Kaliber: ok. 80 mm
Długość lufy: 1200 mm

Broń tego typu zaprojektował Mieczysław Łopuski (ps. "Konstruktor" - absolwent przedwojennego technikum lotniczego), natomiast produkcje podjęto w warszawskim zakładzie mieszczącym się na ul. Hożej 51.

Pierwszy prototyp został wykonany 10 sierpnia 1944 r. Lufa została wykonana z rury wodociągowej o długości 100 cm, (potem długość lufy w egzemplarzach produkcyjnych wydłużono do 120 cm). Wylot lufy oraz złącze gwintowane dna (pełniące funkcję zamka), były wzmocnione stalowymi pierścieniami.
Ładunek miotający oraz materiał wybuchowy granatu to chloran potasu z domieszką mielonego cukru. Jako urządzenie spustowe służyła buteleczka z kwasem siarkowym, z której padająca kropla pobudzała reakcję - początkowo aplikowano kwas ręcznie, a następnie z buteleczki opuszczanej prostą dzwignią wahliwą. Także skorupa miotanego granatu była wytwarzana z zaślepionej po obu stronach rury kanalizacyjnej - tuż przed oddaniem strzału wstawiano do wnętrza fiolkę z kwasem która podczas upadku ulegała rozbiciu inicjując detonację.

Kolejne udoskonalenia wprowadził inż. Żochowski stosując w konstrukcji spust elektryczny i wprowadzając mocowanie części dennej na pałąkach, w miejsce dotychczasowego połączenia gwintowego.

Łącznie powstało 25 egzemplarzy (wg innych źródeł tylko 15). Dzięki możliwości prowadzenia ognia stromotorowego zastosowanie broni tego typu pozwalało powstańcom ograniczyć swobodę poruszania się okupanta, dotychczas bezkarnego za wszelkiego rodzaju murami lub niska zabudową.

Źródła:
Kazimierz Satora "Podziemne zbrojownie polskie 1939-1944", Dom Wydawniczy Bellona, Warszawa 2001