Po odwrocie z Egiptu wojska „Osi” podjęły błyskawiczny odwrót do Trypolandii, a powolna pogoń 8 Armii umożliwiła Rommlowi ocalenie wielu żołnierzy.
Tak jak po zwycięstwie Brytyjczyków w operacji „Crusader”, OKW i Commando Supremo postanowiło skupić się na obronie Trypolandii, jednak desant anglo-amerykański w Afryce zachodniej i zagrożenie walką na dwa fronty w niedogodnym terenie przekonało Hitlera i Duce, by wycofać się do Tunezji. Tam Rommel miał przygotować się do długotrwałej obrony by trzymać „afrykańską twierdzę” za wszelką cenę.

14 lutego wydzielona z Panzerarmee 21 Dywizja Pancerna gen. Hildebauma [gen. Von Randow zginął w grudniu podczas odwrotu z Egiptu] wraz z 10 Dywizją(gen. Von Broicha) przekraczając przełęcze Faid i Maizila, rozbiły czołówki wojsk amerykańskich pod Sidi Bou Zid, zagrażające wejściem na tyły wojsk niemiecko-włoskich organizujących obronę na linii Mareth.
II Korpus Amerykański (gen. Fredendalla) wkraczający od zachodu do Tunezji, mógł stać się łatwym celem,a jego rozbicie z pewnością opóźniłoby koncentrację głównych sił Eisenhowera, przedzierających się przez pasma Atlasu na wschód.

DAK [chwilowo składające się jedynie z 15 Dywizji Pancernej] wraz z włoską dywizją pancerną „Centauro” opanowały Gafse i Feriane, a następnie połączywszy się z 10 Dywizją Pancerną i 21 Dywizją Pancerną ruszyły dowodzone przez Rommla na Le-Kef.

Feldmarszałek postanowił przy okazji opanował przełęcz Kasserine, przez którą przebiegał jeden z traktów wiodący do Le-Kef. Miała ona niespełna kilometr szerokości, a strome stoki ponad 1000 metrowej wysokości obsadzali żołnierze amerykańscy, brytyjscy i francuscy, gotowi twardo bronić zajmowanych pozycji.
Szturm niemieckiej piechoty ułatwił przebicie się przez przełęcz pancerniaków generała von Broicha i Pizolatiego, którzy natychmiast ruszyli ku Tebessie i Thali nie napotykając na skuteczny opór wroga. 21 lutego Niemcy zdobyli Thali, jednak natarcie na Tebessę zostało odwołane, gdyż Rommel mając skąpe zapasy paliwa i nie widząc korzyści wynikających z dalszego prowadzenia ofensywy, postanowił zająć się zagrożonym atakiem 8 Armii rejonem Mareth.

26 lutego wojska von Armina przystąpiły do operacji „Ochsenkopf”, a kilkudniowe walki prowadzone bez uprzedniej konsultacji z dowódcą Grupy Armii Afryka – Rommlem, przyniosły jedynie straty w nacierających na Beję i Mejdez-el-Bab jednostkach pancernych. 5 marca 1 Armia Włoska pod bezpośrednim dowództwem Messego przystąpiła do operacji oznaczonej kryptonimem „Capri”.
Atak z linii Mareth na Madenime, zajęte przez Montgomery`ego miał osłabić 8 Armię i w konsekwencji opóźnić jej atak, jednak poznanie zamierzeń Rommla przez wywiad angielski i ogromna przewaga Brytyjczyków skazały całe przedsięwzięcie na niepowodzenie.

9 marca komędę nad wojskami „Osi” w Afryce przejął od Rommla generał von Armin, który jednak w obliczu nieuchronnej klęski nie mógł być zadowolony z otrzymanej nominacji.
Do ciężkich walk doszło pod Enfidaville, jednak mimo zaciekłej obrony niemiecko-włoskiej rozpoczęta 5 maja ostateczna ofensywa Sprzymierzonych zakończyła się zdobyciem Tunisu. 9 maja skapitulowała 5 Armia Pancerna, a 5 dni później 1 Armia Włoska, kończąc tym samym wojnę w Afryce Północnej.