1929 r.
Dowódca piechoty dywizyjnej w 16 Dywizji Piechoty.: październik 1935 - październik 1938 r.
Dowódca 29 Dywizji Piechoty.: październik 1938 - 8 września 1939 r.
Obserwator i doradca wojskowy w Komendzie Głównej Narodowej Organizacji Wojskowej.: kwiecień - sierpień/wrzesień 1941 r.
Doradca wojskowy Zarządu Głównego Stronnictwa Narodowego.: ?? - ??
Szef Oddziału III Operacyjnego Komendy Głównej Narodowej Organizacji Wojskowej.: sierpień/wrzesień 1941 - lipiec 1942 r.
Zastępca Komendanta Głównego Narodowej Organizacji Wojskowej.: sierpień/wrzesień 1941 - lipiec 1942 r.
Komendant Główny Narodowych Sił Zbrojnych.: 20 września 1942 - 9 czerwca 1943 r. (aresztowany).
Kierownik pionu wojskowego w Tymczasowej Narodowej Radzie Politycznej.: 8 maja - 9 czerwca 1943 r.
Opinie:
Wspomnienia gen. Stanisława Maczka:
"Pierwsze nasze zetknięcie się nastąpiło, gdy przeniesiony na zastępcę 76 Pułku Piechoty w Grodnie, meldowałem się u dowódcy tego pułku, pułkownika Oziewicza (...)
Dużo zawdzięczam osobistym cechom charakteru płka Oziewicza: serdeczne przyjęcie na progu nowej pracy wojskowej. Byłem zastępcą 76 Pułku Piechoty przeszło rok i pierwsze dobre wrażenie zamieniło się wkrótce w przyjaźń (...).
Nieodłączną częścią płka Oziewicza była jego rodzina, atmosfera polskości jego domu, atmosfera kresowego domu polskiego, przechodząca już dziś bezpowrotnie do historii (...)
Pełen patriotyzmu, zawsze pogodny i pełen humoru, miał przedziwny dar wychowawczy. Potem służba wojskowa rozłączyła nas, ale gdy po kampanii 1939 r., zaczęły dochodzić sprawozdania o losach 29 Dywizji Piechoty, która płk Oziewicz w boju pod Piotrkowem dowodził, przeżyłem boleśnie każdy szczegół tragedii tej dzielnej, kresowej dywizji."
Notatki:
Urodzony jako szósty syn Edmunda i Wandy z domu Dawidson. Uczył się w gimnazjum w Wilnie, a następnie jako ekstern zdał egzamin z szóstej klasy gimnazjum przed komisją w Wilnie.
W październiku 1907 r., rozpoczął ochotniczo służbę w rosyjskim 106 Pułku Piechoty. Po ukończeniu wojskowej szkoły junkrów w Wilnie został przydzielony do 103 Pułku Piechoty, w którym od sierpnia 1913 r., był szefem łączności.
We wrześniu 1916 r., został odkomenderowany na krótki okres do 252 Zapasowego Pułku Piechoty na stanowisko instruktora. Już jednak w listopadzie tego roku powrócił do 103 Pułku Piechoty, w którym objął najpierw dowództwo nad kompanią, a następnie nad batalionem.
W kwietniu 1917 r., otrzymał przeniesienie na stanowisko starszego adiutanta, a od czerwca tego roku zastępcy szefa sztabu 193 Pułku Piechoty. W październiku 1917 r., po wybuchu rewolucji opuścił wraz z kilku kolegami armię rosyjską i rozpoczął pracę jako administrator w majątku ziemskim na Podolu (majątek Potockich - Sitkowice).
Po powrocie do kraju wstąpił do Wojska Polskiego z przydziałem do 41 Pułku Piechoty, w którym od maja 1919 r., pełnił funkcję dowódcy batalionu, a w okresie od października 1919 do kwietnia 1920 i od czerwca 1920 p.o. dowódcy pułku.
W sierpniu 1920 r., został przeniesiony na stanowisko dowódcy dowódcy 17 Pułku Piechoty, a w październiku tego roku szefa Oddziału IV w sztabie 6 Dywizji Piechoty. W styczniu 1921 został ponownie dowódca 17 Pułku Piechoty.
W okresie od lutego do kwietnia 1921 r., był słuchaczem kursu wyższych dowódców we Lwowie oraz w okresie od kwietnia do lipca 1925 r., kursu doszkolenia oficerów sztabowych w Grupie.
W październiku 1925 r., został przeniesiony na stanowisko dowódcy 76 Lidzkiego Pułku Piechoty w Grodnie. Był w tym czasie także Prezesem Związku Osadników Wojskowych w powiecie augustowskim.
16 marca 1927 r., Prezydent RP Ignacy Mościcki na wniosek Ministra Spraw Wojskowych, marszałka Polski Józefa Piłsudskiego awansował go na pułkownika ze starszeństwem z 1 stycznia 1927 i 17 lokatą w korpusie oficerów piechoty.
W okresie luty - maj 1929 r., ukończył kurs dowódców pułków w Doświadczalnym Centrum Wyszkolenia w Rembertowie. W październiku 1935 r. objął funkcję dowódcy piechoty dywizyjnej w 16 Dywizji Piechoty. Od października 1938 r., był dowódcą 29 Dywizji Piechoty, którą dowodził podczas Wojny Obronnej we wrześniu 1939 r. (Armia "Prusy").
8 września 1939 r., został ranny po Dobrą Wolą. Musiał opuścić podległą sobie jednostkę udając się przez Dęblin i Lublin do Grodna, dokąd przybył 14 września. Tropiony przez NKWD ukrył się najpierw na wsi, a następnie w klasztorze.
Internowany przez władze litewskie był polskim komendantem obozu dla internowanych oficerów Wojska Polskiego w Kołatowie. Dzięki interwencji księdza Stanisława Trzeciaka jesienią 1940 r., jako rzekomy inwalida został zwolniony z obozu, po czym przybył do Warszawy i zamieszkał u księdza Trzeciaka przy ul. Senatorskiej.
Od kwietnia 1941 r., był obserwatorem i doradcą wojskowym w Komendzie Głównej Narodowej Organizacji Wojskowej oraz doradcą wojskowym Zarządu Głównego Stronnictwa Narodowego. Od sierpnia lub września tego roku piastował funkcję szefa Oddziału III Operacyjnego w Komendzie Głównej Narodowej Organizacji Wojskowej oraz jednocześnie zastępcy Komendanta Głównego NOW (ppłk Józef Rokicki).
Nie podporządkował się decyzji Prezydium Zarządu Głównego Stronnictwa Narodowego o scaleniu z Armią Krajową i podczas odprawy w Komendzie Głównej NOW w dniu 1 lipca 1942 r., dokonał rozłamu, obejmując następnie dowództwo nad tą częścią Narodowej Organizacji Wojskowej, która nie chciała przejść pod rozkazy Armii Krajowej.
Po połączeniu się wspomnianej części NOW z formacją zbrojną ONR - Związkiem Jaszczurczym, został Komendantem Głównym Narodowych Sił Zbrojnych, powołanych formalnie w dniu 20 września 1942 r. (w dniu tym płk Oziewicz wydał swój pierwszy rozkaz).
Uczestniczył także w pracach Rady Sześciu (politycznego zwierzchnictwa NSZ), a po powołaniu w styczniu 1943 r., Tymczasowej Narodowej Rady Politycznej jako wspólnej reprezentacji politycznej frondy Stronnictwa Narodowego i ONR "Szaniec" był kierownikiem jej pionu wojskowego.
W październiku 1942 r., wydał rozkaz o uruchomieniu Akcji Specjalnej Nr 1, która jako jeden z głównych celów zakładała walkę zbrojną z komunistami. W grudniu tego roku zainicjował pertraktacje w sprawie scalenia NSZ z Armią Krajową. Rozmowy prowadzone z płk Komorowskim, płk Rostworowskim i osobiście gen. Roweckim ciągnęły się aż do momentu jego aresztowania przez Gestapo, w dniu 9 czerwca 1943 r.
Po aresztowaniu został osadzony na Pawiaku i 5 października wysłany do Obozu Koncentracyjnego Auschwitz, natomiast w styczniu 1945 r., do Flossenburga.
W kwietniu 1945 r., po uwolnieniu z obozu przez Armię USA, przebywał najpierw w Niemczech, a następnie we Francji, gdzie został Prezesem założonej w lipcu 1949 r., organizacji "Ogniwo". W tym czasie podejmował liczne próby uregulowania statutu żołnierzy Narodowych Sił Zbrojnych w sztabie gen. Władysława Andersa.
W 1958 r., wrócił do kraju chory na gruźlicę. Zmarł na białaczkę 10 stycznia 1966 r., w Gdyni.
Odznaczenia m.in.:
Krzyż Walecznych (czterokrotnie: dwukrotnie w 1921 i dwukrotnie w 1922 r.).
Virtuti Militari V klasy (1922 r.).
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1933 r.).
Złoty Krzyż Zasługi (1937 r.).
|