Zainstalowany na pancernych trałowcach rzecznych T 1, T 2 oraz T 3.
Fortrał tworzyły 2 drągi drewniane długości 10 m i średnicy 15 cm, które były umocowane po bokach przedniej części kadłuba w pozycji skrzyżowanej za pomocą haków (nieużywane drągi układano wzdłuż obu burt). Pomiędzy drągami mocowano poprzeczną belkę szerokości 10 m, zaopatrzoną w 20 pionowych metalowych szpil o długości 1,5 m, rozstawionych co 50 cm (tak zwane "grabie"), Po natrafieniu na minlinę szpile poluzowywały jej napicie na bębnie i tym samym podciągały minę na powierzchnię - wtedy okręt wrzucał bieg wsteczny i mina wypływała na powierzchnię dzięki własnej dodatniej pływalności, gdzie mogła być rozstrzelana z bezpiecznej odległości z uzbrojenia pokładowego trałowca.

W 1939 roku zgodnie z pomysłem kmdr. Por. Eibla zmodyfikowano konstrukcję fortrałów: usunięto 18 środkowych szpil, a pomiędzy pozostawionymi dwiema skrajnymi zamontowano linkę stalowa długości 11 m i średnicy 5 mm, z umocowanymi 3 klamrami stalowymi wychwytującymi minlinę wraz z korpusem miny. Doświadczenia wykazały że linka taka nie ulega przerwaniu nawet przy detonacji miny.