Promocje:

Pułkownik NSZ.:
Porucznik.: 15 sierpnia 1929 r. ze starszeństwem z 15 sierpnia 1929 r.
Podporcznik.: 7 sierpnia 1927 r. ze starszeństwem z 15 sierpnia 1927 r.

Funkcje:

Wstępuje ochotniczo do Wojska Polskiego.: 1919 r.
Służba w 1 Pułku Ułanów Krechowieckich.: ?? - ??
Kadet Szkoły Podchorążych w Warszawie.: 1924 - 1927 r.
Dowódca plutonu w szkole podoficerskiej 76 Pułku Piechoty (Grodno).: 1927 - 1929 r.
Oficer uzbrojenia 76 Pułku Piechoty.: 1929 r.
Oficer ewidencji personalnej 76 Pułku Piechoty.: ?? - ??
Prezes spółdzielni wojskowej 76 Pułku Piechoty.: 1928 - wrzesień 1939 r. Adiutant 76 Pułku Piechoty.: ?? - wiosna 1930 r.
Dowódca 3 Kompanii w 76 Pułku Piechoty.: wiosna 1930 - ??
Uczestnik kursu łączności w Zegrzu.: jesień 1932 - ??
Dowódca oddziału łączności 76 Pułku Piechoty.: ?? - jesień 1934 r.
Komendant szkoły podoficerskiej w 76 Pułku Piechoty.: jesień 1934 - wrzesień 1939 r.
Oficer w sztabie Armii Prusy.: 2 września 1939 - ??
Członek Związku Jaszczurczego.: 1940 - 1942 r.
Szef sztabu Komendy Okręgu Wojskowego V Kielce-Radom Związku Jaszczurczego.: marzec - wrzesień 1942 r.
Szef sztabu Okręgu V Kielce NSZ/NSZ-ZJ.: wrzesień 1942 - lipiec/sierpień 1944 r.
Komendant Inspektoratu Nr 3 Południowo-Zachodniego NSZ.: ?? - luty 1944 r.
Dowódca Brygady Świętokrzyskiej NSZ.: 11 sierpnia 1944 - 15 września 1945 r.
Dowódca I Grupy Kompanii Wartowniczych przy III Armii Stanów Zjednoczonych.: 15 września 1945 - kwiecień 1946 r.

Opinie:

Notatki:

Pochodził z rodziny inteligenckiej. Był najmłodszym synem inżyniera-leśnika i Marii z domu Snarskiej, córki profesora wydziału matematyki i fizyki Uniwersytetu w Wilnie. W 1905 r. cała jego rodzina została zesłana przez władze carskie na Syberię, do Tomska.
Był to wyrok za działalność ojca Antoniego w ruchu rewolucyjnym. Cała rodzina przebywała na Syberii do 1910 r., kiedy to zmarł jego ojciec. Wiosną 1911 r., przenieśli się do Charkowa, gdzie młodociany Antoni uczęszczał do Gimnazjum i gdzie przeżył burzliwy okres wojny domowej i rewolucji bolszewickiej 1918 r.

W roku 1919 powrócił do Warszawy i wiosną roku 1920, na ochotnika wstąpił do odradzającej się Armii Polskiej, otrzymując przydział do 1 Pułku Ułanów Krechowieckich. Podczas wojny 1920 roku został ciężko ranny i dostał się do niewoli bolszewickiej, z której zwolniono go dopiero po podpisaniu pokoju ryskiego (18 marca 1921 r..)
Jesienią 1923 r., rozpoczął studia na Wydziale Mechaniki Politechniki Warszawskiej, podejmując jednocześnie pracę w Polskiej Kasie Oszczędności na ul Jasnej.
W 1924 r. wstąpił do Szkoły Podchorążych w Warszawie. W maju 1926 r., jeszcze jako kadet tej uczelni brał udział w walkach z wojskami Piłsudskiego, w trakcie których został ranny.

Rok później otrzymał nominację oficerską na podporucznika i został skierowany do 76 pułku piechoty w Grodnie, w którym służył do 1939 r. Najprawdopodobniej w 1934 r. wstąpił do Obozu Narodowo-Radykalnego (ONR).
Na początku kampanii wrześniowej trafił do sztabu Armii "Prusy". Po jej rozbiciu przez Wehrmacht trafił do Lwowa, gdzie został wzięty do niewoli niemieckiej, z której następnie zbiegł i przedostał się do Krakowa. Ostatecznie osiadł w Zagnańsku.

W 1940 r. wstąpił do Związku Jaszczurczego a następnie do NSZ. Początkowo pełnił funkcję szefa sztabu Okręgu V - Kielce, a od sierpnia 1944 r. dowódcy Brygady Świętokrzyskiej.
Pod jego dowództwem 17 stycznia 1945 r. jednostka ta wycofała się przed nacierająca Armia Czerwoną z Kielecczyzny przez Śląsk do Czech, gdzie 6 maja 1945 r. wyzwoliła hitlerowski obóz koncentracyjny dla kobiet w Holisovie koło Pilzna, a następnie połączyła się armią amerykańską (3 Armia gen. George'a Pattona).
Po przekształceniu Brygady Świętokrzyskiej w I Grupę Kompanii Wartowniczych przy III Armii USA, a następnie po usunięciu go z funkcji dowódcy tej grupy, przebywał do 1949 r. w Niemczech. Następnie przeniósł się do Francji gdzie zajął się prowadzeniem gospodarstwa rolnego.

W 1950 r. władze PRL wystąpiły do władz francuskich z wnioskiem o ekstradycję jego osoby, oskarżając go o kolaborację. Do odrzucenia wniosku przyczyniły się m.in. świadectwa Żydówek&-więźniarek z obozu Holiszów, które zaświadczyły przed sądem, że Szacki jako dowódca Brygady Świętokrzyskiej uratował im życie. Po fiasku starań o ekstradycję komuniści podjęli próbę porwania Szackiego przez grupę terrorystów-dywersantów, ale akcja nie powiodła się. W 1955 r. przeniósł się do USA, gdzie żył i mieszkał, aż do swojej śmierci w dniu 2 lipca 1992 r.

Odznaczenia m.in.: