Nr ISSN 2082-7431
Serwis Polska Podziemna
Dział "Postacie".
RZEPKA, Józef.



RZEPKA, Józef.

Major rezerwy piechoty.



Pseudonimy: „Bogusław”, „Krzysztof”, „Rekin”, „Stefan”, „Znicz”, vel Józef Sieniawski, vel Bogusław Zosik.

Urodzony: 22 luty 1913 r., Bratkowice niedaleko Rzeszowa.

Zmarł: 1 marca 1951 r., w więzieniu na Mokotowie.


Promocje:

Major.: 1 marca 2013 r. (pośmiertnie).
Porucznik.:
Podporucznik.:

Funkcje:

Służba wojskowa na Dywizyjnym Kursie Podchorążych Rezerwy Piechoty przy 5 Pułku Strzelców Podhalańskich (Przemyśl).: 1937 - 1938 r.
Organizator siatki konspiracyjnej w Bartkowicach.: 1939 - 1940 r.
Komendant Placówki Głogów Małopolski-Bartkowice, Obwód Rzeszów ZWZ-AK.: czerwiec 1940 - maj 1943 r.
Adiutant Inspektoratu Rejonowego Rzeszów ZWZ/AK.: maj 1943 - kwiecień 1944 r.
Zastępca Komendanta Podobwodu Rzeszowskiego AK.: kwiecień 1944 - ??
Dowódca III Zgrupowania Partyzanckiego "Zachód", Obwód Rzeszów AK.: lato 1944 r.
Zastępca Dowódcy III Zgrupowania Partyzanckiego "Zachód" AK.: lato 1944 r.
Kierownik Biura Politycznego w Inspektoracie Rejonowym Rzeszów AK.: 29 sierpnia 1944 - ??
Komendant Obwodu Tarnobrzeg AK (?).: listopad - grudzień 1944 r.
P.o Komendanta Inspektoratu Rejonowego Mielec, Okręg Kraków AK (?).: luty - marzec 1945 r.
Członek konspiracyjnej grupy płk Faixa.: 1945 r.
Organizator struktur WiN na Górnym Śląsku.: 1945 r.
Referent Polityczny w Biurze Studiów "Iskry".: ?? - ??
Kierownik wywiadu w Wydziale Informacji IV Zarządu Głównego WiN.: ?? - ??

Opinie:

Notatki:

Najstarszy syn Jana i Antoniny z domu Nowak. Naukę rozpoczął w szkole powszechnej w rodzinnych Bratkowicach. Następnie uczęszczał do I Gimnazjum w Rzeszowie, gdzie w 1935 r., otrzymał świadectwo dojrzałości.
W latach 1935-1937 studiował na Wydziale Prawa Uniwersytetu Warszawskiego. Studiów jednak nie ukończył. W tym samym czasie, idąc w ślady ojca rozpoczął działalność w Stronnictwie Ludowym.
W latach 1937-1938 odbył służbę wojskową na Dywizyjnym Kursie Podchorążych Rezerwy Piechoty przy 5 psp. w Przemyślu.
W październiku 1939 r., zorganizował w Bratkowicach siatkę konspiracyjną, która została w maju 1940 r., włączona do ZWZ. W okresie od czerwca 1940 do maja 1943 r. był Komendantem Placówki Głogów Małopolski-Bratkowice w Obwodzie Rzeszów ZWZ/AK.
Od maja 1943 r., pełnił funkcję adiutanta Inspektoratu Rejonowego Rzeszów AK. Od kwietnia 1944 był zastępcą Komendanta Podobwodu Rzeszowskiego AK.

Podczas Akcji „Burza” dowodził III Zgrupowaniem Partyzanckim AK "Zachód" Obwodu Rzeszów, a następnie był zastępcą dowódcy tego zgrupowania. Po wkroczeniu Rosjan na teren Rzeszowszczyzny został mianowany kierownikiem utworzonego 29 sierpnia 1944 r., Biura Politycznego przy Inspektoracie Rejonowym Rzeszów AK. Brał udział w nieudanej akcji na więzienie w Rzeszowie, przeprowadzonej w nocy z 7 na 8 października 1944 r.
W okresie od listopada do grudnia 1944 r., pełnił funkcję Komendanta Obwodu Tarnobrzeg AK. Następnie powrócił do Rzeszowa, gdzie kontynuował działalność konspiracyjną.
Ponownie wysłany na teren Mielca, gdzie od lutego 1945 r., przez krótki czas był p. o. Komendanta Inspektoratu Mielec AK z zadaniem przekształcenia Inspektoratu w jednostkę terytorialną Organizacji "NIE". W marcu 1945 r., przeniósł się do Katowic, a następnie do Zabrza.
Tam, pod zmienionymi nazwiskami Józef Sieniawski i Bogusław Zosik kontynuował opór w ścisłej współpracy z Łukaszem Cieplińskim.

Od czerwca 1945 r. z ramienia Delegatury Sił Zbrojnych organizował przerzut na ziemie zachodnie byłych akowców zagrożonych aresztowaniem w rejonie Rzeszowa. Jesienią 1945 r. ujawnił się (wypełniając apel płk Jana Mazurkiewicza „Radosława”) i podjął, przerwane przed wojną, studia prawnicze.
Działał aktywnie w tworzących się strukturach Zrzeszenia „WiN”. Przygotowywał raporty o życiu politycznym i nastrojach społecznych w kraju oraz organizował siatkę konspiracyjną wywiadu WiN na Górnym Śląsku.
Pełnił funkcję referenta politycznego w Biurze Studiów „Iskry”, potem Wydziału Informacji IV Zarządu Głównego WiN, gdzie kierował wywiadem politycznym. Zatrzymany w Katowicach przez funkcjonariuszy WUBP Katowice i uwięziony.
Postanowienie o zastosowaniu wobec niego aresztu tymczasowego wydała 28 stycznia 1948 r., Wojskowa Prokuratura Rejonowa Katowice. Przewieziony następnie do Warszawy na dalsze śledztwo. W trakcie przesłuchań był bity i torturowany w wyniku czego zapadł na chorobę psychiczną.

Wyrokiem WSR Warszawa z 14 października 1950 r., sygnatura akt 1099/50 został skazany na karę śmierci. 16 grudnia 1950 r., NSW w Warszawie, sygnatura akt Sn. Odw. S 3674/50 utrzymał w mocy wydany wyrok. Bolesław Bierut decyzją z dnia 20 lutego 1951 r., nie skorzystał z prawa łaski. W dniu 1 marca 1951 r., został zamordowany w więzieniu na Mokotowie.
W wyniku rewizji wniesionej w 1990 r., Sąd Warszawskiego Okręgu Wojskowego w Warszawie wydał postanowienie o unieważnieniu wyroku z dnia 14 października 1950 r., jako wydanego za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego.

Postanowieniem prezydenta Lecha Kaczyńskiego z 20 czerwca 2007 "za wybitne zasługi dla niepodległości Rzeczypospolitej Polskiej" został pośmiertnie odznaczony Krzyżem Wielkim Orderu Odrodzenia Polski. Order został przekazany rodzinie 24 czerwca tego samego roku, w trakcie uroczystości odsłonięcia tablicy pamiątkowej Józefa Rzepki w Bratkowicach, jego rodzinnej wsi.
W dniu 1 marca 2013 r. z okazji obchodów Narodowego Dnia Pamięci Żołnierzy Wyklętych, ówczesny Minister Obrony Narodowej Tomasz Siemoniak awansował go pośmiertnie do stopnia majora rezerwy piechoty.
W ramach odsłoniętego 17 listopada 2013 r., Pomnika Żołnierzy Wyklętych w Rzeszowie zostało ustanowione popiersie Józefa Rzepki

Był żonaty z Zofią z domu Bamberg. Miał z tego związku córkę Annę (ur. 1948 r.).

Odznaczenia m.in.:

Virtuti Militari V klasy.
Krzyż Walecznych (czterokrotnie).
Krzyż Wielki Orderu Odrodzenia Polski (20 czerwca 2007 r.).




powrót.


© copyright 2005 - 2007, Radosław ""Butryk"" Butryński
Design by Scypion