Chuichi Nagumo - wiceadmirał 25.03.1887 - 08.07.1944

Urodził się 25 marca 1887 roku.
1908 r. ukończył Akademię Marynarki Wojennej, a w 1914 r. zaawansowany kurs w szkole torpedowej. Wyspecjalizował się także w użyciu niszczycieli.
Dwukrotnie sprawował dowództwo okrętów tej klasy ("Kisaragi" od 15 grudnia 1915 r. do 1 grudnia 1918 r. i "Momi" od 1 grudnia 1920 r. do 1 listopada 1921 r.), w międzyczasie wykładając w Wyższej Szkole Marynarki (gdzie był instruktorem również w okresie od 1 listopada 1923 r. do 1 czerwca 1925 r. oraz od 15 listopada 1927 r. do 30 listopada 1929 r.).

1 czerwca 1925 r. wyjechał do USA, skąd powrócił 20 lutego 1926 r. Objął wtedy dowództwo kanonierki "Saga" (które sprawował do 15 października 1926 r.), a następnie kanonierki "Uji" (do 15 listopada 1927 r.).

Dowodził także ciężkim krążownikiem "Takao" (od 15 listopada 1933 r. do 15 listopada 1934 r.), po czym pancernikiem "Yamashiro" do 15 listopada 1935 r., kiedy to awansował do stopnia kontradmirała.

Od 15 listopada 1938 r. kierował szkołą torpedową. 15 listopada 1939 r. został mianowany wiceadmirałem.
1 listopada 1940 r. objął kierownictwo Wyższej Szkoły Marynarki.

10 kwietnia 1941 r. stanął na czele 1 Floty Powietrznej bazującej na lotniskowcach Sił Uderzeniowych ("Kido Butai"). Poprowadził je do tryumfu w Pearl Harbor (7 grudnia 1941 r.), choć później stawiano mu zarzuty nadmiernej ostrożności i niedopełnienia zwycięstwa. Mimo to po powrocie do Japonii został przyjęty na osobistej audiencji przez cesarza Hirohito.

Kilkumiesięczne operacje lotniskowców wiceadm. Nagumo (m.in. nalot na Port Darwin 19 lutego 1942, rajd na Ocean Indyjski w marcu - kwietniu 1942) połączyły jego nazwisko z pasmem sukcesów Kido Butai.
Przerwała je dopiero katastrofalna klęska pod Midway w czerwcu 1942. W wyniku szeregu błędów popełnionych przez Japończyków, a częściowo zawinionych przez samego wiceadm. Nagumo, uległ wtedy zniszczeniu trzon Kido Butai (lotniskowce "Akagi", "Kaga", "Soryu", "Hiryu" zbombardowane 4 czerwca 1942 r. przez Amerykanów; w rewanżu Japończycy zdołali zatopić jedynie lotniskowiec "Yorktown". Tych strat wiceadm. Nagumo nie zdołał nadrobić w dwóch kolejnych starciach z lotniskowcami amerykańskimi: 24-25 sierpnia 1942 r. koło Wschodnich Wysp Salomona oraz 26-27 października 1942 koło wysp Santa Cruz (choć jego lotnictwo zniszczyło tam amerykański lotniskowiec "Hornet").

Niedługo po tej ostatniej bitwie Nagumo został zdjęty ze stanowiska dowódcy 3 Floty (taką nazwę nosiła od 14 lipca 1942 r. 1 Flota Powietrzna). Był już wówczas nerwowo wyczerpany wielomiesięcznymi walkami. Nie otrzymał więcej żadnego stanowiska na morzu.
1 listopada 1942 r. mianowano go dowódcą bazy morskiej Sasebo, a 21 czerwca 1943 r. bazy morskiej Kure.

Od 20 października 1943 r. do 25 lutego 1944 r. był dowódcą 1 Floty. 4 marca 1944 r. objął (nominalne w zasadzie) dowództwo Sił Morskich Centralnego Pacyfiku na wyspie Saipan. Po amerykańskim desancie na Saipanie, wobec ostatecznego załamania się japońskiego oporu, 8 lipca 1944 r. popełnił samobójstwo.

Pośmiertnie awansowano go do stopnia admirała.
Jego kunktatorskie decyzje podczas rajdów na Pearl Harbor i Ocean Indyjski wyrobiły mu opinię dowódcy nieszczególnie rzutkiego, nazbyt ostrożnego oraz nie w pełni wykorzystującego potencjał japońskiego lotnictwa pokładowego. W znacznym stopniu było to spowodowane faktem, iż Nagumo stale miał świadomość ciążącej na nim odpowiedzialności za los dowodzonych przezeń, bezcennych dla Japonii lotniskowców.
Starał się jednak wyciągać wnioski ze stawianych mu zarzutów. Pech chciał, że właśnie decyzje Nagumo podejmowane w oparciu o jego dotychczasowe doświadczenia spowodowały klęskę pod Midway. Do katastrofy Kido Butai w tej bitwie przyczynił się również fakt, iż Nagumo został obarczony skomplikowanymi i, jak się miało okazać, sprzecznymi ze sobą zadaniami neutralizacji Midway oraz zniszczenia lotniskowców Floty Pacyfiku.
Podczas swojej ostatniej bitwy lotniskowców, pod Santa Cruz, dowodził poprawnie pod względem taktycznym, lecz nie był już w stanie odnieść pełnego zwycięstwa.