Nr ISSN 2082-7431
Serwis Polska Podziemna
Dział "Postacie".
ZIELIŃSKI, Konrad Józef.


ZIELIŃSKI, Konrad Józef

Pułkownik



Pseudonimy: "Karola".

Urodzony: 13 grudnia 1884 r. w Bożej Woli, powiat Mińsk Mazowiecki.

Zmarł: 18 stycznia 1959 r. w Warszawie.


Promocje:

Pułkownik.: 1932 r.

Funkcje:

Szeregowiec w IV batalionie 1 pp. Legionów.: sierpień - listopad 1914 r.
Szeregowiec w 1 pułku strzelców podhalańskich.: czerwiec - sierpień 1919 r.
Przeniesiony do sądownictwa polowego i wojskowego.: (sierpień 1919 r.)
Członek sądów polowych Grupy "Bug" oraz 3 DP.: wrzesień 1919 - styczeń 1920 r.
P.o. sędziego śledczego w Sądzie Wojskowym Okręgu Generalnego Warszawa.: styczeń - sierpień 1920 r.
Referent personalny Oddziału VI - Prawnego w Ministerstwie Spraw Wojskowych.: sierpień 1920 - kwiecień 1921 r.
Sędzia Sądu Polowego Grupy Wojsk "Bieniakonie".: kwiecień - listopad 1921 r.
Asystent sędziego śledczego przy Wojskowym Sądzie Okręgowym I Warszawa.: listopad 1921 - maj 1923 r.
P.o. sędziego śledczego przy Wojskowym Sądzie Okręgowym I Warszawa.: maj 1932 - lipiec 1937 (?)
Prokurator przy Wojskowym Sądzie Okręgowym II Lublin.: lipiec - grudzień 1927 r.
Podprokurator przy Najwyższym Sądzie Wojskowym.: grudzień 1927 - marzec 1928 r.
Prokurator przy Wojskowym Sądzie Okręgowym I Warszawa.:marzec 1928 - (?) marzec 1932 r.
Sędzia Najwyższego Sądu Wojskowego.: marzec 1932 - ??
Przeniesiony do rezerwy.: (kwiecień 1932 r.).
Prezes Sądu Apelacyjnego we Lwowie.: lipiec 1932 - wrzesień 1935 r.
Przeszedł na emeryturę (wrzesień 1935 r.)
Notariusz w Łęczycy.; wrzesień 1937 - ??
Wstępuje do konspiracji.: (luty 1941 r.)
Szef Służby Sprawiedliwości w Komendzie Głównej ZWZ-AK.: luty 1941 - styczeń 1945 r.
Przewodniczący Wojskowych Sądów Specjalnych przy Komendzie Głównej AK.: 1945 - styczeń 1945 r.
Notariusz w Łęczycy.: luty 1945- sierpień 1946 r.
Adwokat w Koszalinie.: sierpień - 10 grudnia 1946 r.

Opinie:

Notatki:

Syn Gustawa, właściciela ziemskiego i Józefiny Bębnowskiej.
Uczęszczał do II Gimnazjum w Warszawie, skąd jenak po ukończeniu 6 klas został usunięty przez władze rosyjskie.
Świadectwo dojrzałości otrzymał w IV Gimnazjum w Krakowie, w czerwcu 1905 r. W latach 1905 - 1909 studiował na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego, a w lipcu 1910 r., otrzymał dyplom doktora praw.
Aplikację sądową odbywał w Krakowie, natomiast adwokacką, od stycznia 1912 r., w Nowym Targu i Krościenku , gdzie rok później, czyli w 1913 r. był współzałożycielem Związku Strzeleckiego.
W 1914 r., slużył przez kilka miesięcy w 1 pp. Legionów. W wyniku inspekcji lekarskiej, musiał opuścić swój oddział, z powodu bardzo poważnej wady wzroku, którą wcześniej zdołał skutecznie zataić.
Po tym fakcie powrócił do praktyki adwokackiej i działalności w Związku Strzeleckim w Krościenku.
W czerwcu 1919 r., ponownie zatajając swoją wadę wzroku wstąpił ochotniczo do odradzającego się Wojska Polskiego.
Zieliński był adwokatem wyznaczonym z urzędu, dwóch oficerów Wojska Polskiego - Walerego Bagińskiego i Antoniego Wieczorkiewicza, oskarżonych o spowodowanie wybuchu w prochowni Cytadeli Warszawskiej.
Za swoją postawę podczas procesu zdobył uznanie w prasie lewicowej, oraz opinię bardzo uczciwego i rzetelnego prawnika.
Po klęsce wrześniowej, w listopadzie 1939 r., został aresztowany przez władze niemieckie w Łęczycy. Do stycznia 1940, przebywał w tamtejszym więzieniu. Wobec niemożności podjęcia pracy w Łęczycy wrócił do Warszawy.
Zieliński był człowiekiem, który miał ogromny wkład w organizację sieci WSS ZWZ-AK, które do końca 1941 r., działały pod nazwą Sądów Kapturowych. Miał też ogromny udział przy opracowywaniu ustaw prawnych ich działalności.
W willi Zielińskiego, położonej przy ulicy Zajączka 26,mieściły się lokale Szefowstwa Służby Sprawiedliwości, Oddziału IV KG AK i kurierów zagranicznych.
Podczas Powstania Warszawskiego został odcięty na Żoliborzu, a 4 sierpnia został ranny.
Po upadku powstania, zdołał przedostać się do swojej rodziny w Rzeczycy i tam się ukrywał. W grudniu 1944 r., ponownie objął stanowisko Szefa Służby Sprawiedliwości KG AK, które obejmował do momentu rozwiązania Armii Krajowej.
Aresztowany 10 grudnia 1946 r. i skazany wyrokiem Rejonowego Sądu Wojskowego w Warszawie na 15 lat więzienia, po amnestii zmniejszoną do 10 lat
Zwolniony z więzienia 16 kwietnia 1954 r., z powodu złego stanu zdrowia, pracował jako inspektor sanitarny w Miejskim Zarządzie Budynków Mieszkalnych. Zrehabilitowany postanowieniem Sądu Najwyższego z 13 września 1956 r.

Odznaczenia m.in.:

Złoty Krzyż Zasługi - 1928 r.
Krzyż Oficerski Polonia Restituta = 1928 r.
Krzyż Niepodległości - 1933 r.
Krzyż Walecznych (28 września 1944 r.)




powrót.


© copyright 2005 - 2007, Radosław ""Butryk"" Butryński
Design by Scypion