Mina rzeczna wz."Rybka"


Rosyjski pierwowzór miny rzecznej "Rybka".

Historia konstrukcji:
Mina rzeczna opracowana w 1915 roku w Rosji dla potrzeb licznych flotylli rzecznych. W Polsce na bazie przejętych egzemplarzy skopiowano jej konstrukcje i w 1922 roku uruchomiono seryjną produkcję w Głównym Składzie Materiałów Wybuchowych.
Według spisu „Okrętów i statków morskich i oddziałów na wybrzeżu” wysłanym przez KMW do GISZ na 1 września 1935 posiadaliśmy 150 min tego typu.

Dane taktyczno-techniczne:

Długość: 1135 mm.
Największa średnica zewnętrzna kadłuba: 306 mm.
Masa całkowita: ok. 30 kg.
Masa ładunku wybuchowego: ok. 10 kg.
Wymiary kotwicy: 450 x 650 x 600 mm.
Masa kotwicy (bez linki): 150 kg.

Opis konstrukcji:



Przekrój miny rzecznej "Rybka".

Rzeczne miny przeznaczone do stawiania stacjonarnych zagród minowych w korycie rzek dla zwalczania jednostek o małym zanurzeniu, ewentualnego użycia jako mina spławna do zwalczania przepraw i utrudniania żeglugi, a także w pobliżu morskich plaż jako miny przeciwdesantowe. Zalecany odstęp między minami wynosił 15 metrów. We wrześniu 1939 roku wykorzystano je także do minowania mostów i wykonywania innych zniszczeń z braku klasycznych materiałów wybuchowych wojsk saperskich. Końcówki kabli detonacyjnych przekazywano saperom zajmującym pozycję na brzegu.

Korpus miny składał się z trzech części: cylindra centralnego oraz dwóch części stożkowych, z których dłuższa była zaopatrzona w kwadratowy ster pozwalający na ustawienie się miny zgodnie z nurtem rzeki. Pod spodem sekcji środkowej znajdował się uchwyt w kształcie ucha dla mocowania minliny. Elementy korpusu łączone były techniką spawania.
Materiał wybuchowy w ilości ok. 10 kg trotylu zalewano między dwie przegrody znajdujące się w dłuższej, tylnej części stożkowej. Podczas zalewania formowano także gniazdo dla zapalnika zajmującego otwór wlewowy. Detonator wraz z przyrządem centralnym był zaopatrzony w tak zwane ‘wąsy’ których przesuniecie powodowało zwolnienie iglicy przyrządu centralnego, rozbicie zapalnika i wybuch miny.
Metalowe pręty długości ponad 40 cm wychodziły z otworu przyrządu centralnego, gdzie były zamocowane na mimośrodach z mechanizmem opartym o gumowy naciąg. Przed przedwczesną eksplozją chronił bezpiecznik cukrowy, który powstrzymywał ‘wąsy’ przez rozłożeniem do pozycji bojowej. Ich ruch otwierał drogę w przyrządzie centralnym dla specjalnego zbijaka, który przyjmował pozycję nad spłonką typu artyleryjskiego. Kolejne poruszenie któregokolwiek z ‘wąsów’ powodowało zwolnienie zbijaka sprężynowego i jego uderzenie w spłonkę, co po zainicjowaniu zapalnika prowadziło do detonacji głównego ładunku wybuchowego.

Miny można było stawiać z użyciem wózków-kotwic, które zamiast kół były zaopatrzone w rolki. Wyposażone też były w drewniane korytko stanowiące ‘spadochron’ spowalniający opadanie kotwicy na dno. Wymiary kotwicy: długość 45 cm, szerokość 65 cm i wysokość 60 cm. Waga miny z ładunkiem oscylowała koło 30 kg. Zespół wózka z kotwicą ważył ponad 18 kg (bez wagi minliny).
Ze względu na delikatną konstrukcję miny tego typu miały stawiać okręty rzeczne i przybrzeżne z prędkością nie większą niż 6 węzłów.

Źródła:
Ireneusz Bieniecki „Flotylla Rzeczna Polskiej Marynarki Wojennej w Pińsku w latach 1925-1935”, 2006


powrót do strony głównej


© copyright 2007, Marcin "Virtualbob" Skrzypacz
Design by Scypion