Nr ISSN 2082-7431
Serwis Polska Podziemna
Dział "Postacie".
GÓRSKI, Bohdan.


GÓRSKI, Bohdan

Major służby stałej piechoty.



Pseudonimy: „Bogdan”, „Fela”, „Łysy”, „Tygrys”, „Zawada”, „Żebrak” vel Aleksy Smirnow.

Urodzony: 9 października 1897 r., w Piotrkowie Trybunalskim.

Zmarł: 23 października 1942 r., w Pabianicach.



Promocje:

Major.: 15 sierpnia 1940 r.
Kapitan.: 1 stycznia 1929 r.
Porucznik.: 1923 r., ze starszeństwem z 1 czerwca 1921 r.
Podporucznik.: ze starszeństwem z 1 czerwca 1922 r.

Funkcje:

Wstąpił ochotniczo do Legionów Polskich.: 30 sierpnia 1915 r.
Służba w 6 Pułku Piechoty Legionów Polskich.: 15 września 1915 - marzec 1916 r.
Służba w 2 Dywizji Strzelców Polskich I Korpusu Polskiego w Rosji.: 20 października 1917 - czerwiec 1918 r.
Wstąpił ochotniczo do Polskiej Siły Zbrojnej.: 18 października 1918 r.
Służba w 7 Pułku Piechoty Legionów.: luty - 14 marca 1919 r.
Dowódca sekcji w 5 Pułku Piechoty w 2 Dywizji Piechoty Legionów.: 14 marca - maj 1919 r.
Dowódca sekcji w 5 Pułku Piechoty w 1 Dywizji Piechoty Legionów.: maj 1919 - styczeń 1921 r. (?)
Elew Wielkopolskiej Szkoły Podchorążych Piechoty w Bydgoszczy.: styczeń 1921 - ??
Dowódca plutonu w 54 Pułku Piechoty (Tarnopol).: ?? - ?? Uczestnik kursu doszkalającego dla oficerów młodszych w Grudziądzu.: luty - sierpień 1923 r.
Dowódca plutonu i instruktor Batalionu Podchorążych Piechoty nr 6 przy 54 Pułku Piechoty.: 17 sierpnia 1923 - ??
Dowódca plutonu w 68 Pułku Piechoty (Września).: 11 sierpnia - 30 grudnia 1928 r.
Oficer administracyjno-materiałowy 68 Pułku Piechoty.: 30 grudnia 1928 - 5 marca 1930 r.
Dowódca 7 Kompanii Strzeleckiej III Batalionu 68 Pułku Piechoty.: 6 marca - 19 września 1930 r.
Dowódca kompanii szkolnej 68 Pułku Piechoty.: 19 września 1930 - 20 marca 1931 r.
Dowódca 7 Kompanii Strzeleckiej 68 Pułku Piechoty.: 20 marca 1931 - ??
Przeniesiony do 25 Pułku Piechoty (Piotrków Trybunalski).: połowa lat trzydziestych.
Dowódca 4 kompanii II Batalionu 25 Pułku Piechoty.: ?? - sierpień (?) 1939 r.
Oficer w Ośrodku Zapasowym 7 Dywizji Piechoty (Piotrków Trybunalski).: sierpień 1939 r.
Dowódca batalionu w 146 Rezerwowym Pułku Piechoty.: wrzesień 1939 r.
Współorganizator organizacji konspiracyjnej oficerów 25 Pułku Piechoty.: 1939 r.
Oficer organizacyjny struktur konspiracyjnych SZP/ZWZ na terenie Łasku i Wielunia.: 1939-1940 r.
Szef Oddziału III Komendy Okręgu Łódź.: styczeń - marzec 1940 r.
Komendant Inspektoratu Rejonowego Sieradzko-Wieluńskiego, Okręg Łódź ZWZ-AK.: marzec 1940 - 22 października 1942 r.
Komendant Inspektoratu Łódź AK.: sierpień - październik 1942 r. (aresztowany).

Opinie:

Notatki:

Syn Feliksa i Jadwigi z domu Bałdowskiej. W Piotrkowie Trybunalskim uczęszczał do szkoły powszechnej, potem do gimnazjum. 30 sierpnia 1915 r., zgłosił się ochotniczo do Legionów Polskich. Wcielony do 6 pp. Leg.
Po krótkim, lecz intensywnym szkoleniu został wraz z 6 pp. Leg., pod dowództwem ppłk Mieczysława Neugebauera „Norwida”, w dniu 15 września 1915 r., skierowany na front wschodni. Na początku października 6 pp Leg. wszedł w skład III Brygady Legionów Polskich. Uczestniczył we wszystkich bojach toczonych przez 6 pp Leg.
W okresie od 31 października do 5 listopada 1915 r., walczył pod Kostiuchówką, później nad Styrem na Wołyniu. 8 marca 1916 r., zgłosił się na ochotnika do patrolu, który miał za zadanie rozpoznanie sił rosyjskich. W trakcie wykonywania zadania doszło do walki, podczas której został ranny i wzięty do niewoli, a następnie umieszczony w szpitalu wojskowym. Po wyleczeniu ran został osadzony w obozie jenieckim.

20 października 1917 r., na terenie Białorusi wstąpił do I Korpusu Polskiego, dowodzonego przez gen. Józefa Dowbora – Muśnickiego. Przydzielony do 2 Dywizji Strzelców Polskich, został następnie skierowany na kurs podoficerski, który ukończył w stopniu kaprala. Walczył z bolszewikami na Białorusi. W czerwcu 1918 r., Niemcy rozbroili 2 Dywizję Strzelecką.
3 lipca 1918 r., powrócił do Piotrkowa Trybunalskiego. 18 października tego roku wstąpił ochotniczo do Polskiej Siły Zbrojnej (PSZ). Od lutego 1919 r., służył w 7 pp. Leg. W dniu 14 marca 1919 r., w przeniesiony na stanowisko dowódcy sekcji do 5 pp. Leg., wycofanego z frontu ukraińskiego i zakwaterowanego w celu uzupełnienia stanów i odpoczynku w Komorowie-Ostrowi.
Jeszcze w tym samym miesiącu wyruszył wraz z pułkiem na front litewsko – białoruski wojny z bolszewikami. W kwietniu 1919 r., uczestniczył w zdobyciu Lidy, potem w walczył o Wilno. W maju 2 Dywizja Piechoty Leg. została przemianowana na 1 Dywizję Piechoty Leg.

Latem 1919 r., walczył z bolszewikami na Ukrainie. Uczestniczył w ofensywie kijowskiej. W dniu 8 maja 1920 r., wkroczył z 1 DP Leg. do Kijowa. Następnie uczestniczył w walkach obronnych i odwrotowych nad Dnieprem, pod Browarami, Olszanicą nad Styrem i w rejonie Włodawy. W czerwcu 1920 r., walczył o Białystok, potem o Grodno, a we wrześniu o Lidę.
W dniu zawarcia zawieszenia broni 5 pp Leg. stacjonował w rejonie Mińska Litewskiego. W styczniu 1921 r., w stopniu sierżanta został skierowany do Wielkopolskiej Szkoły Podchorążych Piechoty w Bydgoszczy. Zdał tam maturę.
Po ukończeniu podchorążówki otrzymał promocję na stopień podporucznika służby stałej piechoty ze starszeństwem z 1 czerwca 1922 r., z przydziałem do 54 pp. w Tarnopolu, na stanowisko dowódcy plutonu.
W okresie od lutego do sierpnia 1923 r., przebywał na kursie doszkalającym dla oficerów młodszych w Grudziądzu, który ukończył z 5 lokatą. Po powrocie do 54 pp., z dniem 17 sierpnia 1923 r., został przeniesiony na stanowisko dowódcy plutonu i instruktora do Batalionu Podchorążych Rezerwy Piechoty Nr 6 przy 54 pp w Zaleszczykach

W 1923 r., został zweryfikowany przez Ministerstwo Spraw Wojskowych w stopniu porucznika służby stałej piechoty ze starszeństwem z 1 czerwca 1921 r. (lokata 155). Z dniem 11 sierpnia 1928 r., został przeniesiony do 68 pp. we Wrześni, na stanowisko dowódcy plutonu w kompanii szkolnej. W okresie od 30 grudnia 1928 do 5 marca 1930 r., był oficerem administracyjno-materiałowy 68 pp.
1 stycznia 1929 r., został awansowany do stopnia kapitana służby stałej piechoty (lokata 69). Od 6 marca 1930 r., dowodził 7 kompanią strzelecką w III Batalionie 68 pp. 19 września 1930 r., został mianowany dowódcą kompanii szkolnej. 20 marca 1931 r., powrócił na stanowisko dowódcy 7 kompanii.
W połowie lat trzydziestych został przeniesiony do 25 pp. w Piotrkowie Trybunalskim, gdzie pełnił różne funkcje, m. in. był dowódcą 4 kompanii w II Batalionie. W sierpniu 1939 r., został przeniesiony do Ośrodka Zapasowego 7 DP w Piotrkowie Trybunalskim.

W Wojnie Obronnej 1939 r., dowodził batalionem w 146 Rezerwowym Pułku Piechoty. Walczył z wrogiem nad Rozprzą i na przedpolach Piotrkowa. Po zakończeniu działań wojennych powrócił do rodzinnego domu w Piotrkowie. Na przełomie września i października 1939 r., wraz z grupą oficerów z 25 pp. utworzył wojskową organizację konspiracyjną, którą kierował były dowódca 25 pp. płk dypl. Adam Świtalski.
Pod koniec października został przekazany do dyspozycji ppłk. dypl. Leopolda Okulickiego, Dowódcy Wojewódzkiego SZP w Łodzi. Wyznaczony na funkcję oficera organizacyjnego. na teren Łasku i Wielunia, które po dokonaniu przez Niemców nowego podziału administracyjnego pozostały poza granicami Generalnej Guberni. Organizował na tym terenie struktury konspiracyjne SZP, potem ZWZ.

W okresie od stycznia do marca 1940 r., pełnił funkcję organizatora i szefa komórki Oddziału III Komendy Okręgu Łódź ZWZ. W marcu 1940 r., został mianowany Komendantem Inspektoratu Rejonowego Sieradzko-Wieluńskiego ZWZ-AK. Podlegały mu obwody: Sieradz, Wieluń i okresowo Łask. Aktywny konspirator i organizator siatki konspiracyjnej na podległym terenie.
15 sierpnia 1940 r., w uznaniu zasług został awansowany do stopnia majora służby stałej piechoty. Jako Komendant Inspektoratu miał swoje kwatery w Sieganowie, Zwierzyńcu i w Łopatkach, gdzie ukrywała się jego żona z córkami.
Jednocześnie w okresie od sierpnia do października 1942 r., pełnił funkcję Komendanta Inspektoratu Łódź AK.

Wielokrotnie przekraczał granicę z Generalną Gubernią. Zagrożony aresztowaniem uzyskał zgodę Komendanta Okręgu Łódź na przeniesienie do pracy konspiracyjnej na innym terenie.
W dniu 12 października 1942 r., przeprowadzał przez granicę trzech kursantów, udających się na kurs dywersyjny do Warszawy. W dniu 21 października 1942 r., we wsi Mazurki wracając z Piotrkowa został zatrzymany na komorze celnej przez patrol Grenzschutzu, który dopatrzył się nieprawidłowości w jego dowodzie tożsamości.
Legitymował się dowodem rosyjskim na nazwisko Aleksy Smirnow. Próbował uciekać, ale został postrzelony przez żołnierzy patrolu. Ciężko ranny, został przewieziony do szpitala na Starym Mieście w Pabianicach, gdzie przebywał jako Aleksy Smirnow. Pilnowany przez żandarmów niemieckich.
W sztabie Obwodu Łask AK rozważano możliwość jego odbicia. Zanim podjęto decyzję o jego odbiciu, pomimo wysiłków lekarzy polskich w dniu 23 października 1942 r., w wyniku odniesionych ran zmarł.

Gestapo początkowo oczekiwało, że ktoś z rodziny zgłosi się po zwłoki, potem zadecydowało o anonimowym pochówku na miejscowym cmentarzu. Wywiad AK zdobył informacje o lokalizacji jego grobu, jednak dopiero w 1968 r., jego prochy zostały ekshumowane i pochowane na cmentarzu katolickim w Łasku.
W Kolegiacie w Sieradzu umieszczono tablicę poświęconą jego pamięci. Jego nazwisko znajduje się także na pomniku poświęconym pamięci żołnierzy Szarych Szeregów i AK w Pabianicach.

Żonaty, miał dwie córki i syna. Jego rodziną do końca okupacji opiekowała się Armia Krajowa.

Odznaczenia m.in.:

Virtuti Militari V klasy, nr 13 186,
Krzyż Walecznych (dwukrotnie),
Krzyż Niepodległości,
Srebrny Krzyż Zasługi,
Srebrny Krzyż Zasługi z Mieczami,
Medal Wojska,
Medal pamiątkowym za Wojnę 1918-1921.




powrót do spisu treści


© copyright 2005 - 2007, Radosław ""Butryk"" Butryński
Design by Scypion