Promocje:

Generał brygady.: 11 listopada 1991 r.
Pułkownik.: 1989 r.
Podpułkownik.: 11 listopada 1944 r.
Major.: 3 maja 1943 r.
Kapitan.: 11 listopada 1941 r.
Porucznik.: 1 stycznia 1934 r.
Podporucznik.: 1 sierpnia 1931 r.

Funkcje:

Służba w Batalionie Szkolnym Szkoły Podchorążych Piechoty w Różanie.: 17 września 1928 - 28 lipca 1929 r.
Służba w Szkole Podchorążych Piechoty w Ostrowii Mazowieckiej-Komorowie.: wrzesień 1929 - sierpień 1931 r.
Dowódca plutonu w 5 Pułku Strzelców Podhalańskich (Przemyśl).: sierpień 1931 - ??
Instruktor i wykładowca na Dywizyjnym Kursie Podchorążych Rezerwy Piechoty 22 Dywizji Piechoty przy 5 Pułku Strzelców Podhalańskich.: 1934 - 1935 r.
Instruktor w Kompanii Szkolnej CKM w Batalionie Szkolnym Szkoły Podchorążych Rezerwy Piechoty w Zambrowie.: 1936 - 1937 r.
Instruktor w Ośrodku Wyszkolenia Rezerw Piechoty w Różanie.: 1937 - 1939 r.
Uczestnik kursu przeciwpancernego.: 1937 r.
Uczestnik kursu dowódców kompanii.: 1938 r.
Uczestnik kursu kapitańskiego.: 1939 r.
Dowódca 5 kompanii II Batalionu 115 Pułku Piechoty Rezerwy, 41 Dywizja Piechoty.: sierpień - wrzesień 1939 r.
Dowódca 2 kompanii 116 Pułku Piechoty.: ?? - 29 wrzesień 1939 r.
Członek organizacji ZWZ-2 we Lwowie.: 1939 - 1940 r.
Komendant Miasta Lwowa w organizacji ZWZ-2.: styczeń - 15 marca 1940 r.
Oficer broni i uzbrojenia w sztabie Inspektoratu Kraków ZWZ.: maj 1940 - ??
Szef Konspiracyjnej Produkcji Broni "Ubezpieczalni" w Komendzie Okręgu Kraków AK.: sierpień 1942 - sierpień 1943 r.
Komendant Inspektoratu Rejonowego Miechów, Okręg Kraków AK.: (lipiec ?) sierpień 1943 - styczeń 1945 r.
Dowódca 106 Dywizji Piechoty AK.: lipiec 1944 - styczeń 1945 r.

Opinie:

Notatki:

Syn Michała (inspektora policji) i Anieli z domu Frank. Po ukończeniu szkoły powszechnej kształcił się kolejno w Gimnazjum Humanistycznym w Łańcucie, Kałuszu i Przeworsku, gdzie w roku 1928 zdał maturę.
W okresie od 17 września 1928 do 28 lipca 1929 r., służył w Batalionie Szkolnym Szkoły Podchorążych Piechoty w Różanie, gdzie odbył przeszkolenie na kursie unitarnym.
Od września 1929 do sierpnia 1931 r., odbywał służbę w Szkole Podchorążych Piechoty w Ostrowi Mazowieckiej-Komorowie. 1 sierpnia 1931 r., otrzymał promocję do stopnia podporucznika służby stałej piechoty z przydziałem do 5 psp w Przemyślu na stanowisko dowódcy plutonu.

1 stycznia 1934 r., otrzymał awans do stopnia porucznika. W latach 1934-1935 był instruktorem i wykładowcą na Dywizyjnym Kursie Podchorążych Rezerwy Piechoty 22 DP przy 5 psp. W latach 1936-1937 był instruktorem w kompanii szkolnej CKM w Baonie Szkolnym Szkoły Podchorążych Rezerwy Piechoty w Zambrowie, potem w latach 1937-1939 instruktorem w Ośrodku Wyszkolenia Rezerw Piechoty w Różanie.
W 1937 r., ukończył kurs przeciwpancerny, w roku 1938 kurs dowódców kompanii (ocena bdb), a następnie w roku 1939 z podobnym rezultatem kurs kapitański.

W końcu sierpnia 1939 r., został mianowany dowódcą 5 kompanii w 115 pp. rez. wchodzącego w skład 41 Dywizji Piechoty Rezerwy. Walczył w Wojnie Obronnej 1939 r., na szlaku bojowym dywizji od Różana po Lubelszczyznę. Po starciach z pierwszych dni września, wraz z rozbitą w nocnych walkach kompanią przedzierał się w kierunku Bugu.
Ze swoimi żołnierzami trafił ostatecznie do 116 Pułku Piechoty, jako dowódca 2 kompanii i z jednostką tą walczył aż do kapitulacji 41 Dywizji Piechoty (29 września). Za wielokrotnie okazane męstwo i dowodzenie został wyróżniony pochwałami w rozkazie pułkowym, a za bój pod wsią Malinówka został odznaczony Krzyżem Walecznych.

Po zakończeniu walk dostał się do niewoli niemieckiej, z której udało mu się zbiec po dwóch dniach. W październiku 1939 r., przedostał się do Lwowa pod okupację sowiecką, gdzie podjął działalność konspiracyjną w organizacji ZWZ 2.
W okresie od stycznia do marca 1940 r., pełnił funkcję komendanta miasta Lwowa tej organizacji. Zagrożony aresztowaniem przez NKWD w dniu 15 kwietnia 1940 r., wyjechał ze Lwowa do Krakowa, w którym kontynuował działalność konspiracyjną w ramach ZWZ.
Od maja 1940 r., pełnił funkcję oficera broni i uzbrojenia w sztabie Inspektoratu Rejonowego Kraków ZWZ. 11 listopada 1941 r., został awansowany przez KG ZWZ do stopnia kapitana służby stałej piechoty.

W okresie od sierpnia 1942 do sierpnia 1943 r., był organizatorem, a następnie szefem Konspiracyjnej Produkcji Broni krypt. „Ubezpieczalnia” w Okręgu Kraków AK. Bardzo szeroko rozbudował siatkę konspiracyjnych montowni i wytwórni uzbrojenia oraz materiałów wybuchowych.
W ponad 20 placówkach naprawiano broń powrześniową, montowano pistolety maszynowe „Sten”, składano granaty „Sidolówka”, wytwarzano różnego rodzaju kolce do walki z transportem, przygotowywano butelki z benzyną.
Sieć produkcyjna, która otrzymała potem nazwę „Ubezpieczalnia”, była największą fabryką broni w okupowanej Europie. W uznaniu zasług został awansowany z dniem 3 maja 1943 r., do stopnia majora służby stałej piechoty.

W okresie tym mieszkał przy ul. Koreckiego 8/10, gdzie mieściła się wytwórnia szedytu i czarnego prochu. Pod koniec lipca (sierpień ?) 1943 r., został mianowany, w miejsce zagrożonego aresztowaniem majora Mikuły „Karola”, komendantem Inspektoratu Rejonowego Miechów AK. Nowe obowiązki objął we wrześniu.
Prowadził aktywną działalność na podległym sobie terenie. Był architektem akcji scaleniowej z AK innych organizacji konspiracyjnych (głównie NOW i BCH). Organizował kursy podchorążych rezerwy piechoty oraz w terenie oddziały partyzanckie. Przygotowywał inspektorat do przewidywanych działań zbrojnych w ramach powstania powszechnego.

W lipcu 1944 r., został mianowany dowódcą odtwarzanej w ramach AK 106 Dywizji Piechoty, którą dowodził w walkach z Niemcami. 11 listopada 1944 r., awansowano go do stopnia podpułkownika służby stałej piechoty. Czynny w konspiracji do rozwiązania Armii Krajowej (19 stycznia 1945 r.).
Przebywał w tym czasie w Krakowie, gdzie we wrześniu 1945 r., ujawnił się przed Komisją Likwidacyjną do spraw AK. Zagrożony aresztowaniem przez UB wyjechał z rodziną do Elbląga i tam zamieszkał przy ul. Żeromskiego 5. Podjął pracę zawodową. Organizował w Podgrodziu koło Elbląga Spółdzielnię Gospodarczo-Społeczną, której został prezesem. Wstąpił także do komórki PSL w Elblągu.

Inwigilowany przez funkcjonariuszy Powiatowego Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego w Elblągu. We wrześniu 1946 r., został zatrzymany i uwięziony pod zarzutem organizowania struktur Narodowego Zjednoczenia Wojskowego.
We wrześniu 1947 r., z braku dowodów został zwolniony na postawie amnestii z 22 lutego 1947 r. Po wyjściu na wolność wstąpił w szeregi PPS, lecz w wyniku interwencji działaczy PPR, został z tej partii szybko usunięty.
29 lipca 1949 r., aresztowany ponownie, tym razem wraz z wszystkimi podwładnymi z 106 DP AK zamieszkałymi w okolicy Elbląga. Przewieziony do więzienia MBP w Warszawie i przekazany do dyspozycji Departamentu III MBP, gdzie prowadzono w jego sprawie śledztwo operatywne.

10 września 1949 r., podpisał w więzieniu rozkaz wydania archiwum 106 DP AK do dyspozycji WUBP w Krakowie. 14 września został przewieziony do aresztu WUBP w Krakowie, gdzie prowadzono dalsze śledztwo. Po wielomiesięcznym dręczeniu i nieudanej próbie zorganizowania pokazowego procesu został skazany, w dniu 28 marca 1951 r., na karę śmierci, którą w wyniku apelacji Sądu Wojewódzkiego w Krakowie złagodzono do kary dożywotniego wiezienia. W dniu 30 maja 1953 r., ten sam sąd wydał postanowienie o złagodzeniu kary do 12 lat więzienia. 9 marca 1954 r., Sąd Najwyższy w Warszawie złagodził mu karę do 7 lat więzienia.

Był przetrzymywany kolejno w ZK Kraków, ZK Sztum i CWK Wronki. W dniu 9 maja 1956 r., Sąd Najwyższy w Warszawie na mocy ustawy z 27 kwietnia 1956 r., zastosował wobec niego amnestię i zarządził zwolnienie z więzienia (12 maja 1956 r.).
Po odzyskaniu wolności powrócił do Elbląga i podjął pracę zawodową. Organizował Spółdzielnię Ogrodniczo-Pszczelarską, a następnie pracował przez wiele lat na stanowisku kierownika kolportażu Oddziału Wojewódzkiego PAX w Gdańsku i Elblągu.
Po przejściu na emeryturę działał aktywnie na niwie społecznej. Od 1989 r., był aktywnym działaczem Światowego Związku Żołnierzy AK w Elblągu.

W 1989 r., został awansowany przez MON do stopnia pułkownika w stanie spoczynku. Autor opracowań historycznych dotyczących dziejów konspiracji ZWZ/AK na terenie Inspektoratu Rejonowego Miechów ZWZ/AK. 11 listopada 1991 r., z rąk Prezydenta RP otrzymał nominację do stopnia generała brygady w stanie spoczynku.

Żonaty z Marią-Bronisławą z domu Paklikowską, z którą miał trójkę dzieci: córkę Wandę (ur. 1935 r.), syna Michała-Marcina-Bronisława (ur. 1943 r.) i syna Tadeusza Mariana Bolesławą (ur. 1946 r.).
Zmarł 13 lipca 2008 r., w Elblągu . Pochowany na miejscowym cmentarzu komunalnym.

Odznaczenia m.in.:

Virtuti Militari V klasy.
Krzyż Walecznych.
Złoty Krzyż Zasługi z Mieczami.
Krzyż AK.
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski.