Trzecia dekada grudnia 1943 r. i dwie dekady stycznia 1944, minęły wywiadowcom na dokładnym sprawdzeniu czy Kutschera rzeczywiście mieszka na Alei Róż 2, a także na dokładnym zbadaniu regularności jego przyjazdów do siedziby dowództwa SS i Policji. W rozpoznaniu tym brało udział czterech żołnierzy "Pegazu":
Anna Szarzyńska-Rewska "Hanka", Elżbieta Dziembowska "Dewajtis", Maria Stypułkowska "Kama" oraz Ludwik Żurek "Żak".

"Rayski" polecił "Żakowi" sprawdzić w niemieckim biurze meldunkowym, czy w Alei Róż 2 mieszka Kutschera, a później ustalić siły niemieckie chroniące budynek komendantury SS i policji. Z obu zadań "Żak" wywiązał się znakomicie. Okazało się, ze zamiłowanie Niemców do porządku, było silniejsze od względów bezpieczeństwa. Żurek zdołał ustalić z całą pewnością, że w budynku w Alei Róż 2 mieszka tylko jeden generał o nazwisku Franz Kutschera. Nie było już teraz żadnych wątpliwości, że wywiad oddziału "Pegaz" miał w ręku dowody pozwalające przygotować zamach na dowódcę SS i Policji na dystrykt warszawski.
Dowódca "Pegazu" Adam Borys "Pług zameldował płk "Nilowi" o wynikach rozpoznania. Omówiwszy meldunek z dowódcą AK, pułkownik Fieldorf wydał rozkaz wykonania decyzji KWP. Akcja miała zostać przeprowadzona jak najszybciej. Należało więc uściślić dalsze obserwacje, ustalić pluton, który miałby tego dokonać, wybrać dowódcę i dobrać zespół, a następnie opracować plan, przygotować odpowiednie środki i ustalić sposoby likwidacji skutków akcji.

20 stycznia 1944 r. "Rayski" złożył końcowy meldunek "Pługowi", z wnioskiem o zakończenie prowadzonej obserwacji, która trwała ponad miesiąc. Wnioski brzmiały następująco:
"Kutschera wyjeżdżał z budynku z budynku przy Alei Róż 2 samochodem opel-admirał, który przebywał po niego codziennie dość regularnie, parę minut przed godziną dziewiątą rano. Kutschera wsiadał do samochodu, w którym oprócz kierowcy znajdował się drugi, niższy rangą oficer i przejeżdżał Alejami Ujazdowskimi do siedziby komendantury SS i Policji. Na podjeździe Kutschera wysiadał z samochodu i udawał się do budynku. Samochód pozostawał w obrębie ogrodzenia. Zdarzało się, choć bardzo rzadko, że SS-Brigadeführer nie przyjeżdżał do urzędu wcale.
Dane o siłach niemieckich w rejonie przewidywanej akcji mówiły o 8 do 10 Niemców wyposażonych w pistolety maszynowe i granaty w wartowni budynku komendantury SS, siedziba Kripo i SD w budynku przy Alejach Ujazdowskich 7/9, dwa bataliony Schutzpolizei w zabudowaniach Sejmu przy ul. Wiejskiej, siedziba Gestapo i pogotowie żandarmerii na Szucha, prawie we wszystkich budynkach mieszkalnych w rejonie przyszłej akcji w Alejach Ujazdowskich i pobliskich przecznicach byli zakwaterowani Niemcy, członkowie formacji zbrojnych lub cywilni, na ogół dygnitarze - ewentualna siła ich ognia była nie do ustalenia.

Od momentu ustalenia tożsamości Dowódcy SS i Policji, każda służba i komórka organizacyjna, zaczęła przygotowywać się do wyznaczonych zadań. Dowodzenie akcją kpt. "Pług" powierzył plutonowi I, który do tej pory brał udział tylko w jednej akcji.
Dowódca plutonu "Lot", otrzymawszy rozkaz przeprowadzenia Akcji "Kutschera", postanowił dowodzić nią osobiście i być pierwszym wykonawcą wyroku, na co "Pług" wyraził zgodę, mimo iż była to pierwsza akcja, którą Pietrasiewicz dowodził.

"Lot" nawiązał bezpośredni kontakt z "Rayskim", przejmując i uściślając dane wywiadowcze, osobiście zbadał punkty zagrożenia ze strony Niemców, zapoznał się z terenem i dokonał wyboru miejsca akcji, równocześnie ustalał skład osobowy zespołu, kierując się znajomością poszczególnych ludzi. Stąd też w skład zespołu akcyjnego weszli przede wszystkim koledzy "Lota", którzy brali z nim udział w akcji "Wawer".
Na swojego zastępcę i drugiego wykonawcę wyroku Pietrasiewicz wyznaczył, wielokrotnego uczestnika akcji "Małego Sabotażu", ówczesnego dowódcę pierwszej drużyny w pierwszym plutonie oddziału "Żbika".

W skład grupy wykonawczej miał wejść również Michał Issajewicz "Miś", kuzyn "Lota", wytrawny kierowca, przybyły w grudniu 1943 r. do Warszawy i w styczniu 1944 wciągnięty do "Pegaza". Zespół wykonawczy składał się zatem z trzech osób: "Lota", "Żbika" i "Misia".
W skład zespołu ubezpieczającego wszedł dowódca pierwszej sekcji w pierwszej drużynie, pierwszego plutonu oddziału Zdzisław Poradzki "Kruszynka", "Olbrzym" oraz Marian Senger "Cichy". Uformowany zespół liczył sześć osób, tak więc do jego transportu potrzebne były dwa samochody.

"Lot" postanowił jednak wprowadzić do akcji trzeci samochód. Decyzja ta była wynikiem kilku słusznych wniosków:
Wykonanie wyroku na Kutscherze musiał się odbyć na trasie Aleja Róż 2 - Aleje Ujazdowskie 23. Przeprowadzenie tej akcji przed domem przy Alei Róż nie byłoby słuszne, gdyż ulica ta była zbyt mało uczęszczana, by udało się w sposób niebudzący podejrzeń nawet przez kilkanaście minut zatrzymać na niej kilkuosobowy zespół wykonujący akcję, poza tym położona była za blisko siedziby Gestapo na Szucha.Z kolei przeprowadzenie akcji w Alejach Ujazdowskich 23 było nierealne. Przy wjeździe samochodu Kutschery do pałacyku, w czasie skrętu na jezdni lub przejazdu przez chodnik, strzały mogłyby ani nie zatrzymać samochodu, ani nie trafić samego generała. Wejście zespołu akcyjnego w obręb ogrodzenia pałacyku w czasie wysiadania Kutschery z samochodu spowodowałoby od razu wielostronną walkę, dzięki której Kutschera mógł wejść do siedziby dowództwa, znikając z pola ostrzału.

Poniżej: Plan sytuacyjny Akcji "Kutschera".

Pozostawało więc przeprowadzić akcję w Alejach Ujazdowskich , na odcinku między Aleją Róż a siedzibą dowództwa SS i Policji, tym lepiej im dalej od siedziby Gestapo na Szucha. Aby atak pieszych członków zespołu mógł być skuteczny i pewny, należało zatrzymać samochód. Do zatrzymania auta Kutschery postanowił "Lot" użyć trzeciego samochodu. Wszystkie trzy pojazdy musiały być wyjątkowo sprawne.

Do prowadzenia auta zatrzymującego samochód Kutschery "Lot" wytypował "Misia", któremu powierzono również funkcję trzeciego wykonawcy wyroku. Do przewiezienia uczestników akcji wyznaczono dwóch kierowców - Bronisława Hellwiga "Bruna" i Kazimierza Sotta "Sokoła".

O wielkości zespołu przeprowadzającego akcję zadecydowało wiele elementów.
Zespół powinien być dostatecznie duży, by wykonać zadanie główne, to jest wykonać wyrok i zabezpieczyć się przed rozpoznanymi źródłami ognia nieprzyjaciela. Ustalono wyposażenie w broń żołnierzy zespołu. Grupa wykonawcza miała zostać wyposażona w pistolety krótkie i granaty. Kutschera miał być ugodzony kulą, natomiast granaty, mogły zostać użyte w celu odparcia ataku nieprzyjaciela, najprawdopodobniej już wtedy, gdy postronni przechodnie znikną z ulicy.Dla zespołu ubezpieczającego przewidziano pistolety maszynowe, ręczne oraz granaty. Kierowcy zostali wyposażeni w pistolety krótkie oraz granaty.
Równolegle rozpoczęły się odprawy zespołu z kapitanem "Pługiem". Zapoznano się z planem akcji i uściślono go. Każdy uczestnik akcji uczył się swojego zadania określonego szczegółowo i precyzyjnie. Zdecydowano zaatakować samochód Kutschery przed samym budynkiem dowództwa SS w Alejach Ujazdowskich. Dwa wozy do odskoku z miejsca akcji miały stać na ulicy Pięknej od strony Górnośląskiej, przed skrzyżowaniem z Alejami Ujazdowskimi. Punkt zbiórki, pobrania broni i wymarszu ustalono w mieszkaniu Marii Pisarek, mieszczącym się w pobliżu miejsca planowanej akcji, na Mokotowskiej 59.

VI. Akcja.

28 stycznia 1944 r. o godzinie 8.40 wszyscy uczestnicy, wywiadowczynie, łączniczki byli na swoich stanowiskach, a rozstawienie zespołu obserwował "Pług". Mijały minuty oczekiwania. O godzinie 9.30 "Lot" dał sygnał do zejścia ze stanowisk i zbiórki na Mokotowskiej 59. Zdarzył się właśnie ów rzadki przypadek nieobecności Kutschery w Warszawie, zakłócający regularność przejazdów do komendantury SS.

Od lewej: Ali, Bruno, Cichy, Dewajtis, Hanka.

Kilka godzin później zaszły wypadki, które wymusiły pewne zmiany w składzie osobowym zespołu. Wracających do domu "Bruna", "Żbika", "Kruszynkę" i spotkanego przypadkiem przez "Bruna", kolegę z konspiracji "Juna", próbował na ulicy Kruczej zatrzymać patrol żandarmerii. Ponieważ "Kruszynka" miał przy sobie demaskujące go rzeczy, natychmiast zaczął uciekać, co zobaczywszy "Żbik" zaczął rejteradę w drugą stronę. "Kruszynka" mimo strzałów zdołał uciec, niestety mniej szczęścia miał "Żbik", który dostał ciężki postrzał w przedramię, co eliminowało go z dalszych planów związanych z zamachem na Kutscherę.

Od lewej: Juno, Kama, Kruszynka, Miś, Olbrzym.

Kazimierz Sott "Sokół".

Nazajutrz, czyli 29 stycznia odbyła się kolejna odprawa zespołu, z udziałem kpt. "Pługa".
Termin ponownego przeprowadzenia akcji ustalił on na wtorek 1 lutego 1944 r.
Jednocześnie "Lot" przedstawił zmiany, które postanowił poczynić w planie akcji, składzie i liczebności zespołu. "Żbik" w poprzednim planie miał dwie funkcje: zastępcy dowódcy i drugiego wykonawcy.
Teraz na drugiego wykonawcę przesunął "Kruszynkę", zaś do zadań ubezpieczających postanowił przekazać "Juna", zwiększając zespół wykonujący akcję o jednego żołnierza. Funkcja zastępcy dowódcy akcji pozostała tymczasowo nie obsadzona.

Poza wymienionym uzupełnieniem składu zespołu, "Lot" zdecydował się też zmienić pozycje dwóch samochodów przeznaczonych do zabrania zespołu wykonującego akcję. Odskok powinien był następować w kierunku przeciwnym niż aleja Szucha, mieszcząca siedziby Gestapo i żandarmerii.

Wychodząc z tego założenia, w pierwszym planie przewidział cofanie się z miejsca akcji w kierunku ulicy Piusa XI (dziś Pięknej) i na niej ustawił samochody. Obecnie jednak postanowił je przesunąć w ulicę Szopena, położoną co prawda bliżej Szucha, ale znacznie mniej ruchliwą. Przewidywał, ze zespół wykonujący akcję dobiegnie do Szopena w tym samym czasie co na Piusa XI, a start samochodów i wyjazd ich z zagrożonego rejonu będzie swobodniejszy.

Ustalono także wyposażenie ogniowe, które wyglądało następująco:

1) "Lot" - pistolet maszynowy Sten, pistolet Vis oraz granat.
2) "Ali" - pistolet maszynowy Sten, pistolet typu Parabellum i granaty.
3) "Kruszynka" - pistolet maszynowy Sten, granaty, pistolet Vis.
4) "Miś" - 2 pistolety typu Parabellum, granaty.
5) "Cichy" - pistolet maszynowy Sten, pistolet typu Parabellum, granaty.
6) "Olbrzym" - pistolet maszynowy MP 40, pistolet Parabellum, granaty.
7) "Juno" - pistolet maszynowy Sten, pistolet Parabellum, granaty.
8)"Bruno" 2 pistolety Parabellum, granaty.
9) "Sokół" 2 pistolety Parabellum, granaty.

1 lutego 1944 r. zespół żołnierzy przystąpił do działania.
"Bruno" i "Sokół" udali się do garaży przy Ogrodowej 68 po samochody, natomiast "Miś" wyruszył do garaży przy ulicy Czerniakowskiej 206 po swojego Adlera. "Kama", "Dewajtis" i "Hanka" zmierzały na stanowiska obserwacyjne. "Rajski" sprawdził rozmieszczenie wywiadowczyń. W mieszkaniu kontaktowym przy Mokotowskiej 59 rozpoczął się ruch.
Pierwsze zgłosiły się łączniczki po broń krótką, która miały wręczyć kierowcom samochodów wraz z "lewymi" dokumentami. Zaraz po nich zaczęli przybywać wykonawcy, którzy po wymianie dokumentów i pobraniu ze skrytki broni, pojedynczo lub parami opuszczali mieszkanie, by udać się na wyznaczone stanowiska.

W drodze na miejsce akcji "Lot" mianuje "Aliego" swoim zastępcą. Niestety zabrakło dla niego zaplanowanego STENa, więc na akcję poszedł uzbrojony jedynie w granaty i pistolet Parabellum.
Kapitan "Pług" udał się w rejon akcji, by skontrolować rozstawienie zespołu i ewentualnie podjąć decyzję, gdyby akcja miała nie dojść do skutku lub gdyby zaszły nieprzewidziane zmiany w jej planie. Zbigniew Dworak "Dr Maks" przygotowywał się do zajęcia stanowiska na placu Bankowym, by pospieszyć z pomocą ewentualnym rannym.
O godzinie 8.30 wszyscy byli na stanowiska, gotowi do wykonania zadania. Plan był następujący:

- po parzystej stronie Alei Ujazdowskich, naprzeciwko wylotu alei Róż stała "Kama", której zadaniem było zasygnalizować wyjście Kutschery z domu i ruszenie jego samochodu. W momencie wyjazdu dowódcy SS spod domu w Alei Róż "Kama" miała zawiesić pelerynę na prawej ręce, co stanowiło sygnał przygotowania się do akcji.

- sygnał "Kamy" miała przejąć "Dewajtis", która ustawiona była na rogu Alejach Ujazdowskich naprzeciwko wylotu ulicy Szopena. Rozkazano jej podejść do skraju chodnika i wyciągnąć z teczki białą torebkę, po czym czekać na ukazanie się samochodu Kutschery u wylotu Alei Róż. Zobaczywszy go, powinna przejść przed nim na drugą stronę alei i ulicą Szopena oddalić się z miejsca akcji.

- sygnał "Dewajtis" miała odebrać "Hanka", Którą ustawiono w pobliżu "Lota" na rogu Alei Ujazdowskich i Piusa XI i rozkazano przesłać sygnał ustnie "Lotowi", sama miała zaś oddalić się ulicą Piusa XI.

- dla dowódcy akcji był to znak, że samochód wiozący Kutscherę ruszył i zdąża do siedziby komendy SS. "Lot" stojący na narożniku i widoczny dla wszystkich członków zespołu, miał zdjąć kapelusz, dając tym sygnał do rozpoczęcia działań.

Na zdjęciu: Aleje Ujazdowskie. Miejsce akcji. Zdjęcie z 1938 roku.

Po sygnale "Lota" wypadki rozegrały się błyskawicznie. Na sygnał dowódcy akcji "Miś" siedzący za kierownicą Adlera, który stał z pracującym silnikiem na ulicy Piusa XI od strony parku Ujazdowskiego, powoli ruszył i skręcił w Aleje Ujazdowskie w kierunku Belwederu.
Swoją trasę miał wielokrotnie wyliczoną krokami, przeliczoną na szybkość jazdy, dopasowaną do miejsca, w którym winien zamknąć drogę samochodowi Kutschery. Po wjechaniu w Aleję Ujazdowską "Miś" ujrzał samochód Kutschery w odległości około 70 metrów od siebie.
Sygnał "Lota" przejęło również pięciu uczestników stojących na przystanku w pobliżu narożnika Alei Ujazdowskich i Piusa XI, skośnie przeciwległego do tego, na którym stał "Lot".
Powoli każdy z nich ruszył Alejami w kierunku komendantury SS. W tym czasie "Miś" zaczął wykonywać swoje zadanie. Jadąc najpierw prawidłową stroną zjechał po chwili na środek jezdni, zagradzając drogę samochodowi Kutschery.

Widząc jednak, że ten nie zwalnia, ani nie ma zamiaru wyminąć go nieprawidłowo, odbił samochodem zdecydowanie na złą stronę jezdni. Wtedy kierowca SS-Brigadeführera włączył żółty reflektor co oznaczało żądanie wolnej drogi i lekko przyhamował.
Hamował też "Miś". I znowu reflektor, oba wozy stanęły, jednak po krótkiej chwili wóz Kutschery ruszył ponownie.
"Miś" natychmiast także ruszył co spowodowało niemal zetknięcie się masek obu pojazdów. "Miś" wykonał swoje zadanie Opel-Admirał Kutschera został unieruchomiony, niemal naprzeciw wejścia do komendantury SS.

W chwili gdy to się stało "Lot" ruszył biegiem i z odległości metra zaczął strzelać z pistoletu maszynowego w stronę Kutschery i kierowcy, w samochodzie nie było adiutanta. W tym samym czasie podbiegł drugi wykonawca "Kruszynka" i strzelił do wyskakującego kierowcy, następnie oddał serię do Kutschery. Wówczas wyskoczył ze swego samochodu "Miś" i wraz z "Kruszynką" wyciągnęli z samochodu dającego jeszcze oznaki życia SS-Brigadeführera, do którego strzelił z pistoletu "Miś". Razem zaczęli szukać po jego kieszeniach dokumentów, których nie mogli znaleźć.

Musieli go przewracać, by dosięgnąć wszystkich kieszeni. Wykonanie zadania obwarowane było uzyskaniem dokumentu tożsamości zabitego. Żadnych dokumentów nie zdołano jednak odnaleźć, wobec czego bojowcy zabrali pistolet Kutschery i jego teczkę.
W tym samym czasie zajęte zostały stanowiska ubezpieczenia. "Olbrzym" stał na Alejach Ujazdowskich, tuż za rogiem Piusa XI, prawie przed siedzibą komendantury SS, "Juno" znacznie dalej przed nim, przy rogu ulicy Szopena. Między nimi, prawie na środku "Cichy".

Wszyscy trzej zwróceni plecami do parku Ujazdowskiego, położonego po drugiej stronie Alei Ujazdowskich, ogniem swych pistoletów ostrzeliwali komendanturę SS i inne budynki niemieckie położone w Alejach między ulicami Piusa XI a Szopena.
W teczce "Alego" (w której znajdują się granaty) zacina się zamek, więc osłania on kolegów z "parabelki".

Samochody prowadzone przez "Bruna" i "Sokoła" w momencie pierwszych strzałów cofnęły się ulicą Szopena, od jej narożnika z Mokotowską, gdzie były ich wyjściowe stanowiska, w kierunku narożnika z Alejami Ujazdowskimi.
Po dojechaniu w pobliże al. Ujazdowskich samochody zatrzymały się, a kierowcy otworzyli drzwi i opuścili okna.
Po chwili na ulicy Szopena pojawia się 4 Niemców, wyglądających w stronę odgłosów walki z al. Ujazdowskich. Kierowcy nie reagują oczekując, że zadziała osłona.
Ponieważ jednak "Ali" nie nadchodzi "Sokół" rzuca w kierunku wroga filipinkę. Niemcy chowają się w bramę, zaś kierowcy rozpoczynają ostrzał pobliskich kamienic, tak aby żadnemu kolejnemu Niemcowi nie przyszło na myśl wychylać się na ulicę.

Niemcy po chwilowym oszołomieniu zintensyfikowali ostrzał prowadzony z budynków i wartowni komendantury SS. Odpowiadali im "Juno", "Cichy" i "Olbrzym", raz po raz zmieniając swoje stanowiska na ulicy.
Pierwszy został ranny w brzuch "Lot" i ostatkiem sił zaczął się wycofywać do samochodu "Sokoła", wołając ile sił mu starczało, ale zbyt słabo, by go słyszano, że akcja jest skończona i że należy zajmować miejsca samochodach.

Rozkaz dociera jedynie do "Aliego" i "Juno", którzy ruszają w stronę ulicy Szopena. W momencie odskoku od samochodu Kutschery ranny został w głowę "Miś", któremu krew zalewała twarz.
Widząc, że nie wszyscy wycofali się do samochodów "Ali", wraca w stronę alei Ujazdowskich. Widząc wycofujących się "Misia" i "Kruszynkę", osłaniając kolegów otwiera ogień do niemieckiego żandarma.
Akcja przedłużała się ponad potrzebę, do ostrzału dołączyli się Niemcy z budynku położonego przy Szopena. Został ranny w brzuch także "Cichy", zaraz po nim "Olbrzym". "Sokół" rzucił w Niemców granatami, gdy ranni wraz z "Junem" i "Kruszynką" wycofali się i zajęli miejsca w samochodzie.
Rozkazu zakończenia akcji nie było, ranni wycofywali się o własnych siłach, a za nimi reszta. Samochody ruszyły, czym zapoczątkowano wycofywanie, czyli odskok z miejsca akcji.

VII. Odwrót.

Samochód prowadzony przez "Bruna" zabrał zdrowych "Kruszynkę" i "Alego". Jechał ulicami Szopena, Mokotowską, Kruczą, Wilczą, Koszykową Lindleya, Żelazną, Krochmalną, Ciepłą, Mirowską, Elektoralną, Senatorską, Nowym Zjazdem na Wybrzeże Gdańskie, gdzie wysiedli "Kruszynka" i "Ali", "Bruno" zaś odstawił wóz do garażu na Ogrodowej, po czym wszyscy spotkali się w mieszkaniu Sottów, na Nowym Mieście 25.
Samochód prowadzony przez "Sokoła" zabrał rannych - na przednim siedzeniu wpółleżącego "Lota", na tylnym siedzieli ranni, "Olbrzym" i "Miś", oraz jako ubezpieczenie "Juno" i zsuwający się z ich kolan na podłogę "Cichy".

Jechali ulicami Szopena, Mokotowską, Kruczą, Wilczą, Emilii Plater, Nowogrodzką, Lindleya, Żelazną, Twardą, Graniczną, na plac Bankowy, stamtąd zabrali "Doktora Maksa", który miał rozkaz odwiezienia rannych do Szpitala Maltańskiego.
Kiedy samochód z rannymi dotarł na miejsce, po krótkiej rozmowie okazało się, że do szpitala przyjęci zostaną tylko lżej ranni "Miś" i "Olbrzym". "Misia" opatrzył dr Stanisław Gierałtowski i stwierdziwszy lekki postrzał w głowę, bez uszkodzenia czaszki, wypuścił go po opatrunku do domu. "Olbrzym" dostał łóżko na oddziale i został opatrzony. Również nie wymagał zabiegów chirurgicznych, otrzymał bowiem przestrzał płuca bez naruszenia innych narządów.

Dwaj ciężko ranni, wymagający natychmiastowej operacji i bezruchu, musieli zostać przewiezieni dalej. Postrzały "Lota" i "Cichego" wymagały różnorodnych i trudnych technicznie zabiegów operacyjnych, których pozytywne wykonanie związane było z odpowiednimi urządzeniami i skompletowaniem odpowiednio dużego zespołu lekarskiego.
Tymczasem w szpitalu pracowało w tym czasie pięciu chirurgów, przy czym w dzień bywało z reguły tylko trzech, 1 lutego 1944 r. w czasie gdy przywieziono rannych w budynku szpitala przebywał tylko jeden. Dodatkowo tak trudnych i skomplikowanych operacji jak dotąd nie przeprowadzano. W innej sytuacji ciężko rannych przewieziono by zapewne do Szpitala Ujazdowskiego gdzie dyrektorem był płk dr Leon Strehl (mianowany wkrótce szefem sanitarnym KG AK), jednak oznaczałoby to transport rannych w postrzelanych samochodzie w bezpośrednie sąsiedztwo miejsca, gdzie właśnie dokonano zamachu.
Podjęto więc od razu decyzję o przewiezieniu "Lota" i "Cichego do Szpitala Przemienienia Pańskiego na ul. Sierakowskiego 20 na Pradze, gdzie "Doktor Maks" praktykował.

Po przyjęciu rannych zawieziono na sale operacyjną, gdzie ponad sześć godzin walczono o ich życie. Niestety stan bojowców był w tym czasie beznadziejny.
Wykonując rozkaz "Lota", "Juno" i "Sokół" ruszyli na drugą stronę Wisły najbliższą przeprawą, czyli Mostem Kierbedzia. Na moście, okratowanym wówczas na całej długości z zewnątrz i w środku, zaskoczeni zostali z dwóch stron przez Niemców. Sytuacja okazała się być bez wyjścia i na dobrą sprawę zostało tylko jedno - skok do Wisły. Pozostawili samochód na moście, w nim pistolety maszynowe i zwykłe, po obrzuceniu Niemców granatami zeskoczyli z balustrady. Obaj zginęli.

VIII. Epilog.

W czasie gdy odbywała się operacja "Lota" i "Cichego", zorganizowano odprawę poakcyjną z udziałem kpt. "Pługa", w domu rodziców "Sokoła". Do lokalu zgłosili się zaraz po akcji "Kruszynka" i "Ali", później "Bruno", "Doktor Maks" i kpt. "Pług". W tym samym czasie dozorca domu zawiadomił matkę "Sokoła", że znajomy granatowy policjant poinformował go o wydarzeniach na moście Kierbedzia oraz o fakcie zidentyfikowania "Sokoła".
Ciężki stan "Lota" i "Cichego", śmierć "Sokoła" i "Juna", wreszcie zagrożenie Sottów i ich mieszkania uniemożliwiły kontynuowanie odprawy i analizę wydarzeń. Przeniesiono ją do mieszkania Reflingów na Nowym Mieście 8 m. 2.
Tam podjęto decyzję o przewiezieniu rannych do innego szpitala (akcją tą miał dowodzić "Jeremi"), a także o oczyszczeniu mieszkania Sottów z broni i innych materiałów oraz wyrobieniu im nowych dokumentów.

Rannych "Lota" i "Cichego" udało się przewieźć do szpitala na rogu Koszykowej i Chałubińskiego, gdzie odmówiono jednak ich przyjęcia. Postanowiono więc przewieźć rannych do kliniki doktora Henryka Webera, co dla rannych żołnierzy było ostatnią deską ratunku. Udało się ich do kliniki wprowadzić i tam zmienić opatrunki, a także umieścić w Sali nr 10, gdzie spędzili noc.
Stamtąd 2 lutego "Lota" przewieziono do szpitala Wolskiego", natomiast "Cichego" do Szpitala Ujazdowskiego, gdzie ordynator odmówił przyjęcia niebezpiecznego pacjenta. Sytuacja była dramatyczna. Ostatecznie ulokowano go w Szpitali Maltańskim, w stanie krytycznym.
4 lutego o 8.50 zmarł "Lot", którego pogrzeb odbył się po cichu 7 lutego na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach. Los "Cichego" w Szpitalu Maltańskim był podobny. Zmarł on 6 lutego, a pogrzeb odbył się w trzy dni później, również na Powązkach.

Straty niemieckie w akcji "Kutschera" wyniosły 5 zabitych i 9 rannych.
Wnioski z zamachu na Kutscherę wyciągnęła sama góra w esesowskim aparacie Generalnej Guberni. Na konferencji poświęconej stanowi bezpieczeństwa z 1 lutego 1944 r. Wilhelm Koppe HSSPF w GG, stwierdził, że sytuacja jest dramatyczna:

"... planowość zamachów uwydatnia się coraz bardziej ... Nacjonaliści (tak określano organizacje podziemne związane z Londynem), skupili teraz swą główną uwagę na czołowych osobistościach SS i Policji, gdyż uważają ich za inicjatorów zaostrzonego kursu. Niemcy nieustannie popełniają błędy. Gdy ruch oporu na podstawie swych obserwacji ustali, którędy zwykle przyjeżdża upatrzony funkcjonariusz, przeprowadzenie udanego zamachu nie przedstawia już najmniejszej trudności. Świadczy o tym dobitnie wyrok na Kutscherę. Czołowe osobistości nie powinny jeździć stale tą samą drogą, a przede wszystkim muszą stale nosić broń gotowa do użytku".

Mimo wielkiego żalu z powodu śmierci czterech żołnierzy podziemia Komenda Główna AK, a w ślad za nią Kedyw KG uznały wykonanie akcji "Kutschera" za czyn doniosły.
Rozkazem KG AK Kapitan "Pług" odznaczony został Krzyżem Orderu Virtuti Militari kl. V, "Lot" pośmiertnie został mianowany podporucznikiem czasu wojny i odznaczony Krzyżem Orderu Virtuti Militari kl. V.
Krzyże Walecznych otrzymali: "Cichy", "Sokół" i "Juno" a ponadto "Olbrzym", "Kruszynka", "Miś", "Bruno", "Hanka", "Kama" i "Dewajtis".
Podporucznikiem czasu wojny mianowano również "Rayskiego".

Akcja "Kutschera" miała również swoje skutki społeczne. Jak już wspomniałem Kutschera szedł drogą terroru i mordów, do której dodał jeszcze elementy walki psychologicznej, tak brutalnej i perfidnej, że po raz pierwszy od początku okupacji społeczeństwo Warszawy było bliskie załamania.

Akcja "Kutschera" groźbie tej zapobiegła. W dniu 4 lutego, niemalże w godzinie śmierci "Lota", trumna ze zwłokami "kata Warszawy" sunęła na lawecie działa z siedziby dowództwa SS i Policji Alejami Ujazdowskimi, placem Trzech Krzyży, Nowym Światem i Królewską do siedziby Gubernatora Warszawy, mieszczącej się w pałacu Brühla przy ulicy Wierzbowej. Następnie trafiła do gmachu przedwojennego Prezydium Rady Ministrów (obecny Pałac Prezydencki), w czasie okupacji pełniący funkcje Domu Niemieckiego.
Tam nastąpiło parogodzinne wystawienie i ... makabryczne zaślubiny z trupem. W momencie śmierci Kutschera bowiem przygotowywał się do ślubu ze swoją norweską narzeczoną, która była w zaawansowanej ciąży. Niemcy jako naród uporządkowany zadbali zatem o to, aby dziecko, które miało się wkrótce narodzić, mogło odziedziczyć nazwisko i przywileje po swoim niesławnym ojcu.
Następnie po wstępnych uroczystościach pogrzebowych ciało "kata Warszawy" dotarło Wybrzeżem Kościuszkowskim do Dworca Gdańskiego, by specjalnym pociągiem odjechać do Berlina na właściwy pogrzeb. Podążał za nią kondukt pogrzebowy idący pustymi ulicami Warszawy, wśród domów ewakuowanych na ten czas z ludności, która niepewna swego powrotu i losu, była mimo to radośnie podniecona i dumna.

W odwecie za zabicie Kutschery Niemcy rozstrzelali w al. Ujazdowskich 200 osób. Przed egzekucją ofiarom zagipsowano usta, aby w chwili śmierci nie mogli krzyczeć "Niech żyje Polska", ani śpiewać hymnu (co zdarzało się wcześniej).

---

Bibliografia:

Raport "Alego" - Archiwum Akt Nowych sygn. III/704
Waldemar Stopczyński - Raport „Alego” z akcji na Kutscherę, czyli czego nie powiedział dowódca batalionu „Parasol” - w Przegląd Historyczno-Wojskowy Nr 2/2019
"Na skraju dwóch światów" - Teodora Żukowska "Milena", Warszawa 2000

Koniec.

---

Dziekuję stronie http://wilk.wpk.p.lodz.pl/~whatfor/ - za wyrażenie zgody na umieszczenie 11 zdjęć, uczestników akcji.