Nr ISSN 2082-7431
Serwis Polska Podziemna
Dział "Postacie".
ZARZYCKI, Władysław.


ZARZYCKI, Władysław.

Podpułkownik służby stałej piechoty.



Pseudonimy: „Radek”, „Rojan”.

Urodzony: 6 stycznia 1897 r., w Pieczyskach koło Grójca.

Zmarł: 1 lutego 1971 r., w Warszawie.


Promocje:

Podpułkownik.: 11 listopada 1944 r.
Major.: 1 stycznia 1936 r.
Kapitan.: 1 stycznia 1928 r.
Porucznik.: 1922 r., ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 r.
Podporucznik.: 1 czerwca 1919 r.

Funkcje:

Członek Polskiej Organizacji Wojskowej.: październik 1915 - ??
Uczestnik kursu w Szkole Podoficerskiej POW.: 1916 r.
Wstępuje w szeregi Wojska Polskiego.: listopad 1918 r.
Uczestnik kursu w Szkole Podchorążych w Warszawie.: 1919 r.
Dowódca plutonu w 6 Pułku Piechoty Legionów.: 1919 - ??
Dowódca kompanii w 6 Pułku Piechoty Legionów (Wilno).: ?? - 1931 r.
Wykładowca w Szkole Podchorążych Piechoty w Ostrowi Mazowieckiej-Komorowie.: 1931 - ??
Uczestnik kursu dla dowódców batalionu w Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie.: 1935 r.
Dowódca I Batalionu 6 Pułku Piechoty Legionów AK (Wilno).: 1936 - wrzesień 1939 r.
Szef pionu młodzieżowego w organizacji konspiracyjnej Koła Pułkowe (Wilno).: ?? - ??
Komendant Dzielnicy "C" Wilno-Miasto.: ?? - ??
Komendant Dzielnicy "B" Okręg Wilno AK.: styczeń 1943 - sierpień 1944 r.
Komendant Garnizonu Wilno.: sierpień - 21 grudnia 1944 r.

Opinie:

Notatki:

Syn Piotra i Marcjanny z domu Gross. Uczęszczał do Seminarium Nauczycielskiego im. Stanisława Konarskiego w Warszawie. Od października 1915 r., był czynny w Polskiej Organizacji Wojskowej. W 1916 r., ukończył kurs Szkoły Podoficerskiej POW. Od listopada 1918 r., służył w Wojsku Polskim.
W 1919 r., ukończył kurs w Szkole Podchorążych w Warszawie. 1 czerwca 1919 r., został awansowany do stopnia podporucznika służby stałej. W szeregach 6 pp. Leg. brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej 1919-1920, gdzie dowodził plutonem, a następnie kompanią.
Po zakończeniu wojny nadal służył w 6 pp. Leg. W 1922 r., został zweryfikowany przez Ministerstwo Spraw Wojskowych w stopniu porucznika służby stałej ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 r.

Był długoletnim oficerem 6 pp. Leg. w Wilnie. 1 stycznia 1928 r., został awansowany do stopnia kapitana służby stałej. W 1931 r., został przeniesiony do Szkoły Podchorążych Piechoty w Ostrowi Mazowieckiej-Komorowie na stanowisko wykładowcy.
W 1935 r., odbył w Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie kurs dla dowódców batalionu. Po powrocie do 6 pp. Leg., w dniu 1 stycznia 1936 r., został awansowany do stopnia majora służby stałej i mianowany dowódcą I Batalionu 6 pp. Legionów, którym dowodził podczas Wojny Obronnej 1939 r.
Walczył z wrogiem na szlaku bojowym pułku. 12 września podczas walk pod Kałuszynem został ranny. Przebywał w szpitalu, skąd został w końcu 1939 r., zwolniony. Przedostał się do Wilna.

Początkowo działał w Kołach Pułkowych, w których kierował pionem młodzieżowym, obejmującym ludzi nie służących wcześniej w wojsku. Następnie po scaleniu Kół Pułkowych służył w Związku Walki Zbrojnej. Pełnił tu najpierw funkcję Komendanta Dzielnicy „C” w Wilnie, a następnie od stycznia 1943 r., Komendanta Dzielnicy „B”.
W lipcu 1944 r., w czasie „Operacji Wileńskiej” dowodził siłami AK Dzielnicy „B”. Po wejściu sowietów do Wilna pozostał w konspiracji antysowieckiej. Po objęciu funkcji Komendanta Okręgu Wilno przez ppłk Juliana Kulikowskiego „Ryngrafa” został przez niego mianowany Komendantem Garnizonu Wilno AK krypt. „Kołchoz”. Zreorganizował podległe struktury rozbite w wyniku aresztowań, przeprowadzanych przez NKWD wśród społeczności polskiej.

11 listopada 1944 r., został awansowany do stopnia podpułkownika służby stałej. 21 grudnia 1944 r., został ujęty przez NKWD w Wilnie i uwięziony. Przeszedł ciężkie śledztwo. W dniach od 17 do 18 sierpnia 1945 r., był sądzony w procesie odbywającym się w Wilnie.
Skazany przez Trybunał Wojskowy wojsk NKWD ZSRR z art. 58-1a i 58-11 KK RFSRR na karę 15 lat robót katorżniczych oraz 5 lat pozbawienia praw obywatelskich. Więziony po procesie w więzieniu NKWD w Wilnie, skąd go wywieziono i w dniu 25 października 1945 r., osadzono w Workutłagu w Workucie, gdzie był zmuszany do niewolniczej pracy.

Jako niepoprawny łagiernik został 6 stycznia 1949 r., przeniesiony do Rieczłagu, gdzie niewolniczo pracował. 29 czerwca 1955 r., został zwolniony z Rieczłagu i skierowany na zesłanie do Uchty w Republice Komi. 15 grudnia 1955 r., repatriowany do Polski.
Po powrocie do Polski zamieszkał w Grójcu przy ul. Piotra Skargi 13 a/ 1. W 1971 r., ciężko chory przebywał w szpitalu w Warszawie, gdzie zmarł w dniu 1 lutego 1971 r. Pochowany na cmentarzu w Grójcu.

Odznaczenia m.in.:

Virtuti Militari V klasy (nr leg. 12 557).
Krzyż Niepodległości.
Krzyż Walecznych (czterokrotnie).
Medal za Wojnę 1918-1921.
Medal Wojska.




powrót do spisu treści


© copyright 2005 - 2007, Radosław ""Butryk"" Butryński
Design by Scypion