Opracowany przez mjr. Inż. Ludwika Berezowskiego ze Zbrojowni Nr 2 w Warszawie.
Służyła do pomiarów kątów poziomych i kątów położenia oraz pomiarów azymutów (kierunków i odległości). Stosowana do ustawiania baterii na dozór i do wykonywania prac topograficznych związanych z przygotowaniem do otwarcia ognia po zajęciu stanowiska bojowego, (tak zwane dowiązanie w terenie).

Pierwszą partię 800 egzemplarzy pod oznaczeniem wz. 26 zamówiono 24 marca 1927 roku. Po podjęciu produkcji seryjnej stwierdzono spadek czułości igły magnetycznej. Pierwszą partię 10 sztuk przekazano rzeczoznawcy do odbioru 10 lutego 1929 roku. Po stwierdzeniu, że czułość ta i tak przewyższa podobny przyrząd produkcji francuskiej produkcję wznowiono i od 813 egzemplarza zmieniono oznaczenie na wz. 30. W miarę utechnologiczniania technologii produkcji spadała finalna cena produktu - w 1929 roku wynosiła ona 1300 zł natomiast w 1937 roku już tylko 1160 zł.

Źródła:
Piotr Matejuk "Wojskowe przyrządy optyczne w II Rzeczypospolitej", Wydawnictwo Bellona, Warszawa 1997