 
Historia Westerplatte sięga dwóch piaszczystych łach tworzących się u ujścia
Wisły do Morza Bałtyckiego noszących nazwy Ost-platte oraz West-platte. Z
czasem łachy przekształciły się w półwysep i zaczęła funkcjonować tu plaża o
długosci 1300 m i szerokości zwężającej się w kierunku nasady od 600 do 200
m. W 1772 roku Prusy rozpoczęły na tym terenie budowę pierwszych umocnień,
które w czasach napoleońskich (lata 1807-1913) przybrały postać 4 bastionów
ulokowanych w zachodniej części półwyspu. Do 1911 roku umocnienia te
przekształciły się w fort ziemno-betonowy dysponujący stanowiskami
artylerii. We wschodniej części półwyspu od 1881 do 1920 roku funkcjonowało
uzdrowisko.
 Po zakończeniu I Wojny Światowej na terenie Wolnego Miasta Gdańska umieszczono Wojskową Składnicę Tranzytową, służącą do magazynowania zaopatrzenia transportowanego do Polski droga morską. Została ona przyznana Polsce 7 kwietnia 1922 roku decyzją Wysokiego Komisarza Ligi Narodów w Gdańsku, Richarda Hackinga. Łączny obwód terenu wynosił 3500 m, a powierzchnia 60 ha.
W lipcu 1924 roku rozpoczęto budowę basenu portowego o długości nabrzeża 600 m, który miał być ukończony do 1 lipca 1925 roku. Ostatecznie oddano go do użytku dopiero 25 października, wraz z ceglanym murem otaczającym cały teren. We wrześniu tego samego roku rozpoczęto budowę trzech magazynów portowych (na molo północnym dwóch o długości 100 m, natomiast na molo południowym jednego o długości 200 m) oraz 19 schronów amunicyjnych (umieszczone wzdłuż brzegu morskiego i oddzielone wałem ziemnym dla zniwelowania rozmiaru zniszczeń w razie ewentualnego wypadku), a na początku 1926 roku oddano do użytku studnię artezyjską. Budowę magazynów i schronów ukończono w listopadzie 1926 roku.
Kliknij, aby powiększyć.
Obsługę rozładowywanych ładunków ułatwiały elektryczne dźwigi
pełnoportalowe - cztery o udźwigu 2,5 tony, dwa o udźwigu 5 ton oraz jeden o
udźwigu 25 ton. Dla zaopatrywania dźwigów oraz pomp wodociągowych i
przeciwpożarowych w energię elektryczna w 1928 roku wybudowano własną
elektrownię, co pozwoliło na uniezależnienie się od dostaw z Gdańska.
Jesienią 1927 roku uruchomiono także własną sieć telefoniczna z własną
centralą abonamencką.
 9 grudnia 1925 roku Rada Ligi Narodów wydała decyzję w sprawie liczebności polskiego oddziału wartowniczego, który miał pełnić służbę w składnicy amunicyjnej na Westerplatte. Miał on wynosić: 2 oficerów, 20 podoficerów i 66 szeregowców. Pierwszy oddział wartowniczy objął tę funkcję 18 stycznia 1926 roku. 24 maja 1927 roku przybył do składnicy pierwszy statek - wojskowy transportowiec ORP "Wilja" z ładunkiem amunicji.
 Po wybudowaniu portu w Gdyni Wojskowa Składnica Tranzytowa straciła na znaczeniu i była utrzymywana tylko ze względów prestiżowych. W 1933 roku na terenie Westerplatte rozpoczęto budowę koszar oraz czterech wartowni zaopatrzonych we wzmocnione podpiwniczenia, które dysponowały podstawami fortecznymi na ciężką broń maszynową.
 Kliknij, aby powiększyć. 3 grudnia 1938 roku komendantem WST Westerplatte został mianowany mjr Henryk Sucharski, a funkcję dowódcy oddziału wartowniczego od grudnia 1937 roku pełnił kpt. Franciszek Dąbrowski (). Latem 1939 roku przeprowadzono wzmocnienie załogi do stanu 182 żołnierzy i posiadanego przez nią uzbrojenia (po wzmocnieniu w skład uzbrojenia wchodziła lekka armata polowa wz. 02, dwa 37 mm działka przeciwpancerne wz. 36 i dwa 81 mm moździerze wz. 31). Przeprowadzono także skryte działania rozbudowy fortyfikacji polowych (drewniano-ziemnych).
 Kliknij, aby powiększyć.
Źródła:
|