Nr ISSN 2082-7431
Serwis Polska Podziemna
Dział "Postacie".
KIESZCZYŃSKI, Jerzy Seweryn.


KIESZCZYŃSKI, Jerzy Seweryn

Porucznik rezerwy piechoty.



Pseudonimy: „Lech”, „Lech I”, „Tor”.

Urodzony: 22 grudnia 1911 r., w Kaliszu.

Zmarł: 25 marca 1964 r., w Olsztynie.


Promocje:

Porucznik.: 1943 r.
Podporucznik.: 1 stycznia 1938 r.

Funkcje:

Służba wojskowa na Dywizyjnym Kursie Podchorążych Piechoty przy 57 Pułku Piechoty w Poznaniu.: 1933 - 1934 r.
Administrator majątku Zimowoda koło Gostynia.: 1935 - 1939 r.
Uczestnik obowiązkowych ćwiczeń aplikacyjnych.: 1936 r.
Przydział mobilizacyjny do 58 Pułku Piechoty w Poznaniu.: 1938 r.
Dowódca plutonu w 58 Pułku Piechoty (Poznań).: wrzesień 1939 r.
Zaprzysiężony w szeregi Narodowej Organizacji Wojskowej.: 1942 r.
Komendant Inspektoratu Rejonowego Poznań AK.: luty 1944 - luty 1945 r.
Dowódca oddziału AK w Poznaniu.: 19 - 23 luty 1945 r.

Opinie:

Notatki:

Syn Eugeniusza i Heleny z domu Kurdwanowskiej. Pochodził z rodziny kupieckiej. W 1914 r., został wysiedlony z rodzicami w głąb Rosji, skąd powrócił w 1920 r. Uczęszczał do szkoły powszechnej i Państwowego Gimnazjum im. Ignacego Paderewskiego w Poznaniu.
W 1928 r., przeniósł się do średniej szkoły rolniczej w Sobieszynie, którą ukończył w 1930 r. W latach 1930-1933 pracował jako praktykant w dobrach ziemskich, w Orłowie koło Krasnegostawu.
W latach 1933-1934 odbył służbę wojskową na Dywizyjnym Kursie Podchorążych Rezerwy Piechoty 14 DP przy 57 pp w Poznaniu. Następnie od 1935-1939 pracował jako rządca i administrator majątku Zimnowoda koło Gostynia.

W 1936 r., odbył obowiązkowe ćwiczenia aplikacyjne. 1 stycznia 1938 r., został awansowany do stopnia podporucznika rezerwy piechoty z przydziałem mobilizacyjnym do 58 pp. w Poznaniu.
W Wojnie Obronnej 1939 r., był dowódcą plutonu w 58 pp. Brał udział w walkach z wrogiem nad Bzurą, potem w obronie Warszawy. Uniknął niewoli i w październiku 1939 r., powrócił do Poznania. Podjął pracę jako robotnik w browarze Huggera. W 1942 r., został skierowany przez Arbeitsamt do firmy Telefunken.
W 1942 r., został zaprzysiężony przez sierż. Antoniego Misiornego do Narodowej Organizacji Wojskowej. Następnie działał w strukturach AK. Utrzymywał kontakty z dowódcą plutonu AK w Telefunkenie sierż. Józefem Kozyrowskim i por. rez. Alfonsem Jernasem „Alą”, gdzie pracował. W 1943 r., otrzymał awans do stopnia porucznika rezerwy piechoty.

Zajmował się zbieraniem informacji wywiadowczych. Na początku 1944 r., wykonywał zadania związane z organizacją zawiązku sztabu 58 pp. Po aresztowaniu przez gestapo kpt. Sylwestra Pniewskiego, w okresie od lutego 1944 do lutego 1945 r., był Komendantem Inspektoratu Rejonowego Poznań AK.W grudniu 1944 r., nawiązał kontakt z ppor. Patzerem „Lechem” dowódcą związku organizacyjnego 7 psk. W tym samym miesiącu zorganizował również łączność z nowo mianowanym Komendantem Okręgu Poznań AK, ppłk. Rzewuskim „Hańczą”.
W lutym 1945 r., z ramienia AK brał udział w rozmowach z sowieckim gen. Bakanowem i oficerami jego sztabu, w celu uzyskania zgody na organizowanie polskiego oddziału do walki z Niemcami.

Był dowódcą oddziału Armii Krajowej zmobilizowanego w nocy z 19 na 20 lutego 1945 r. Nie ujawnił swego członkostwa w AK. Brał udział w decydującym starciu i szturmie na Cytadelę w nocy z 22 na 23 lutego 1945 r. Po walce nakazano mu opuścić teren. 1 marca 1945 r., na podstawie specjalnego zezwolenia utworzył grupę, która poszukiwała na Cytadeli poległych i organizowała ich pogrzeby.
15 marca 1945 r., podjął starania o zatrudnienie cywilne. Już od 17 marca był zarządcą majątku Szołdry, powiat Śrem. Jednocześnie wstąpił do Stronnictwa Ludowego. Był wielokrotnie zatrzymywany przez funkcjonariuszy Urzędu Bezpieczeństwa. Następnie w 1946 r., przeniósł się do majątku Wrześniów koło Rzepina, a stamtąd, w dniu 1 lipca 1948 r., do PGR Ramty koło Olsztyna, gdzie pracował jako administrator.

W październiku 1949 r., został aresztowany przez UB pod zarzutem sabotażowych podpaleń wiejskich obiektów gospodarczych. W ciągu 11-miesięcznego śledztwa starano się wykazać, że popełnił przestępstwo gospodarcze. 13 września 195o r., Sąd Apelacyjny w Olsztynie uniewinnił go. Czynił starania o odszkodowanie z tytułu bezprawnego uwięzienia.
Sąd Najwyższy w Warszawie przyjął w uzasadnieniu z 2 czerwca 1952 r., że pozbawienie wolności na polecenie WUBP Olsztyn było bezprawne. W czasie pobytu w aresztach i więzieniu nabawił się choroby płuc, co doprowadziło go do zgonu. Zmarł 25 marca 1964 r., w Olsztynie. Pochowany na miejscowym cmentarzu.

Żonaty z Marią z domu Nowak, która zmarła w 1940 r. Małżeństwo był bezdzietne. Od 1945 r., był żonaty z Marią z domu Kunkiel.

Odznaczenia m.in.:




powrót do spisu treści


© copyright 2005 - 2007, Radosław ""Butryk"" Butryński
Design by Scypion