Opracowany zgodnie z zapotrzebowaniem Inspektoratu Saperów Sztabu Głównego do montażu w kopułach pancernych umocnień stałych wraz 37 mm fortecznymi armatami przeciwpancernymi wz. 37.

Wymóg gazoszczelności uniemożliwił użycie celowników opracowanych do armat czołgowych. Celownik znalazł się w ruchomym jarzmie nad lufa armaty, natomiast okular w tylnej części wieży, co miało ułatwić dostęp celowniczemu.
Testy przeprowadzone 27 lipca 1938 roku w Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie wykazały mniejszą celność niż planowano, z powodu szybkiego rozregulowywania się lunety przy tak długim i załamanym jej ramieniu. Przeszkadzały nie tylko wstrząsy generowane przez armatę ale także gorące gazy wylotowe i ciepła lufa powodujące dodatkowe drganie powietrza bezpośrednio przed celownikiem. Po wprowadzonych poprawkach szef fortu Modlin zamówił w PZO s.A. 110 zestawów celowniczych z dostawą od roku budżetowego 1939/1940.

Źródła:
Piotr Matejuk "Wojskowe przyrządy optyczne w II Rzeczypospolitej", Wydawnictwo Bellona, Warszawa 1997