Klasa: samolot rozpoznawczy / lekki bombowy
Załoga: 3-osobowy
Masa własna: 1775 kg
Masa startowa: 2526 kg (maksymalnie)
Rozpiętość: 13,95 m
Długość: 9,682 m
Wysokość: 3,85 m
Powierzchnia nośna: 26,8 m2
Jednostka napędowa: 1 x 9-cyl. gwiazdowy, chłodzony powietrzem, typu Bristol Pegasus VIIA o mocy 680 KM
Prędkość maksymalna: 319 km/h na wysokości 3650 m
Pułap operacyjny: 7300 m
Zasięg: 1500 km
Uzbrojenie strzeleckie: 1 stały km pilota wz. 33 oraz 2 km obserwatora wz. 37
Uzbrojenie bombowe: 6 bomb 110 kg pod centropłatami oraz 2 bomby 52 kg pod kadłubem
Całkowicie metalowy wolnonośny dolnopłat, konstrukcji półskorupowej, z kesonowymi skrzydłami i stałym podwoziem, zaprojektowany przez
inż. Stanisława Praussa wraz z inz. Franciszkiem Misztalem.
Pierwszy prototyp samolotu został oblatany przez Jerzego Widawskiego w lecie 1934 roku.
W skład wyposażenia dodatkowego wchodził pistolet sygnałowy wz. 26 z zapasem 12 naboi, maski tlenowe, celownik kołowy z muszką,
na części samolotów radiostacje i aparaty fotograficzne KW i KR, a do ćwiczeń w strzelaniu z broni pokładowej montowano fotokarabin FK-28.
Samoloty pierwszej serii wyposażone w silnik Bristol Pegasus II, oznaczone jako P-23A, trafiły do szkolnictwa, natomiast jednostki bojowe
otrzymały samoloty z silnikiem Bristol Pegasus VIII oznaczone jako P-23B.
W 1939 roku samolot stanowił wyposażenie 1, 2, 4, 5 oraz 55 Eskadry Bombowej Lekkiej, a także 24, 31, 32, 33, 34, 42 oraz 51 Eskadry Rozpoznawczej.
Źródła:
Jerzy B. Cynk "Siły lotnicze Polski i Niemiec. Wrzesień 1939", Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, Warszawa 1989
Jerzy Pawlak "Polskie eskadry w wojnie obronnej. Wrzesień 1939", Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, Warszawa 1991
