Nr ISSN 2082-7431
Serwis Polska Podziemna
Dział "Postacie".
WIDAJEWICZ, Mieczysław Zenon.



WIDAJEWICZ, Mieczysław Zenon

Kapitan służby stałej artylerii



Pseudonimy: „Antoni”, „Czerma”, „Prosektor”, „Sęp” „Woyna”, vel Józef Podolak, vel Stanisław Andruszowski, vel Antoni Czerniak.

Urodzony: 13 maja 1903 r., Pawłasiów, powiat Jarosław.

Zmarł: 15 kwietnia 2004 r., w Warszawie.


Promocje:

Kapitan.: 1 stycznia 1936 r.
Porucznik.: 15 sierpnia 1928 r.
Podporucznik.: 15 sierpnia 1926 r.

Funkcje:

Wstępuje ochotniczo do Gwardii Narodowej (włączonej do 14 Pułku Piechoty).: 12 listopada 1918 - 25 luty 1919 r.
Wstępuje ponownie w szeregi Wojska Polskiego.: sierpień 1919 r.
Służba w 5 Pułku Artylerii Ciężkiej.: 1919 - 1920 r.
Elew Szkoły Podchorążych Rezerwy Artylerii.: 1 września 1923 - 30 czerwca 1924 r.
Elew Szkoły Oficerskiej Artylerii w Toruniu.: 1 września 1924 - 15 sierpnia 1926 r.
Młodszy oficer baterii w 27 Pułku Artylerii Lekkiej (Włodzimierz Wołyński).: 15 sierpnia 1926 - ??
Dowódca baterii w 27 pułku Artylerii Lekkiej (Włodzimierz Wołyński).: ?? - 1933 r.
Dowódca plutonu w Baterii Szkolnej Szkoły Podchorążych Artylerii Rezerwy we Włodzimierzu Wołyńskim.: 14 września 1933 - ??
Dowódca Baterii Szkolnej Szkoły Podchorążych Artylerii Rezerwy.: ?? - 1938 r.
Oficer w 10 Dywizjonie Artylerii Ciężkiej.: 1938 - ??
Dowódca 2 Baterii Artylerii Ciężkiej, 23 Dywizja Piechoty.: ?? - 20 września 1939 r.
Zaprzysiężony w szeregi Związku Walki Zbrojnej.: 1941 r.
Komendant Dzielnicy Północ Inspektoratu Rejonowego Lwów-Miasto.: ?? - listopad 1940 r.
P.o. Komendanta Okręgu ZWZ Tarnopol.: listopad - 13 grudnia 1941 r.
Szef sztabu Komendy Okręgu AK Tarnopol.: 13 grudnia 1941 - (?) maj 1942 r.
Szef Oddziału I (Organizacyjnego) Komendy Okręgu Tarnopol AK.: 13 grudnia 1941 - luty 1942 r.
Komendant Inspektoratu Rejonowego Stanisławów.: sierpień - 11/12 listopada 1942 r. (aresztowany).
Komendant Inspektoratu Rejonowego Stanisławów.: 5 luty - listopad 1943 r.

Opinie:

Notatki:

Syn Stanisława i Kamili z domu Swoboda. Uczęszczał do gimnazjum w Jarosławiu. 12 listopada 1918 r., ochotniczo wstąpił do formowanego w Jarosławiu oddziału Gwardii Narodowej, włączonego do 14 pp., w którego szeregach walczył do 25 lutego 1919 r. z Ukraińcami. Następnie powrócił do Jarosławia i kontynuował naukę. W sierpniu 1919 r., ponownie ochotniczo wstąpił w szeregi Wojska Polskiego. Otrzymał przydział do 5 Pułku Artylerii Ciężkiej, w szeregach którego, do 16 listopada 1920 r., walczył z Armią Czerwoną. Po powrocie do domu uczył się w jarosławskim gimnazjum, gdzie w roku 1922 zdał egzamin maturalny.
W okresie od 1 września 1923 do 30 czerwca 1924 r., uczył się w Szkole Podchorążych Rezerwy Artylerii, a od 1 września 1924 do 15 sierpnia 1926 r., w Szkole Oficerskiej Artylerii w Toruniu. 15 sierpnia 1926 r., otrzymał promocję na stopień podporucznika służby stałej artylerii z przydziałem do 27 Pułku Artylerii Lekkiej we Włodzimierzu Wołyńskim, na stanowisko młodszego oficera baterii.

15 sierpnia 1928 r., awansowany do stopnia porucznika służby stałej artylerii. Do 1933 r., był dowódcą baterii. W okresie od 14 września 1933 do 1938 r., był dowódcą plutonu, potem Baterii Szkolnej w Szkole Podchorążych Artylerii Rezerwy we Włodzimierzu Wołyńskim. 1 stycznia 1936 r., został awansowany do stopnia kapitana służby stałej artylerii. W 1938 r., przeniesiony do 10 Dywizjonu Artylerii Ciężkiej. Ukończył w Dęblinie kurs dla obserwatorów lotniczych.
W Wojnie Obronnej 1939 r., dowodził 2 baterią 23 Dywizjonu Artylerii Ciężkiej, działającej w składzie 23 Dywizji Piechoty. W toku wrześniowych walk z wrogiem jego bateria została podporządkowana dowódcy 95 DAC. Walczył z wrogiem do 20 września 1939 r. Uniknął niewoli i 7 października 1939 r., przedostał się do znajdującego się pod sowiecką okupacją Lwowa. Podjął pracę zarobkową jako robotnik w dawnej firmie naftowej „Małopolska”. Od 1941 r., działał czynnie w szeregach Związku Walki Zbrojnej. Wyznaczony przez ppłk. dypl. M. Dobrzyńskiego, na Komendanta Dzielnicy Północnej Inspektoratu Rejonowego Lwów-Miasto. Zagrożony aresztowaniem, w listopadzie 1941 r., został przeniesiony do Komendy Okręgu Tarnopol ZWZ.

Oficjalnie pracował w tym czasie jako kierowca. Organizator zrębów struktur ZWZ na terenie Tarnopola. Od listopada do 13 grudnia 1941 r., był p.o. Komendanta Okręgu ZWZ Tarnopol. Następnie w okresie od 13 grudnia 1941 do maja 1942 r., szefem sztabu oraz jednocześnie, do lutego 1942 r., szefem Oddziału I (Organizacyjnego) Komendy Okręgu ZWZ/AK Tarnopol.
W końcu lutego 1942 r., powrócił do Lwowa, co było wynikiem nieporozumień z Komendantem Okręgu ppłk. Franciszkiem Studzińskim „Radwanem”.
W okresie od sierpnia do listopada 1942 r., był Komendantem Inspektoratu Rejonowego Stanisławów. W nocy z 11/12 listopada 1942 r., został przypadkowo aresztowany przez Niemców jako zakładnik. Nierozpoznany jako oficer AK został, pod koniec miesiąca zwolniony. Wyjechał wówczas do Lwowa. W tym czasie był już poszukiwany przez gestapo. Wkrótce powrócił do Stanisławowa i w okresie od 5 lutego do listopada 1943 r., pełnił funkcję Komendanta Inspektoratu Rejonowego Stanisławów.

Na początku grudnia 1943 r., wyjechał do Lwowa, ponownie zagrożony aresztowaniem. Tam działał nadal w Armii Krajowej. Brał udział w akcji „Burza”. Po wejściu Sowietów do Lwowa uniknął aresztowania przez NKWD. Zatrudniony pod fikcyjnym nazwiskiem, jako kierownik warsztatu stolarskiego przy ul. Leszczyńskiej. Utrzymywał kontakty z komendą organizacji "NIE" we Lwowie, które ostatecznie jednak utracił w lutym 1945 r., po aresztowaniach dokonanych przez NKWD.
W marcu 1946 r., powrócił do powojennej Polski. Przebywał krótko w Jarosławiu, skąd następnie wyjechał do Warszawy. Podjął pracę zawodową w bazie PKS Warszawa Ochota, a od czerwca 1946 r., jako kierowca domu wczasowego „Wiktoria” – należącego do Ministerstwa Informacji i Propagandy.
W kwietniu 1947 r., ujawnił się i po powrócił do rodowego nazwiska. Następnie pracował na stanowisku kierownika technicznego ekspozytury PKS w Karpaczu, potem w Warszawie. W latach 1962-1968 był starszym inspektorem technicznym w Ministerstwie Budownictwa, skąd w roku 1968 przeszedł na emeryturę.

Żonaty z Marią Janicką. Miał córkę Danutę i syna Stanisława. Od 2003 r., mieszkał w Warszawie przy ul. Promyk. Zmarł w Warszawie 15 kwietnia 2004 r.,

Odznaczenia m.in.:

Srebrny Krzyż Zasługi,
Krzyż Niepodległości,
Medal Wojska.




powrót.


© copyright 2005 - 2007, Radosław ""Butryk"" Butryński
Design by Scypion