Promocje:

Podpułkownik.: 19 marca 1937 r.
Major.: 1 stycznia 1933 r.
Rotmistrz.: 1922 r, ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 r.
Porucznik.: listopad 1918 r.
Podporucznik.:

Funkcje:

Służba w armii austro-węgierskiej.: sierpień 1914 - październik 1918 r.
Wstąpił w szeregi Wojska Polskiego.: 1 listopada 1918 r.
Dowódca szwadronu w 26 Pułku Ułanów.: listopad 1918 - ??
Uczestnik kursu w Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu.: 1921 r.
Uczestnik Igrzysk Olimpijskich w Paryżu.: 1924 r.
I Oficer w Sztabie 6 Samodzielnej Brygady Kawalerii (Stanisławów).: 1924 - 11 marca 1926 r.
Służba w 6 Pułku Ułanów Kaniowskich (Stanisławów).: marzec 1926 - ??
Dowódca szwadronu w 6 Pułku Strzelców Konnych (Żółkiew).: ?? - ??
Komendant Szkoły dla Podoficerów Zawodowych Kawalerii w Jaworowie.: 1929 - 1930 r.
II Zastępca dowódcy oraz Kwatermistrz 6 Pułku Strzelców Konnych.: 1931 - 1935 II Zastępca dowódcy 21 Pułku Ułanów (Równe).: 1936 - 1937 r.
I Zastępca dowódcy 21 Pułku Ułanów.: 1937 - 20 sierpnia 1939 r.
Uczestnik kursu dla dowódców pułku.: ?? - ??
Dowódca 21 Pułku Ułanów, Wołyńska Brygada Kawalerii.: 20 sierpnia - wrzesień 1939 r.
Komendant Inspektoratu Rejonowego III, Podokręg Wschód, Obszar Warszawa AK.: kwiecień/maj 1943 - sierpień 1944 r.


Opinie:

Notatki:

Syn Tadeusza i Marii z domu Przyborowskiej. W 1909 r., ukończył w Krakowie II Gimnazjum Realne, a w 1914 r., Akademię Rolniczą w Taborze (Czechy), uzyskując dyplom agronoma. Ukończył szkołę oficerską kawalerii. Po wybuchu I Wojny Światowej został wcielony do armii austriackiej, w której służył od sierpnia 1914 do października 1918 r.W stopniu podporucznika rezerwy uczestniczył w walkach na frontach I Wojny Światowej.
Od 1 listopada 1918 r., służył w stopniu porucznika służby stałej kawalerii w Wojsku Polskim, w szeregach 26 Pułku Ułanów, jako dowódca szwadronu. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej 1919-1920. Za męstwo okazane na polu walki odznaczony Krzyżem Walecznych. W 1922 r., został zweryfikowany przez Ministerstwo Spraw Wojskowych w stopniu rotmistrza służby stałej kawalerii ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 r.

Od 1924 r., był I Oficerem Sztabu 6 Samodzielnej Brygady Kawalerii w Stanisławowie. W 1926 r., został przeniesiony do 6 Pułku Ułanów Kaniowskich w Stanisławowie, potem do 6 Pułku Strzelców Konnych w Żółkwi, gdzie dowodził szwadronem.
W okresie 1929-1930 był Komendantem Szkoły dla Podoficerów Zawodowych Kawalerii w Jaworowie. W okresie od 1931 do 1935 r., służył ponownie w 6 psk., gdzie pełnił funkcje II Zastępcy dowódcy oraz Kwatermistrza. 1 stycznia 1933 r., otrzymał awans do stopnia majora służby stałej kawalerii.
W latach 1936-1939 służył w 21 Pułku Ułanów w Równem, gdzie pełnił funkcję II zastępcy dowódcy, a następnie od 1937 r., I zastępcy dowódcy pułku. Ukończył kurs dla dowódców pułku. 19 marca 1937 r., został awansowany do stopnia podpułkownika służby stałej kawalerii.

Według opinii gen. Władysława Andersa był wybitnym oficerem sztabowym kawalerii i wzorowym kwatermistrzem. Wszechstronny sportowiec. Uprawiał wioślarstwo, szermierkę, strzelanie i pływanie, ale przede wszystkim był jednym z najwybitniejszych jeźdźców polskich lat dwudziestych.
Już w 1921 r., został skierowany na kurs do Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu. w 1922 zakwalifikował się do grupy olimpijskiej w Warszawie, prowadzonej przez Karola Rómmla, natomiast w 1924 r., startował na igrzyskach olimpijskich w Paryżu.
W późniejszym czasie startował w wielu konkursach hipicznych krajowych i zagranicznych, zdobywając najcenniejsze nagrody m. in. w Warszawie w 1927 r., oraz w tym samym roku w Nicei i Monte Carlo. W konkursach o Puchar Narodów startował 11-krotnie nie odnosząc jednak zwycięstwa.

Funkcję I Zastępcy dowódcy 21 Pułku Ułanów pełnił do 20 sierpnia 1939 r. W dniu tym został mianowany dowódcą tego pułku, który w składzie Wołyńskiej Brygady Kawalerii walczył w Wojnie Obronnej 1939 r. 12 września został ranny w boju pod Rudkami. Pomimo ran nadal dowodził pułkiem. Po raz drugi został ranny 21 września w walkach nad Świdrem na przedpolach Warszawy. Umieszczony w polskim szpitalu pilnowanym przez Niemców w Łomiankach, został z niego wywieziony do Warszawy przez żołnierzy 21 Pułku Ułanów.
Podczas okupacji niemieckiej ukrywał się w Warszawie. Czynny w konspiracji ZWZ/AK. Od kwietnia/maja 1943 r., był Komendantem Inspektoratu III w Podokręgu Wschodnim „Białowieża” Obszaru Warszawskiego AK.
Początkowo podlegały mu obwody: Mińsk Mazowiecki, Radzymin i Garwolin. Wiosną 1944 r., po śmierci ppłk Bronisława Patlewicza, w efekcie reorganizacji, pod jego komendą znalazły się obwody: Ostrów Mazowiecka, Radzymin i Węgrów. W planach odtwarzania sił zbrojnych AK był przewidywany na stanowisko dowódcy 8 Dywizji Piechoty AK w skład, której miały wejść odtwarzane: 13 pp., 21 pp., 32 pp., 8 pal. oraz oddział kawalerii dywizyjnej. Nie zdołano jednak zrealizować tych założeń.

27 lipca 1944 r., przebywał na terenie podległego mu Obwodu Radzymin. Od 30 lipca dowodził zgrupowaniem oddziałów AK, które pod jego dowództwem opanowało Tłuszcz oraz rejon podmiejski. Walkami z wrogiem kierował do końca sierpnia 1944 r. Po opanowaniu przez wojska sowieckie tych terenów ukrywał się.
W listopadzie 1944 r., został aresztowany przez Józefa Światłę funkcjonariusza UB i uwięziony w piwnicy willi w Otwocku, gdzie był przesłuchiwany przez NKWD. Skrajnie wyczerpany fizycznie został umieszczony z objawami choroby zakaźnej w szpitalu, skąd w styczniu 1945 r., przy pomocy personelu udało mu się zbiec.
Ukrywał się pod przybranym nazwiskiem w Radomsku, potem w Krakowie. W październiku 1945 r., ujawnił się w Krakowie przed Komisją Likwidacyjną do spraw Armii Krajowej. W 1946 r., został przeniesiony przez RKU Kraków do rezerwy. W tym samym roku podjął pracę w Państwowych Nieruchomościach Ziemskich na stanowisku dyrektora okręgu w Giżycku.
Zajmował się zagospodarowaniem poniemieckich majątków ziemskich i ich parcelacją, pomiędzy polskich osadników.

W 1947 jako były oficer i żołnierz AK został usunięty ze stanowiska. Pracował później jako urzędnik w Centrali Zbytu Węgla, potem w Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie. W 1962 r., przeszedł na emeryturę.
Zajmował się społecznie sportem jeździeckim jako działacz i trener m. in. w Krakowskim Klubie Jazdy i Polskim Związku Jeździeckim.
W ostatnich latach życia mieszkał przy ul. Friedleina 10 b w Krakowie, gdzie zmarł 9 marca 1974 r. Pochowany na kwaterze wojskowej na cmentarzu Rakowickim w Krakowie.
Żonaty od 29 czerwca 1929 r., z Heleną z domu Dąbrowską. Miał z tego związku syna Leszka (ur. 1930 zm. 2000) profesora AGH w Krakowie, olimpijczyka w szermierce z Helsinek i córkę Marię-Ewę (ur. 1936 r.).

Odznaczenia m.in.:

Virtuti Militari V klasy.
Krzyż Walecznych.
Srebrny Krzyż Zasługi.
Złoty Krzyż Zasługi.
Medal Niepodległości.