Dowódca:
21.04.1944 - 11.02.1945 - SS-Brigadeführer August Zehender
W grudniu 1943 roku, SS-Kavallerie Regiment 17 (dowódca SS-Standartenführer August Zehender), zostaje wydzielony z 8. Dywizji Kawalerii
SS "Florian Geyer" i zostaje skierowany na reorganizację, by na jego bazie stworzyć nową dywizję kawalerii SS. Miała to być
pierwsza z czterech dywizji węgierskich, utworzenie których zaplanowali Niemcy.
W kwietniu 1944 roku, SS-FHA wyraził zgodę na tworzenie nowej dywizji.
17. Pułk kawalerii SS, został
skierowany do Kisber na Węgry, by rozpocząć tworzenie nowej dywizji. Ochotnikami w przeważającej
większości byli węgierscy Volksdeutsche, nie brakowało tez ochotników z armii węgierskiej czy nawet
dezerterów z tej armii, którzy przeszli na stronę niemiecką z bronią, zapasami czy nawet z pojazdami.
29 kwietnia 1944 roku - SS-FHA oficjalnie zatwierdziło utworzenie nowej jednostki.
Tego też dnia, z 17 pułku wydzielono kadry trzech jednostek kawaleryjskich:
Freiwillinen-Kavallerie Regiment des SS 52 - dowódca SS-Sturmbannführer Harry Wiedemann
Freiwillinen-Kavallerie Regiment des SS 53 - dowódca SS-Hauptsturmführer Kurt Wegener
Freiwillinen-Kavallerie Regiment des SS 54 - dowódca SS-Sturmbannführer Walter Bornscheuer,
(pułk ten nadal używał, choć nieoficjalnie, nazwy
17. pułku kawalerii - Freiwillinen-Kavallerie Regiment des SS 17).
Każdy pułk miał się składać z sześciu szwadronów liniowych i lekkiej kolumny transportowej.
Maj 1944 rok.
Szkolenie na poligonach Kisber, Györ i w okolicach Budapesztu. Kadra oficerska i większość podoficerskiej
pochodzi z 8. DKaw SS "Florian Geyer", żołnierzami byli natomiast Węgrzy. Taki skład narodowościowy,
powodował duże trudności językowe, gdyż w dywizji obowiązywały dwa języki - niemiecki i węgierski.
Utworzono Freiwilligen - Kavallerie Regiment 1 w składzie:
Sztab, (sztab był formowany pod nadzorem i przy pomocy W-SS Befehlshaber "Ungarn" pod dowództwem
SS-Obergruppenführera Georg Keppler).
6 szwadronów kawalerii z kolumnami transportowymi,
SS-Pionier Abt. 22 (batalion saperów) - stworzony w Szkołe Saperów SS w Dreźnie.
Powstają:
22. Pułk Artylerii - dowódca (w zastępstwie) - SS-Hauptsturmführer Gustav Etzler, później SS-Obersturmbannführer
Wilhelm Leppert. Pułk składał sie z trzech dywizjonów:
I dywizjon - trzy baterie lekkiej artylerii o trakcji konnej
II dywizjon - trzy baterie lekkiej artylerii ciągnionej (za samochodami)
III dywizjon - dwie samobieżne baterie artylerii lekkiej i jedna bateria artylerii ciężkiej.
Powstały również:
dywizjon rozpoznawczy
dywizjon przeciwpancerny - SS-Obersturmbannführer Wilhelm Burböck
dywizjon przeciwlotniczy
oraz:
bataliony: łączności, saperów (SS-Hauptsturmführer Hermsnn Schlemmer) i służby zaopatrzenia.
Czerwiec 1944 rok.
Jednostka liczy 4 900 żołnierzy i oficerów.
Lipiec 1944 rok.
Szkolenie jednostki odbywało się w dużej tajemnicy, dla przykładu - oddział szkolący się w Kisber był
oznakowany jako "Kisber-Leonhardt Auto & Motorcycle Co."
Freiwilligen - Kavallerie Regiment 1 przemianowano na Freiwilligen - Kavallerie Regiment der SS 52.
Artyleria Regt. 22 sformował się w Biscke i Raty Zsawek. Składał się z 9 baterii.
Jednostki rozpoznania liczyły 5 kompanii, lecz były bardzo słabo wyposażone w pojazdy opancerzone.
Sierpień 1944 rok.
Część jednostek dywizji (17. (54.) i 52. pułk kawalerii), wraz z dywizjonem artylerii zostaje przerzucona pod Debreczyn w Rumunii.
Wrzesień 1944 rok.
Dywizji otrzymała imię cesarzowej Austrii, Marii Teresy.
17. i 52. pułk kawalerii wraz z batalionem artylerii zajmuje pozycję w Debreczynie w Rumunii.
52. pułk działa jako "Kampfgruppe Wiedemann", wkrótce przemianowana na "Kampfgruppe Ameiser", w składzie:
część Freiwillinen-Kavallerie Regiment des SS 52,
kompania dział piechoty,
pluton Flak,
kolumna transportowa,
jednostki rozpoznania przydzielone z LVII Korpusu Pancernego.
Październik 1944 rok.
W połowie miesiąca kończy szkolenie i uzyskuje gotowość bojowa Freiwillinen-Kavallerie Regiment des SS 53.
1 październik, Kampfgruppe pod dowództwem Ameisera, zajmuje pozycje obronne wokół rumuńskiego miasta
Arad, wraz z 9. Dywizja węgierską. Rozpoczynają się ciężkie walki, podczas których zgrupowanie zostaje
otoczone przez siły sowieckie. 8 października otoczone zgrupowanie zostaje rozbite na dwie grupy,
z których jednej udaje się przebić do linii niemieckich. Walki trawja nadal, lecz wkrótce otoczona część
Kampfgruppe przebija się przez linie wroga i rusza w kierunki pozycji niemieckich.
30 października Ameiser (za ten wyczyn otrzymał Krzyż Rycerski (1944.11.01) i został awansowany na stopień SS-Sturmbannführera), wraz z 48 ludźmi dociera do linii
niemieckich. Odwrót ten trwał trzy tygodnie podczas których przebyli wśród walk ponad 200 km.
Listopad 1944 rok.
52. pułk został odbudowany i zdążył dołączyć do 22. Ochotniczej Dywizji Kawalerii SS "Maria Theresia",
kóra zajęła pozycje na tzw. Linii Karola, na wschód od Budapesztu. Cały miesiąc upływa w walkach obronnych.
Dywizja liczy ok. 13 000 ludzi oraz ok. 2 000 "hiwisów".
Uzbrojenie dywizji:
11 386 karabinów, pistoletów maszynowych i pistoletów
486 karabinów maszynowych
24 armaty przeciwpancerne
57 haubic polowych kalibru 75 mm, 105 mm oraz samobieznych dział 105 mm "Wespe" i 150 mm "Hummel".
22 listopada dywizja zostaje podporządkowana IX-Waffen Gebirgskorps, który obejmuje dowodzenie w tym
rejonie.
Od chwili wejścia do walki, dywizja ponosi ciężkie straty - 1503 zabitych, rannych i zaginionych.
Grudzień 1944 rok.
W chwili okrążenia w Budapeszcie dywizja liczy 11 345 ludzi, 37 dział, 17 czołgów i dział pancernych,
oraz 14 ciężkich dział przeciwpancernych.
Z całej dywizji, jedynie batalion saperów (około 800 ludzi), uniknął okrążenia.
Przed otoczeniem miasta przez wojska sowieckie, z miasta zostają odesłane wszystkie konie, jako
nieprzydatne żołnierzom do walk w mieście.
Cały miesiąc dywizja bierze udział w ciężkich walkach obronnych. Żołnierze walczą przy odczuwalnych
brakach w zaopatrzeniu w amunicję i środków medycznych.
Przez ten miesiąc jednostka traci około 1 000 zabitych, rannych i zaginionych.
Styczeń 1945 rok.
Nadal trawją cięzkie walki o Budapeszt. Jednak nacisk wojsk sowieckich jest tak silny, ze 17 stycznia
ostatnie oddziały opuszczają Peszt.
19 stycznia pozycje obronne zajmują obszar w przybliżeniu 1 kilometra kwadratowego.
Luty 1945 rok.
Ostatnie rozpaczliwe walki obronne. Wobec niemożliwości utrzymania miasta, część oddziałów, w tym resztki
22. Ochotniczej Dywizji Kawalerii SS "Maria Theresia", 11 lutego podejmuje próbę przebicia się przez linie
wroga.
Niestety, przebicie się nie udaje. W walce został ciężko ranny a następnie popełnił samobójstwo dowódca
22. Ochotniczej Dywizji Kawalerii SS-Brigadeführer August Zehender.
Do 15 lutego oddziały sowieckie zajmują całe miasto.
Tylko około 170 żołnierzy z 22. Ochotniczej Dywizji Kawalerii SS "Maria Theresia", dociera do swoich linii.
Dywizja jako jednostka przestaje istnieć, całkowicie rozbita podczas obrony Budapesztu.
Z niedobitków 22. Ochotniczej Dywizji Kawalerii SS "Maria Theresia" i 8. SS-Kavallerie-Division
"Florian Geyer", (też rozbitej podczas obrony Budapesztu), sformowano w ramach 37. OchDKaw SS "Lützow"
odtworzono Kampfgruppe "Ney". Walczyła ona z wojskami sowieckimi do końca wojny i poddała się Amerykanom
w okolicach Salzburga w Austrii.
Żołnierze dywizji nie zdążyli się dorobić własnych odznak, noszonych na mundurach Waffen-SS, choć starano
się wprowadzić dla nich patkę z wizerunkiem chabra. Ponieważ jednak w warunkach wojennych są pilniejsze
potrzeby, większość żołnierzy dywizji nosiła standardowe patki z runami, lub patki pozbawione jakichkolwiek
oznaczeń.
Planowano także wprowadzenie tarczy naramiennej z wizerunkiem chabra na tle ukośnych
czerwono-biało-zielonych pasów (barw węgierskich).
Skład podstawowy:
Freiwillinen-Kavallerie Regiment des SS 17 (54)
Freiwillinen-Kavallerie Regiment des SS 52
Freiwillinen-Kavallerie Regiment des SS 53
SS-Pz.Jg.Abt.22
SS-Pz.Aufkl.Abt.22
SS-Art.Reg.22 - I., II., III. dywizjon
SS-San.Abt.22
SS-Felders.Btl.22
SS-Wirtschafts-Btl.22
SS-Pi.Btl.22
SS-Nachr.Abt.22
SS-Flak.Abt.22
SS-Versorg.Tr.22
|
