Promocje:

Kapitan.: 1943 r.
Porucznik.: ze starszeństwem od 1 stycznia 1939 r.

Funkcje:

Pionier w załodze pociągu pancernego "Groźny".: lipiec - listopad 1920 r.
Zastępca referenta i sekretarz podprokuratora w Prokuraturze przy Wojskowym Sądzie Okręgowym nr I w Warszawie.: maj 1923 - marzec 1924 r.
Ukończył Szkołę Podchorążych Rezerwy Piechoty nr 10 w Gródku Jagiellońskim.: październik 1927 - wrzesień 1928 r.
Sędzia grodzki w Kamieniu Koszyrskim.: listopad 1931 - grudzień 1932 r.
Kierownik Sądu Grodzkiego w Kamieniu Koszyrskim.: grudzień 1932 - ??
Sędzia grodzki w Częstochowie.: lipiec 1934 - ??
Sędzia okręgowy śledczy do spraw szczególnej wagi przy Sądzie Okręgowym w Łodzi.: kwiecień 1937 - ??
W konspiracji od lipca 1940 r.
Kierownik komórki kontrwywiadu organizacji "Muszkieterzy".: ?? - ??
Oficer dochodzeniowy (referent sądowy) referatu "998" (Bezpieczeństwo centralne) kontrwywiadu Oddziału II KG AK.: ?? - październik 1943 r.
Kierownik referatu "998" (Bezpieczeństwo centralne) w kontrwywiadzie Oddziału II KG AK.: październik 1943 - ??
Uczestnik Powstania Warszawskiego.: 1 - 8 sierpnia 1944 r.
P.o. wiceprokuratora Prokuratury Specjalnego Sądu Karnego w Warszawie (z siedzibą w Łodzi).: lipiec 1945 - listopad 1946 r.
Wiceprokurator Sądu Apelacyjnego w Warszawie.: listopad - grudzień 1946 r.
Sędzia Okręgowy Śledczy w Sądzie Okręgowym w Warszawie.: grudzień 1946 - marzec 1948 r.
Przeniesiony w stan spoczynku.: marzec 1948 r.
Kierownik sekcji w Dyrekcji Ekonomicznej Państwowej Centrali Handlowej.: ?? - ??
Pracownik Biura Orzecznictwa Sądu Najwyższego.: kwiecień 1957 - maj 1967 r.

Opinie:

Wniosek odznaczeniowy z czerwca 1944 r., (Bernard Zakrzewski "Oskar"):

"Wybitny fachowiec w swojej specjalności, pracowity wyjątkowo, poświęcający pełne 100% swego czasu pracy, b. wysoki poziom moralny, charakter prawy, lojalny i zdyscyplinowany, [...] reguluje z taktem wszystkie zadrażnienia na czułym punkcie kontaktu z innych oddziałów ze służbą bezp.".

Notatki:

Syn Konstantego Franciszka i Romualdy Eugenii de Laurans du Bosquet. Początkowo uczył się w technicznej szkole kolejowej w Warszawie. W roku 1915 został ewakuowany razem z rodzicami do Rosji. W lipcu 1918 r., ukończył polską szkołę Szczawińskiego w Charkowie.
W listopadzie 1918 r., przybył do Warszawy, gdzie brał udział w rozbrajaniu Niemców, następnie kontynuował naukę. W kwietniu 1920 r., otrzymał świadectwo dojrzałości w szkole Kazimierza Kulwiecia (Gimnazjum Św. Kazimierza) w Warszawie i podjął studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Poznańskiego.
W lipcu 1920 r., wstąpił ochotniczo do Wojska Polskiego i służył przez kilka miesięcy jako członek załogi pociągu pancernego "Groźny". Potem kontynuował studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Warszawskiego i w czerwcu 1927 r., uzyskał dyplom magistra praw.

Po ukończeniu Szkoły Podchorążych Rezerwy Piechoty oraz po odbyciu aplikacji sądowej był od 1931 r., sędzią grodzkim, od 1932 kierownikiem Sądu Grodzkiego w Kamieniu Koszyrskim, natomiast od roku 1934 sędzią grodzkim w Częstochowie i wreszcie od 1937 - sędzią okręgowym śledczym do spraw szczególnej wagi przy Sądzie Okręgowym w Łodzi.
Przydzielony do kadry oficerskiej DOK IV Łódź i w1937 r., bezterminowo reklamowany do służby wojskowej jako sędzia. W Wojnie Obronnej 1939 r., uczestniczył w walce jako dowódca kompanii karabinów maszynowych. W trakcie działań bojowych został ranny.

. Podczas okupacji niemieckiej od lutego 1940 do lipca 1944 r., pracował jako konduktor Elektrycznej Kolei Dojazdowej w Warszawie, używając przybranych nazwisk.
Początkowo był szefem komórki kontrwywiadowczej organizacji "Muszkieterzy". Najprawdopodobniej w lutym 1942 r., przeszedł do Armii Krajowej i został etatowym pracownikiem kontrwywiadu Oddziału II KG AK.

Jako szef komórki "998" był autorem sprawozdania na temat okoliczności aresztowania gen. Stefana Roweckiego "Grota", sporządzonego w październiku 1943 r. W lipcu 1944 r., zorganizował udaną akcję wykupienia z Pawiaka Stefana Rysia, zastępcy szefa kontrwywiadu Oddziału II KG AK.
W Powstaniu Warszawskim dowodził jednym z punktów oporu. Ranny 8 sierpnia, dostał się do niemieckiej niewoli i wywieziony w głąb Rzeszy do obozu Gebhardsdorf a następnie Alt-Rolau. Do kraju powrócił w czerwcu 1945 r.

Aresztowany 24 stycznia 1949 r., i wyrokiem Rejonowego Sądu Wojskowego w Warszawie z 17 sierpnia 1951 r., skazany na 12 lat więzienia. Zwolniony 7 maja 1956 r., i zrehabilitowany postanowieniem Najwyższego Sądu Wojskowego z 16 stycznia 1957 r.
Uznany za inwalidę II grupy, od kwietnia 1957 r., pracował w Biurze Orzecznictwa Sądu Najwyższego. Od maja 1967 r., przebywał na rencie specjalnej.
Podczas II Wojny Światowej zginęli ojciec i trzej bracia jego żony Wandy Kawiatkowskiej-Leszczyńskiej, zaś jego siedemnastoletni syn poległ w Powstaniu Warszawskim.

Odznaczenia m.in.:

Krzyż Walecznych.:
Złoty Krzyż Zasługi z Mieczami.: 25 lipca 1944 r.
Virtuti Militari V kl.: 2 października 1944 r.
Krzyż Armii Krajowej.: 1967 r.