Masatome Kimura - wiceadmirał 06.12.1891 - 14.02.1960

(fot. Zbigniew Flisowski, Burza nad Pacyfikiem t.2, Poznań 1989)

Ten jeden z najbardziej uznanych dowódców zespołów niszczycieli Cesarskiej Floty urodził się 6 grudnia 1891 r. w prefekturze Tottori.
Pierwszy przydział po ukończeniu Akademii Marynarki Etajima otrzymał na krążownik pancerny "Asama" (19 grudnia 1913 r.).
Od 11 sierpnia 1914 r. służył na pancerniku "Sagami", a od 4 kwietnia 1916 r. na krążowniku lekkim "Suwa".
1 grudnia 1916 r. wstąpił na podstawowy kurs Szkoły Torpedowej, a 1 czerwca 1917 r. na na podstawowy kurs Szkoły Artylerii 1 grudnia 1917 r. otrzymał przydział do Jednostki Bazowej Wewnętrznych Wysp Południowych, a 1 lipca 1918 r. do Okręgu Morskiego Yokosuka. Od 16 lipca 1918 r. służył na pancerniku "Mikasa". 20 lipca 1919 r., nadal wchodząc w skład załogi "Mikasy", został odkomenderowany do Jednostki Ekspedycyjnej Mórz Południowych. Z pokładu "Mikasy" zszedł 13 września 1919 r., by wraz z do Jednostką Ekspedycyjną Mórz Południowych uczestniczyć w przejmowaniu terytoriów przejętych przez Japonię od Niemiec po I wojnie światowej.

22 lipca 1920 r. przydzielono go do Okręgu Morskiego Maizuru. 24 sierpnia 1920 r. powierzono mu dowództwo kutra torpedowego. Prócz tego, od 1 września 1920 r., zatrudniono go w Szkole Torpedowej jako instruktora.
Od 27 lipca 1921 r. do 11 kwietnia 1922r. służył na transportowcu "Seito".
1 września 1922 r. ponownie otrzymał dowództwo kutra torpedowego oraz instruktora w Szkole Torpedowej.
30 czerwca 1922 r.. został dowódcą stawiacza min "Kamome" i odtąd przez kilka lat specjalizował się w dziedzinie broni minowej.
Od 10 lipca 1923 r. do 10 stycznia 1924 r. był również instruktorem Szkoły Torpedowej. W międzyczasie, 1 grudnia 1923 r., objął dowództwo trałowca Nr 3.
Od 1 grudnia 1925 r. dowodził trałowcem "Yugure", a od 1 sierpnia 1926 r. dodatkowo trałowcem "Kisaragi".

1 grudnia 1926 r. został dowódcą niszczyciela "Maki". Następnie dowodził dalszymi niszczycielami: "Asanagi" i "Oite" od 10 maja 1929 r. , "Hagi" od 5 września 1929 r., "Hokaze" od 15 listopada 1930 r. i "Katata" pd 28 stycznia 1932 r.
20 września 1932 r. na krótko przeniesiono go do sztabu 3 Floty. Rychło jednak otrzymał kolejne dowództwa: kanonierki "Atami" (1 grudnia 1932 r.), niszczyciela "Asagiri" (3 marca 1934 r.), 16 Dywizjonu Niszczycieli (15 listopada 1935 r.), 21 Dywizjonu Niszczycieli (1 grudnia 1936 r.), 8 Dywizjonu Niszczycieli (1 grudnia 1937 r.), okrętu-bazy wodnosamolotów "Kago Maru" (28 stycznia 1939 r.), zbiornikowca floty "Shiretoko" (20 kwietnia 1939 r.), lekkiego krążownika "Jintsu" (5 grudnia 1939 r.) i wreszcie ciężkiego krążownika "Suzuya" (15 października 1940 r.). W lipcu 1941 r. "Suzuya" uczestniczył w operacji zajmowania Francuskich Indochin. Następnie, wraz ze swoim krążownikiem, Kimura brał udział w szeregu operacji pierwszego roku wojny na Pacyfiku: inwazji na Malaje i Indie Holenderskie (grudzień 1941 - marzec 1942), rajdzie na Ocean Indyjski (kwiecień 1942), bitwie o Midway (czerwiec 1942) oraz kampanii o Guadalcanal (sierpień - listopad 1942).

1 listopada 1942 r. awansował na kontradmirała.
24 listopada 1942 r. przydzielono go do Okręgu Morskiego Yokosuka. 5 grudnia 1942 r. został dowódcą Jednostki Strażniczej Maizuru oraz Korpusu Morskiego Maizuru.
5 maja 1943 r. otrzymał przydział do 1 Floty.

14 lutego 1943 r. oddano pod jego komendę 3 Flotyllę Niszczycieli. Kimura dowodził nią jednak krótko i nieszczęśliwie, zapisując na jej czele najczarniejszą kartę swej morskiej kariery. Powierzony jego eskorcie konwój (8 Flota Transportowa) z posiłkami dla japońskich wojsk na Nowej Gwinei został unicestwiony przez amerykańskie lotnictwo w bitwie na Morzu Bismarcka (2-4 marca 1943 r.). Nieprzyjaciel zatopił wszystkie 8 transportowców konwoju oraz aż 4 z 8 niszczycieli flotylli, włącznie z flagowym "Shirayuki".
Sam Kimura odniósł ciężkie rany, szybko jednak doszedł do zdrowia. Po uratowaniu przydzielono go do Okręgu Morskiego Yokosuka. Niezawiniona przezeń klęska na Morzu Bismarcka raczej też nie nadszarpnęła jego reputacji (główną przyczyną katastrofy był brak osłony powietrznej), gdyż już 8 czerwca 1943 r. otrzymał dowództwo 1 Flotylli Niszczycieli (okręt flagowy lekki krążownik "Abukuma". Podarowaną mu szansę wykorzystał dobrze, uczestnicząc ze swymi okrętami w perfekcyjnie, niepostrzeżenie dla Amerykanów przeprowadzonej ewakuacji garnizonu wyspy Kiska na Aleutach (lipiec 1943).

W połowie października 1944 okręty 1 Flotylli Niszczycieli uczestniczyły w próbie przechwycenia wycofujących się okrętów amerykańskich, które w myśl znacznie przesadzonych meldunków japońskich lotników miały zostać poważnie uszkodzone podczas rajdu lotniskowców US Navy na Formozę. Kimura i jego zwierzchnik wiceadm. Kiyohide Shima w porę zorientowali się w grożącym im niebezpieczeństwie i przerwali więc operację. Jej kontynuowanie bez wątpienia zaprowadziłoby ich okręty wprost w oczekującą na nie pułapkę, zastawioną przez bynajmniej nie osłabioną 3 Flotę adm. Halseya.

Następnie, w składzie 2 Drugiego Zespołu Uderzeniowego wiceadm. Shimy, 1 Flotylla Niszczycieli wzięła udział w bitwie o Zatokę Leyte. Kiedy w wyniku boju w cieśninie Surigao zatonął m.in. krążownik "Abukuma" (25 października 1944 r.), kontradm. Kimura przeniósł swoją flagę na niszczyciel "Kasumi". Pozostałe okręty 1 Flotylli uniknęły pogromu w tym tragicznym dla Japończyków starciu (dopiero w następnych dniach 2 niszczyciele zostały zatopione przez samoloty).

20 listopada 1944 r. kontradm. Kimura objął 2 Flotyllę Niszczycieli ("Kasumi" pozostał jego okrętem flagowym), by na jej czele dowodzić przedostatnią większą akcją sił nawodnych Cesarskiej Floty. W dniach 24-27 grudnia 1944 niewielki zespół Kimury (ciężki i lekki krążownik, 6 niszczycieli) przeprowadził śmiały wypad pod Mindoro na Filipinach, w celu zbombardowania amerykańskiego przyczółka na tej wyspie. Rezultaty ostrzału były jednak mizerne, a Japończycy utracili 1 z niszczycieli. Mimo to warto podkreślić, że misja uważana za praktycznie samobójczą, została okupiona stosunkowo nieznacznymi stratami.

3 stycznia 1945 r. kontradm. Kimura został przydzielony do Sztabu Generalnego Marynarki.
Od 18 lutego 1945 r. służył w sztabie Połączonej Floty, a od 25 kwietnia 1945 r. również w Najwyższym Dowództwie Marynarki. 1 czerwca 1945 r. został dyrektorem Szkoły Zwalczania Okrętów Podwodnych.
Od 15 lipca 1945 r. był głównym instruktorem i szkoleniowcem Akademii Marynarki oraz dyrektorem Szkoły Dowodzenia Hofu.
1 października 1945 r. otrzymał przydział do Okręgu Morskiego Yokosuka.
1 listopada 1945 r. awansował do stopnia wiceadmirała i niedługo potem, 10 listopada 1945 r., przeszedł do rezerwy, ciesząc się opinią jednego z najlepszych admirałów Cesarskiej Floty.
Zmarł 14 lutego 1960 r.