Promocje:

Pułkownik.: 1 marca 2013 r.
Podpułkownik.:
Major.:
Kapitan.: 1942 r.
Porucznik.: wrzesień 1939 r.
Podporucznik.: 15 października 1936 r.

Funkcje:

Służba w Szkole Podchorążych Piechoty w Ostrowi Mazowieckiej-Komorowie.: 1934 - 1936 r.
Oficer w 62 Pułku Piechoty (Bydgoszcz).: 1936 - ??
Dowódca kompanii przeciwpancernej 62 Pułku Piechoty.: ?? - wrzesień 1939 r.
Komendant Rejonu Rzeszowsko-Przemyskiego, Okręg Kraków Organizacji Orła Białego.: listopad 1939 - maj 1940 r.
Komendant Obwodu Rzeszów Związku Walki Zbrojnej.: 1 maja 1940 - sierpień 1941 r.
Komendant Inspektoratu Rejonowego Rzeszów ZWZ/AK: 1941 - styczeń 1945 r.
Oficer w sztabie Komendy Okręgu Kraków AK.: styczeń - luty 1945 r.
Inspektor Rejonowy Rzeszów Organizacji "Nie".: luty 1945 - ??
Szef sztabu Okręgu Kraków "Nie"/Delegatury Sił Zbrojnych.: ?? - wrzesień 1945 r.
Prezes Okręgu Kraków WiN.: wrzesień - grudzień 1945 r.
Prezes Obszaru Południe WiN.: grudzień 1945 - styczeń 1947 r.
Prezes IV Zarządu Głównego WiN.: styczeń - 28 listopada 1947 r.

Opinie:

Notatki:

Urodził się w rodzinie o silnych tradycjach patriotycznych. Jego rodzicami byli Franciszek i Maria z domu Kaczmarek. Po ukończeniu szkoły powszechnej uczęszczał do Korpusu Kadetów w Rawiczu. W latach 1934-1936 był słuchaczem Szkoły Podchorążych Piechoty w Ostrowi Mazowieckiej-Komorowie.
15 października 1936 r., otrzymał promocję do stopnia podporucznika służby stałej piechoty (z 84 lokatą) z przydziałem do 62 Pułku Piechoty w Bydgoszczy.
Po wybuchu II Wojny Światowej w szeregach tego pułku uczestniczył w Wojnie Obronnej 1939 r. Pełnił wówczas funkcję dowódcy kompanii przeciwpancernej. Walczył w bitwie nad Bzurą i w Puszczy Kampinoskiej, podczas przebijania się do oblężonej Warszawy.
Wyróżnił się w walkach pod Witkowicami, gdzie z działka przeciwpancernego zniszczył sześć niemieckich czołgów i dwa wozy dowódcze. Za wyczyn ten został odznaczony osobiście przez gen. Tadeusza Kutrzebę (dowódcę Armii "Poznań") Orderem Virtuti Militari V klasy oraz awansowany do stopnia porucznika.

Z resztkami swojego pułku przedarł się następnie do Warszawy i brał udział w obronie miasta. Po kapitulacji stolicy (28 września 1939 r.), nie poszedł do niewoli. W listopadzie 1939 r., został zaprzysiężony do Organizacji Orła Białego, w której objął funkcję Komendanta Rejonu Rzeszowsko-Przemyskiego (Okręg Kraków OOB).
Celem zorganizowania trasy przerzutowej, wraz z innymi oficerami przedostał się na Węgry do Budapesztu, do polskiej placówki wojskowej. Po przeszkoleniu i otrzymaniu pieniędzy oraz instrukcji wyruszył w drogę powrotną do Polski.
16 stycznia 1940 r., wskutek zdrady został aresztowany przez policję ukraińską w Baligrodzie, wraz z towarzyszącymi mu osobami (Kazimierzem Heilman-Rawiczem, Lucjanem Kühnem i Zygmuntem Pawłowiczem). Pojmany pod przybranym nazwiskiem Jana Pawlita, został osadzony w więzieniu w Sanoku, z którego na początku maja 1940 r., zbiegł. Po ucieczce dotarł szczęśliwie do Rzeszowa. Po scaleniu OOB z ZWZ objął funkcję Komendanta Obwodu Rzeszów.

W sierpniu 1941 r., objął funkcję Komendanta Inspektoratu Rejonowego Rzeszów ZWZ-AK. Funkcję tą pełnił do stycznia 1945 r. Brał osobiście udział w wielu akcjach bojowych na obszarze powiatów Rzeszów, Dębica, Kolbuszowa.
W wyniku ciężkiej i ofiarnej pracy konspiracyjnej udało mu się utworzyć doskonale działające struktury wywiadu i kontrwywiadu, które zlikwidowały łącznie około 300 konfidentów Gestapo. Nietuzinkowymi sukcesami jego podwładnych było także przechwycenie części pocisków V-1 i V-2 wiosną 1944 r., wykrycie tajnej kwatery Adolfa Hitlera w tunelu kolejowym pod miejscowością Stępina niedaleko Strzyżowa oraz zdobycie map wojskowych z planami do wojny Niemiec z ZSRS.
Przyczynił się także do uruchomienia na Rzeszowszczyźnie konspiracyjnej fabryki broni. W międzyczasie awansował do stopnia majora. W maju 1944 r., przeprowadził akcję "Kośba", czyli akcję likwidacji funkcjonariuszy niemieckiej policji i gestapo na swoim terenie. Pełniąc funkcję Inspektora Rzeszowskiego posługiwał się pseudonimem „Pług”. Prowadził ascetyczny tryb życia, odznaczał się wyjątkową pobożnością.

W ramach akcji „Burza” jego oddziały zorganizowane w 39 Pułk Piechoty Strzelców Lwowskich AK, brały bezpośredni udział w wyzwalaniu Rzeszowa (2 sierpnia 1944 r.). W połowie tego miesiąca, wobec nakazu radzieckiego komendanta wojskowego o złożeniu broni, skierowanego do żołnierzy AK, podjął decyzję o ponownym przejściu do konspiracji.
Był przeciwny ujawnianiu się żołnierzy Armii Krajowej i wstępowaniu do Ludowego Wojska Polskiego. Wydał osobisty rozkaz o bojkocie mobilizacji.
W nocy z 7 na 8 października 1944 r., podjął nieudaną próbę odbicia czterystu żołnierzy AK, więzionych przez NKWD na Zamku Rzeszowskim. W styczniu 1945 r., został przeniesiony do Komendy Okręgu Krakowskiego AK. Tam współorganizował organizację "Nie", zostając w lutym tego roku Inspektorem Rejonowym, a następnie szefem sztabu Okręgu NIE/DSZ. Po likwidacji Delegatury Sił Zbrojnych na Kraj, kontynuował działalność konspiracyjną w Zrzeszeniu Wolność i Niezawisłość, zostając we wrześniu 1945 r. Prezesem Okręgu Krakowskiego WiN, a w grudniu tego roku Prezesem Obszaru Południowego tej organizacji.

Po rozbiciu przez Urząd Bezpieczeństwa III Zarządu Głównego WiN i aresztowaniu Wincentego Kwiecińskiego, w styczniu 1947 r., utworzył IV Zarząd Główny WiN. Przeniósł siedzibę Zrzeszenia z Krakowa do Zabrza. Za jego kierownictwa osłabiona organizacja rozwijała głównie działalność wywiadowczą i propagandową. Utworzono także ekspozytury zagraniczne WiN w Londynie, Paryżu, Berlinie, Monachium i Rzymie.
Działał w tym czasie pod pseudonimami „Ostrowski” i „Ludwik”. 28 listopada 1947 r., został aresztowany w Zabrzu przez funkcjonariuszy Urzędu Bezpieczeństwa.
Uwierzył obietnicom oficerów UB o ogłoszeniu "cichej amnestii" dla jego podkomendnych i ujawnił kontakty organizacyjne oraz swoich współpracowników. Dla ratowania aresztowanych swoich podkomendnych i doprowadzenia do ich amnestionowania początkowo zgodził się na udział w "grze wywiadowczej" z wywiadami państw zachodnich. Kiedy jednak zorientował się, że "bezpieka" nie ma zamiaru dotrzymywać umowy, wycofał się z niej, podpisując tym samym na siebie wyrok śmierci.

Brutalne i okrutne śledztwo wobec niego i jego współpracowników trwało aż trzy lata i było prowadzone pod bezpośrednim nadzorem NKWD. Był przetrzymywany w warszawskim więzieniu mokotowskim.
14 października 1950 r., został skazany na 5-krotną karę śmierci oraz 30 lat więzienia (wraz z nim osądzono i skazano na karę śmierci sześciu jego współpracowników: Józefa Batorego, Franciszka Błażeja, Karola Chmiela, Mieczysława Kawalca, Adama Lazarowicza oraz Józefa Rzepkę).
Wyrok śmierci został wykonany 1 marca 1951 r., strzałem w tył głowy, w piwnicy pomieszczeń gospodarczych więzienia UB na Mokotowie w Warszawie. Według współwięźniów wszyscy oskarżeni w procesie zostali straceni tego samego dnia.

Odznaczenia m.in.:

Virtuti Militari V klasy (wrzesień 1939 r.)
Krzyż Walecznych.
Krzyż Wielki Orderu Orła Białego (2007 r.) Nadany przez Prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego.