Karabin lotniczy uniwersalny wz. 36

Kaliber: 7,92 mm
Amunicja: 7,92x57 Mauser
Długość całkowita: 1000 mm
Długość lufy: 605 mm
Masa broni: 10,5 kg
Prędkość początkowa: 825 m/s
Szybkostrzelność: 1200 strz./min
Zasilanie: taśma

Opracowany przez inż. Wawrzyńca Lewandowskiego z Państwowej Wytwórni Uzbrojenia - Fabryka Karabinów w Warszawie, (stąd podawane czasem oznaczenie PWU), na bazie lotniczego karabinu maszynowego wz. 33. Początkowo stosowano oznaczenie wz. 34, natomiast ostatecznie po wprowadzeniu kilku usprawnień przyjęty na uzbrojenia jako lotniczy karabin maszynowy wz. 36. Zastosowanie obustronnego zasilania karabinu z taśmy nabojowej pozwalało w wersji karabinu obserwatora na sprzężenie dwóch karabinów na wspólnej lawecie.

Dodatkowo zmniejszono masę broni poprzez zastosowanie elementów wykonanych z aluminium oraz podniesiono szybkostrzelność do 1200 strz./min. Dla polskich sił powietrznych wyprodukowano ponad 3000 egzemplarzy.
Karabiny te trafiły na wyposażenie samolotów myśliwskich PZL P.11c jako km kadłubowe i skrzydłowe oraz samolotów obserwacyjnych LWS 3 "Mewa" jako stałe km pilota mocowane na goleniach podwozia głównego.

Karabiny tego typu znalazły się także w ofercie eksportowej i zostały zabudowane na sprzedanym Bułgarii samolocie rozpoznawczym PZL P-43, jako stałe km pilota, 56 szt dostosowanych do synchronizatorów z trójłopatowymi smigłami) oraz ruchome na tylnych stanowiskach strzeleckich (60 sztuk).

Źródło:
Andrzej Konstankiewicz "Broń strzelecka i sprzęt artyleryjski formacji polskich i Wojska Polskiego w latach 1914-1939", Wydawnictwo Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej, Lublin 2003
Jerzy B. Cynk "Siły lotnicze Polski i Niemiec. Wrzesień 1939", Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, Warszawa 1989
Marek P. Deszczyński, Wojciech Mazur "Na krawędzi ryzyka. Eksport polskiego sprzętu wojskowego w okresie międzywojennym", Wydawnictwo Neriton, Warszawa 2004


powrót do strony głównej


© copyright 2007, Marcin "Virtualbob" Skrzypacz
Design by Scypion