Promocje:

Major.: 19 marca 1939 r.
Kapitan.: 1 stycznia 1932 r.
Porucznik.: 1923 r., ze starszeństwem z 1 stycznia 1922 r.
Podporucznik.: 1921 r.

Funkcje:

Wstąpił ochotniczo w szeregi Wojska Polskiego.: listopad 1918 r.
Uczestnik kursu w Szkole Podchorążych w Warszawie.: 10 października 1919 - 31 marca 1920 r.
Uczestnik kursu podchorążych piechoty w Warszawie.: ?? - 1921 r.
Dowódca plutonu w 75 Pułku Piechoty (Królewska Huta).: 1921 - 1924 r.
Dowódca kompanii w 75 Pułku Piechoty.: 1924 - ??
Adiutant 75 Pułku Piechoty.: ?? - 1932 r.
Oficer w Referacie Piechoty Departamentu Piechoty w Ministerstwie Spraw Wojskowych w Warszawie.: 1932 - 1935 r.
Dowódca kompanii granicznej Batalionu KOP "Budsław", Pułk KOP "Wilejka".: 1935 - ??
Oficer w sztabie Pułku KOP "Wilejka".: ?? - 1937 r.
Wykładowca w Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie.: 1937 - 1938 r.
Dowódca 7 Kompanii III Batalionu 75 Pułku Piechoty (Chorzów).: 1938 - 1939 r.
Oficer w Powiatowej Komendzie Uzupełnień w Sosnowcu.: ?? - sierpień 1939 r.
Oficer w sztabie Pododcinka Obrony Południowej Granicy "Nowy Sącz" (Nowy Sącz).: sierpień 1939 r.
Kwatermistrz 2 Brygady Górskiej.: sierpień - wrzesień 1939 r.
Zaprzysiężony w szeregi Związku Walki Zbrojnej.: początek 1940 r.
Wyznaczony na Szefa Sztabu Komendy Okręgu Śląsk ZWZ.: początek 1940 r.
Komendant Inspektoratu Rejonowego Jasło, Okręg Kraków ZWZ-AK.: lipiec 1940 - luty 1942 r.

Opinie:

Notatki:

Syn Stanisława i Agnieszki. Uczęszczał do gimnazjum w Krakowie, gdzie w 1918 r., zdał maturę. W okresie nauki działał w tajnym organizacjach młodzieżowych.
Po ukończeniu szkoły średniej, w listopadzie 1918 r., wstąpił ochotniczo do służby w Wojsku Polskim. Uczestniczył w walkach w obronie Lwowa, potem w latach 1919-1920 w wojnie polsko-bolszewickiej na froncie litewsko-białoruskim.
W okresie od 10 października 1919 do 31 marca 1920 r., przebywał na kursie w Szkole Podchorążych Piechoty w Warszawie (klasa 22). W czasie walk z bolszewikami, w lipcu 1920 r., odznaczył się męstwem i odwagą.

W trakcie walk został ciężko ranny w głowę, lewą rękę oraz pchnięty piką kozacką w bok. W wyniku tych ran przebywał długo nieprzytomny w wojskowych szpitalach. Po wyleczeniu się został skierowany na kurs podchorążych piechoty w Warszawie, który ukończył w 1921 w stopniu podporucznika służby stałej piechoty.
Przydzielony do 75 pp. w Królewskiej Hucie. W 1923 r., został zweryfikowany przez Ministerstwo Spraw Wojskowych w stopniu porucznika służby stałej piechoty ze starszeństwem z 1 stycznia 1922 r.
Pełnił w tym czasie różne funkcje m. in.: dowódcy plutonu, następnie od 1924 r., dowódcy kompanii oraz adiutanta pułku.

W dniu 1 stycznia 1932 r., otrzymał awans do stopnia kapitana służby stałej. W tym samym roku został przeniesiony z 75 pp. do dyspozycji Szefa Departamentu Piechoty Ministerstwa Spraw Wojskowych. W latach 1932-1935 był oficerem w Referacie Piechoty Departamentu Piechoty Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie.
W 1935 r., został przeniesiony do Korpusu Ochrony Pogranicza z przydziałem do pułku KOP „Wilejka”. Początkowo był dowódcą kompanii granicznej w Batalionie KOP „Budsław”, potem oficerem sztabu Pułku KOP w Wilejce.
W 1937 r., został przeniesiony do Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie, gdzie był wykładowcą, a następnie do 75 pp. w Chorzowie, gdzie w latach 1938-1939 był dowódcą 7 Kompanii III Batalionu.

19 marca 1939 r., został awansowany do stopnia majora służby stałej piechoty. W tym samym roku został przeniesiony do PKU Sosnowiec. W sierpniu 1939 r., został przeniesiony do sztabu pododcinka obrony południowej granicy „Nowy Sącz” z siedzibą w Nowym Sączu”.
Podczas mobilizacji z oddziałów pododcinka utworzono 2 Brygadę Górską, której dowództwo objął płk Stawarz, a która weszła w skład armii „Karpaty”.
Pełnił w tym czasie odpowiedzialną funkcję kwatermistrza brygady. Brał udział w Wojnie Obronnej 1939 r., walczył z wrogiem w zaciętych bitwach pod Wietrznicą oraz w okolicach Grybowa i Gorlic docierając 8 września do Krosna.
Po rozbiciu sztabu brygady uniknął niewoli i dołączył do 1 psp. Uczestniczył w bojach odwrotowych na szlaku prowadzącym przez Dynów, Przemyśl w kierunku Lwowa, gdzie zakończył jawną walkę z wrogiem.

Po zakończeniu działań wojennych w Małopolsce Wschodniej przedostał się na teren niemieckiej okupacji i dotarł do rodzinnego Krakowa. Na początku 1940 r., podjął działalność konspiracyjną w szeregach Związku Walki Zbrojnej.
Początkowo został wyznaczony przez Komendę Obszaru Południowego ZWZ na stanowisko szefa sztabu Okręgu Śląsk z zadaniem przebudowy struktur tego okręgu. Jednak z przyczyn od niego niezależnych nie udało mu się nawiązać kontaktu z Komendą Okręgu Śląsk, którego komendant porucznik Józef Korol ukrywał się, natomiast w dniu 27 sierpnia 1940 r., poległ w przypadkowej walce z Niemcami w Wiśle-Jaworniku.
Już w lipcu 1940 r., został przez płka Filipowicza „Roga” mianowany Komendantem Inspektoratu Rejonowego Jasło ZWZ. Po objęciu funkcji w sierpniu 1940 r., przez kilka miesięcy przebywał na konspiracyjnej kwaterze w Krośnie, a potem w Orzechówce na terenie Obwodu Brzozów ZWZ.

Podległy mu teren był już dość dobrze zorganizowany przez jego poprzednika na tym stanowisku por. Pieńkowskiego „Strzembosza” oraz jego współpracowników. Prowadził aktywną działalność konspiracyjną. Od grudnia 1940 r., na terenie inspektoratu rozpoczęto wydawanie gazetki konspiracyjnej.
Od 1941 r., podejmowane są akcje sabotażowe. W okresie jego dowodzenia inspektoratem ukształtowała się ostatecznie struktura organizacyjna ZWZ na tym terenie.
Prowadził rozmowy z członkami innych organizacji w celu scalenia z ZWZ. W styczniu 1942 r., gestapo przeprowadziło pierwszą falę aresztowań wśród konspiratorów. W efekcie wsypy w okresie od 8 do 12 lutego 1942 r., Niemcy przeprowadzili masowe aresztowania. Uwięziono wówczas około 130 ludzi ze struktur inspektoratu.

Ostrzeżony o grożącym mu niebezpieczeństwie nie wyjechał z podległego mu terenu. Według Łukasza Grzywacza-Świtalskiego gestapo uderzyło jednocześnie na jego kwatery w Orzechówce i Krośnie. Zgodnie z wcześniej stosowaną zasadą miał udać się na odprawę do Komendy Okręgu ZWZ/AK w Krakowie.
Po drodze zatrzymał się u krewnych w Białobrzegach, gdzie został aresztowany przez agentów gestapo.
Po aresztowaniu był więziony krótko w Krośnie, potem w więzieniu w Jaśle, gdzie był poddawany bestialskim przesłuchaniom. Bity i torturowany w celu wymuszenia zeznań. W czasie przesłuchania gestapowcy sprawdzali czy posiada na głowie ranę odniesioną w wojnie 1920 r., co wyraźnie wskazywało, że w jego otoczeniu działał zakonspirowany agent gestapo.

W sierpniu 1942 r., został przewieziony do więzienia w Tarnowie, skąd trafił do obozu koncentracyjnego w Oświęcimiu. W dniu 17 marca 1944 r., został wraz z grupą więźniów przybyłych do obozu w 1942 r., rozstrzelany w Brzezince. Lekarz, który był świadkiem jego śmierci w przesłanym po wojnie liście do rodziny napisał, że ostatnie słowa, które zdołał wypowiedzieć przed rozstrzelaniem brzmiały: "Niech żyje Polska".

Odznaczenia m.in.:

Virtuti Militari V klasy.
Krzyż Niepodległości.
Krzyż Walecznych.
Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918-1921.