Masa własna: 3,5 kg

Format zdjęć: 6 x 4,5 cm

Ogniskowa aparatu: 165 mm

Migawka: 1/150 s

Produkcję fotokarabinów rozpoczęto w 1927 roku od podpisania umowy na dostawę podzespołów mechanicznych od francuskiej firmy Optique et Precision de Levallois niezbędnych do wykonania 200 egzemplarzy. Elementy optyczne wykonała warszawska firma H. Kolberg i S-ka. Cenę ustalono na 2150 zł za sztukę. Dostawy dla polskiego lotnictwa rozpoczęto w 1933 roku.

Fotokarabin umożliwia prowadzenie treningu strzeleckiego uzbrojenia stałego lub ruchomego.
W pierwszym przypadku fotokarabin jest mocowany w osi pokrywającej się z linia ognia karabinów maszynowych, natomiast w drugim mocuje się go bezpośrednio na podstawie karabinu obserwatora/strzelca.
Dla zmniejszenia oporów aerodynamicznych zastosowano opływową obudowę. Dodatkowy obiektyw boczny utrwalał obraz tarczy zegarka na rogu każdego zdjęcia co pozwalało ocenić po zakończonej walce powietrznej który z ćwiczących pilotów pierwszy uzyskał "zestrzelenie" przeciwnika. Zapis zdjęć odbywał się na standardowych błonach fotograficznych o długości 12 klatek. Uruchomienie fotokarabinu odbyało się za pomocą standardowego spustu broni.