Promocje:

Major.: 11 listopada 1942 r.
Rotmistrz.: 1928 r.

Funkcje:

Rozpoczął służbę w Legionach polskich.: sierpień 1914 r.
Sekcyjny w 6 pp.: sierpień 1914 - maj 1916 r.
Łącznik Komendy Legionów.: maj 1916 - ??
Nauka w szkole podoficerskiej 6 pp. Leg.: lipiec - wrzesień 1916 r.
Instruktor musztry w 6 pp.: wrzesień 1916 - styczeń 1917 r.
Podoficer meldunkowy na stacji zbornej we Lwowie.: styczeń 1917 - luty 1918 r.
Służba w 40 pp. armii austriackiej.: ?? - ??
Służba w 15 pp. armii austriackiej.: ?? - ??
Rozpoczął służbę w Wojsku Polskim.: listopad 1918 r.
Służba w 1 pułku strzelców lwowskich.: ?? - luty 1919 r.
Uczestnik obrony Lwowa.:
Służba w batalionie szturmowym I Brygady Lwowskiej.: luty - lipiec 1919 r.
Dowódca oddziału karabinów maszynowych 38 pp.: lipiec 1919 - lipiec 1920 r.
Dowódca szwadronu karabinów maszynowych 5 pułku ułanów.: lipiec - grudzień 1920 r.
Oficer 14 pułku ułanów.: grudzień 1920 - maj 1921 r.
Referent organizacyjno - mobilizacyjny Oddziału I Naczelnej Komendy Wojsk Powstańczych.: (III Powstanie Śląskie)
Służba w 14 pułku ułanów.: wrzesień 1921 - ??
Służba w 22 pułku ułanów.: sierpień 1922 - wrzesień 1923 r.
Oficer w 6 pułku strzelców konnych.: wrzesień 1923 - październik 1926 r.
II oficer sztabu 4 Dywizji Kawalerii.: październik 1926 - wrzesień 1928 r.
Uczestnik kursu Szkoły Czołgów i Samochodów.: styczeń - maj 1928 r.
Dowódca plutonu 4 Dywizji Kawalerii.: wrzesień 1928 - wrzesień 1930 r.
Referent organizacyjny sztabu Dowództwa Okręgu Korpusu VI Lwów.: wrzesień 1930 - kwiecień 1931 r.
Oficer mobilizacyjny 26 pułku ułanów.: kwiecień 1931 - listopad 1933 r.
Dowódca szwadronu 33 pułku ułanów.: listopad 1933 - czerwiec 1934 r.
Przydział do pracy w Ministerstwie Skarbu.: czerwiec - ??
Przeniesiony do rezerwy.: grudzień 1934 r.
Naczelnik Wydziału Ogólnego i zastępca dyrektora Izby Skarbowej w Brześciu nad Bugiem.: ?? - ??
Prezes okręgowego Związku Pracowników Skarbowych.: ?? - ??
Oficer sztabu Dowództwa Okręgu Korpusu VIII Toruń.: (wrzesień 1939 r.)
Członek Korpusu Obrońców Polskich.: grudzień 1939 r.
Zaprzysiężony w szeregi Związku Walki Zbrojnej.: maj 1940 r.
Szef kontrwywiadu Oddziału II Komendy Okręgu Warszawa - Miasto ZWZ.: 1941 - 1942 r.
Szef kontrwywiadu Oddziału II Komendy Obszaru Warszawa AK.: początek 1942 - czerwiec 1944 r. (zwolniony w niejasnych okolicznościach).
Szef Wydziału II sztabu Grupy "Chrobry II" (Powstanie Warszawskie).: 7 - 26 sierpnia 1944 r.
Oficer informacyjny w sztabie Obwodu I Śródmieście AK.: 30 sierpnia - październik 1944 r.
Przydział do 7 Dywizji Piechoty II Korpusu Polskieo we Włoszech.: ?? - ??

Opinie:

Notatki:

Syn Jana i Janiny z domu Lewickiej.
Od 1905 r., był uczniem kilku lwowskich gimnazjów. Przerwał naukę w 1908 r., po ukończeniu 6 klasy. W roku 1920 r. ukończył maturalny kurs uzupełniający przy Dowództwie Okręgu Generalnego Lwów. Po otrzymaniu bezterminowego urlopu w Wojsku Polskim studiował w Akademii Handlowej we Lwowie (1921 - 1922 r.)
Student Wydziału Prawa Uniwersytetu im. Jana Kazimierza.

W roku 1913 wstąpił do Związku Strzeleckiego, a następnie, wraz z wybuchem I Wojny Światowej, w sierpniu 1914 r. zgłosił się do Legionów Polskich. W 1915 r. jako strzelec walczył w szeregach 6 Pułku Piechoty Legionów, a następnie jako jeździec meldunkowy służył w Komendzie Legionów.
W roku 1918 wstąpił w szeregi Polskiej Organizacji Woskowej (POW). Z ramienia POW ukrywał zbiegów i zaopatrywał ich w niezbędne dokumenty. Pełnił również służbę kurierską.

Aresztowany przez władze austriackie w Krakowie zbiegł z więziennego transportu. Ponownie aresztowany we Lwowie został osadzony w areszcie wojskowym, w którym przebywał do końca października 1918 r. Podczas wojny polsko-ukraińskiej w listopadzie 1918 r. w randze sierżanta współorganizował jeden z odcinków frontu we Lwowie zwany "Sektorem Bema", pełniąc funkcję oficera gospodarczego sektora.
7 listopada 1918 r., podczas nocnego ataku na koszary Ferdynanda poprowadził wycofujących się pod naporem wroga powstańców do szturmu, który zakończył się zdobyciem stajni i magazynów prowiantowych. Zapasy znalezione w magazynach prowiantowych pozwoliły zaopatrzyć w żywność ludność cywilną Sektora Bema, która w wyniku tygodniowych walk ulicznych stanęła przed widmem głodu.

W dalszych walkach z Ukraińcami o Lwów i Małopolskę Wschodnią służył w 1 Pułku Strzelców Lwowskich. W jego szeregach otrzymał awans na podchorążego. W lutym 1919 r. został przydzielony do Batalionu Szturmowego kpt. Jerzego Schwarzenberg-Czernego, w którym pełnił funkcje dowódcy kompanii sztabowej oraz adiutanta batalionu.
Po wcieleniu oddziału szturmowego do 38 Pułku Piechoty przeszedł cały szlak bojowy tego pułku, aż do zakończenia działań wojennych. W lipcu 1920 r., podczas krytycznego momentu wojny polsko-bolszewickiej wstąpił w szeregi Małopolskich Oddziałów Armii Ochotniczej.
Został przydzielony do Dywizjonu Karabinów Maszynowych Jazdy, wchodzącego w skład słynnego Detachement rtm. Abrahama, a następnie 1 Brygady Jazdy.

Służąc w dywizjonie, jako dowódca plutonu i zastępca dowódcy szwadronu, odznaczył się bohaterstwem w ciężkich walkach pod Chodaczkowem Wielkim. Dowodząc jednym z gniazd karabinów maszynowych, prowadził ogień osłonowy, aż do otoczenia jego placówki przez bolszewików. Następnie przebił się wraz ze swoimi żołnierzami przez linię wroga.
We wrześniu 1920 r. ponownie odznaczył się inicjatywą i odwagą, tym razem broniąc grobli i mostu na przedmieściach Chodorowa. Bohaterska obrona tego przyczółka powstrzymała kawalerię bolszewicką przed wtargnięciem do miasta. W szeregach Dywizjonu KM Jazdy wziął również udział w słynnej bitwie pod Zasławiem.
Był wysoko ceniony zarówno przez swoich dowódców jak i podwładnych. W trakcie działań wojennych Alfred Klausal został awansowany na podporucznika. W listopadzie 1920 r. dostąpił zaszczytu reprezentowania swego oddziału na ceremonii wręczenia buławy marszałkowskiej Naczelnemu Wodzowi - Józefowi Piłsudskiemu.

Za bohaterstwo okazane w wojnie polsko-ukraińskiej i wojnie polsko-bolszewickiej Alfred Klausal został odznaczony Krzyżem Virtuti Militari V klasy oraz dwukrotnie Krzyżem Walecznych. W 1921 r. w stopniu podporucznika brał udział w III Powstaniu Śląskim.
Początkowo we Lwowie werbował weteranów wojny polsko-bolszewickiej w szeregi powstańcze. Działając w porozumieniu ze Związkiem Strzeleckim był inicjatorem zbiórki materiałów potrzebnych do wyekwipowania powstańców. Z ramienia Oddziału II (wywiad) Dowództwa Okręgu Korpusu (DOK) VI Lwów współorganizował również nielegalny przerzut ochotników na teren Śląska. Po otrzymaniu kompletu fałszywych dokumentów, zorganizował przemyt broni - w tym znacznej ilości kaemów - dla sił powstańczych.

W maju 1921 r. wraz z transportem broni dotarł na Śląsk i włączył się w pracę Naczelnej Komendy Wojsk Powstańczych. W lipcu 1921 r. został wyznaczony na zastępcę Szefa Ekspozytury Związku Przyjaciół Górnego Śląska w Sosnowcu. Za swój wkład w walkę w III Powstaniu Śląskim został odznaczony Krzyżem na Śląskiej Wstędze Waleczności i Zasługi - nadawanym powstańcom szczególnie zasłużonym na polu walki.
W niepodległej Polsce Alfred Klausal kontynuował karierę zawodowego oficera Wojska Polskiego. We wrześniu 1922 r. w stopniu porucznika został przydzielony do 22 Pułku Ułanów. W szeregach pułku w Dywizjonie Pogotowia - objął dowództwo nad plutonem ułanów, z którym brał udział w zwalczaniu band dywersyjnych i rabunkowych na pograniczu polsko-sowieckim.
Od 1926 r. służył w sztabie 4 Dywizji Kawalerii, a następnie w 26 Pułku Ułanów. W 1928 r. otrzymał awans do stopnia rotmistrza. W 1934 r., po przeniesieniu do rezerwy, objął stanowisko zastępcy dyrektora Izby Skarbowej w Brześciu nad Bugiem.

We wrześniu 1939 r. został przydzielony do sztabu Dowództwa Okręgu Korpusu VIII Toruń. W grudniu 1939 r. przybył do Warszawy, gdzie włączył się w pracę konspiracyjną Komendy Obrońców Polski (KOP). W maju 1940 r. przeszedł do Związku Walki Zbrojnej (ZWZ). W 1941 roku został Szefem kontrwywiadu Oddziału II Komendy Okręgu Warszawa-Miasto ZWZ. Na początku roku 1942 został Szefem kontrwywiadu Oddziału II Komendy Obszaru Warszawskiego Armii Krajowej. 11 listopada 1942 r. został awansowany do stopnia majora. Funkcję Szefa II Komendy Obszaru pełnił do czerwca 1944 r. kiedy to w niewyjaśnionych okolicznościach został zwolniony z szeregów Armii Krajowej.

W Powstaniu Warszawskim, w okresie od 7 do 26 sierpnia był oficerem informacyjnym w Zgrupowaniu "Chrobry II". Od 30 sierpnia 1944 r., był szefem Wydziału II w sztabie Komendy I Obwodu "Radwan" (Śródmieście) Okręgu Warszawskiego Armii Krajowej.
Po upadku Powstania dostał się do niemieckiej niewoli. Był jeńcem Stalagu X-B Sandbostel, a następnie Oflagu VII-A Murnau (wyzwolony 29.04.1945 r. przez wojska amerykańskie).
Po wyzwoleniu z niewoli niemieckiej został przydzielony do 7 Dywizji Piechoty II Korpusu Polskiego we Włoszech.

Zmarł w Jerozolimie. Pochowany na brytyjskim cmentarzu wojennym w Ramlech. Okoliczności śmierci majora opisuje telegram Dowództwa Rejonu Terytorialnego Palestyny:

"Dnia 15.05.1946 r. zmarł w 16. Angielskim Szpitalu w Jerozolimie Major na długoterminowym urlopie Klausal Alfred, który dnia 09.05.1946 r. zażył trucizny w zamiarze samobójstwa. Powód pozbawienia się życia nieznany. Dochodzenie prowadzi żandarmeria."

Odznaczenia m.in.:

Virtuti Militari V klasy.
Krzyż Walecznych (dwukrotnie).
Krzyż na Śląskiej Wstędze Waleczności i Zasługi (za udział w III Powstaniu Śląskim).