Promocje:

Generał Brygady PAL (samozwańczy).: 9 czerwca 1944 r.
Pułkownik PAL.: 1943 r.
Major.: 18 luty 1928 r., ze starszeństwem z 1 stycznia 1928 r.
Kapitan.: 3 maja 1922 r., ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 r.
Porucznik.:
Podporucznik.:

Funkcje:

Wstępuje w szeregi Wojska Polskiego.: listopad 1918 r.
Służba w 1 Pułku Piechoty Legionów (Wilno).: ?? - 6 marca 1923 r.
Dowódca kompanii w 17 Pułku Piechoty (Rzeszów).: 6 marca 1923 - 18 marca 1925 r.
Dowódca kompanii w 7 Batalionie Granicznym KOP.: 18 marca 1925 - ??
Dowódca kompanii w 21 Batalionie Granicznym KOP.: ?? - 31 października 1927 r.
Dowódca kompanii w 60 Pułku Piechoty (Ostrów Wielkopolski).: 31 października 1927 - ??
Dowódca batalionu w 60 Pułku Piechoty.: ?? - ??
Oficer w sztabie 60 Pułku Piechoty (?).: ?? - 26 kwietnia 1928 r.
Oddany do dyspozycji Dowódcy Okręgu Korpusu nr VII (Poznań).: 26 kwietnia 1928 r.
Przeniesiony do rezerwy.: 30 września 1928 r.
Zdegradowany do stopnia szeregowego.: 1 grudnia 1930 r.
Dowódca IV Batalionu 360 Pułku Piechoty (Warszawa).: 12 września 1939 - ??
Oficer inspekcyjny w powiatach Skierniewice i Łowicz, Okręg Łódź SZP/ZWZ.: jesień 1939 - luty 1940 r.
Komendant Inspektoratu Rejonowego Skierniewice, Okręg Łódź ZWZ.: luty - lipiec 1940 r.
Komendant Inspektoratu Skierniewice (obwody lewobrzeżne) Okręgu Warszawa-Województwo ZWZ.: lipiec - listopad 1940 r.
Oficer w Polskiej Armii Ludowej.: 1943 - 23 stycznia 1945 r.
Dowódca Zgrupowania "Centrum" PAL.: sierpień - wrzesień 1944 r.
Główny Inspektor Polskiej Armii Ludowej (samozwańczy).: czerwiec 1944 - 23 stycznia 1945 r.

Opinie:

Notatki:

Syn Adama (stolarza) i Katarzyny z domu Walickiej. W listopadzie 1918 r., wstąpił do Wojska Polskiego. W latach 1919-1920, jako podporucznik 1 Pułku Piechoty Legionów brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej. Za okazane męstwo na polu walki odznaczono go Krzyżem Srebrnym Virtuti Militari oraz Krzyżem Walecznych. W trakcie walk został ranny.
3 maja 1922 r., został zweryfikowany w stopniu kapitana służby stałej piechoty ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 r. 6 marca 1923 r., został przeniesiony z 1 pp Leg. do 17 pp w Rzeszowie na stanowisko dowódcy kompanii.
18 marca 1925 r., otrzymał przeniesienie do Korpusu Ochrony Pogranicza na stanowisko dowódcy kompanii granicznej w 7 Batalionie Granicznym, a następnie w 21 Batalionie Granicznym. 31 października 1927 r., został przeniesiony do 60 Wielkopolskiego Pułku Piechoty w Ostrowie Wielkopolskim.

18 lutego 1928 r., został awansowany do stopnia majora służby stałej piechoty ze starszeństwem z 1 stycznia 1928 r. W 60 Pułku Piechoty pełnił kolejno funkcje: dowódcy kompanii, dowódcy batalionu, a następnie oficera sztabu 60 pp.
26 kwietnia 1928 r., został przeniesiony macierzyście do kadry oficerów piechoty z równoczesnym oddaniem do dyspozycji Dowódcy Okręgu Korpusu nr VII w Poznaniu. Z dniem 30 września 1928 r., został przeniesiony do rezerwy. Po tym fakcie został pracownikiem Straży Granicznej.
1 grudnia 1930 r., wyrokiem Wojskowego Sądu Okręgowego sygn. Ko 5/30 został skazany "za występki przywłaszczenia i nadużycia władzy służbowej na stanowisku dowódcy kompanii KOP" oraz zdegradowany do stopnia szeregowca.

Uczestnik Wojny Obronnej 1939 r. Walczył w obronie Warszawy. Od 12 września 1939 r., był dowódcą IV Batalionu 360 pp., w zgrupowaniu dowodzonym przez ppłk. dypl. Leopolda Okulickiego.
Po kapitulacji stolicy (28 września 1939 r.) uniknął niewoli. Wprowadzony do konspiracji SZP/ZWZ przez ppłk Okulickiego. Jesienią 1939 r., wyjechał do Łodzi, wraz z grupą oficerów mających za zadanie utworzenie struktur Okręgu Łódź SZP/ZWZ. Początkowo był oficerem inspekcyjnym na powiaty Skierniewice i Łowicz.

W okresie od lutego do lipca 1940 r., był Komendantem Inspektoratu Rejonowego Skierniewice ZWZ, który w tym czasie organizacyjnie wchodził w skład Okręgu Łódź ZWZ. Brał udział w odprawach w Łodzi. W lipcu 1940 r., Inspektorat Skierniewice wyłączono z Okręgu Łódź i przekazano do Komendy Okręgu Warszawa – Województwo. Po przekazaniu tego inspektoratu jego struktura została rozwiązana, a obwody Skierniewice i Łowicz włączono do Okręgu Warszawa – Województwo ZWZ jako obwody samodzielne.
W lipcu 1940 r., został mianowany inspektorem na teren lewobrzeżny tego okręgu. We wrześniu w wyniku skarg został zawieszony w czynnościach. Po potwierdzeniu skarg o wydawanie pieniędzy pochodzących z darów społeczeństwa niezgodnie z przeznaczeniem został w listopadzie 1940 r., dyscyplinarnie usunięty z szeregów ZWZ.

W 1943 związał się z organizacją Polska Armia Ludowa (PAL) w Warszawie. W PAL awansowano go do stopnia pułkownika. W 1944 r., utrzymywał kontakty z płk Janem Rzepeckim „Wolskim”, z którym prowadził rozmowy dotyczące scalenia oddziałów PAL z Armią Krajową.
9 czerwca 1944 r., został „samozwańczym” generałem brygady i głównym inspektorem Polskiej Armii Ludowej.
Podczas Powstania Warszawskiego był dowódcą Zgrupowania „Centrum” PAL. Po upadku powstania Polska Armia Ludowa została podporządkowana władzom komunistycznym i rozwiązana w dniu 21 stycznia 1945 r. Brał udział w kontaktach Iwana Sierowa z gen. Leopoldem Okulickim.

Po wojnie zamieszkał z rodziną w Gliwicach. Pracował m. in. w punkcie skupu odpadów użytkowych . W 1966 r., przyznano mu skromną rentę. Przez wiele lat pełnił funkcję opiekuna dla inwalidów, wdów i sierot po żołnierzach PAL.
Zmarł 26 sierpnia 1987 r., w Gliwicach. Pochowany na centralnym cmentarzu komunalnym przy ul. Kozielskiej. Miał żonę Zofię, oraz syna Antoniego Skałę-Piękoś.

Odznaczenia m.in.:

Virtuti Militari V kl.
Krzyż Walecznych.