Opracowany przez inż. Bolesława Jurka z Państwowej Wytwórni Uzbrojenia - Fabryka Karabinów w Warszawie (stąd podawane czasem oznaczenie PWU) na bazie rozwiązań zastosowanych w ciężkim karabinie maszynowym wz. 30 używanym w wojskach lądowych. Jego głównym zadaniem było zastąpienie zawodnych brytyjskich karabinów Vickers wz. E. Karabiny tego typu stanowiły uzbrojenie pierwszych serii samolotów myśliwskich PZL P.7a oraz samolotów rozpoznawczych PZL P-23 "Karaś".
Wyprodukowano 190 egzemplarzy modelu wz. 33 oraz 108 ulepszonej wersji oznaczonej wz. 33a.

Automatyka broni opierała się na wykorzystaniu energii krótkiego odrzutu lufy, z ryglowanym zamkiem i jednostronnym zasilaniem z taśmy amunicyjnej. Dzięki zastosowaniu przyspiesznika podwyższono szybkostrzelność do 1000 strz./min. Dla zniwelowania oddziaływania odrzutu broni na konstrukcję samolotu zastosowano osłabiacz odrzutu. Karabin był przystosowany do prowadzenia ognia poprzez krąg śmigła we współpracy z synchronizatorem.

Źródło:
Andrzej Konstankiewicz "Broń strzelecka i sprzęt artyleryjski formacji polskich i Wojska Polskiego w latach 1914-1939", Wydawnictwo Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej, Lublin 2003
Jerzy B. Cynk "Siły lotnicze Polski i Niemiec. Wrzesień 1939", Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, Warszawa 1989
Krzysztof Cieślak, Wojciech Gawrych, Andrzej Glass "Samoloty myśliwskie września 1939", Wydawnictwo Czasopism i Książek Technicznych NOT-SIGMA,Warszawa 1987