Kaliber: 46 mm
Masa całkowita: 7 kg
Masa granatu: 0,7 kg
Długość całkowita: 640 mm
Długość lufy: 395 mm
Prędkość początkowa: ok. 100 m/s
Donośność: od 100 do 800 m
Szybkostrzelność: 15 strz/min

Badania nad wprowadzeniem do uzbrojenia Wojska Polskiego następcy francuskich granatników nasadkowych typu VB prowadzono od 1927 roku w Centralnej Szkole Strzeleckiej w Toruniu. Po przeanalizowaniu wyników opracowania przygotowanego przez mjr. Jarząbkiewicza dalsze prace powierzono Instytutowi Badań Materiałów Uzbrojenia z Warszawie. Produkcję 412 egzemplarzy zlecono prywatnej firmie Fabryka Motorów "Perkun" S.A. z Warszawy (wyprodukowano 397 egzemplarzy) i przekazano jednostkom piechoty do przetestowania.
Główne założenie konstrukcyjne to zastosowanie stałego kąta nachylenia lufy do podłoża i regulowanie zasięgu strzału upuszczaniem gazów wylotowych z przewodu lufy. Dla kontroli stałego kąta nachylenia zastosowano poziomicę umieszczoną na podstawie, u nasady lufy. Przyrządy celownicze zostały umieszczone u wylotu lufy i umożliwiały prowadzenie ognia w pozycji leżącej. Podczas prowadzenia ognia granatnik opierał się o ziemię za pośrednictwem małego lemiesza.