W pierwszym okresie pismo ukazywało się w nakładzie 600 egzemplarzy, by pod koniec listopada osiągnąć nakład 1 000 egzemplarzy. Sytuacja pod tym względem zmieniła się diametralnie w grudniu 1939 r., bowiem dzięki zdobyciu zapasu papieru z Uniwersytetu Jagiellońskiego i miejscowych składów, nakład wyniósł 3 000 egzemplarzy.

Kolportaż znalazł się pod kierownictwem Janiny Oszastówny, która zorganizowała bardzo mobilny zespół, składający się z grup uczennic Gimnazjum Elżbietanek. Przesyłki poza miasto, uruchomiono dzięki przewozowi sztafetowemu, a także dzięki szerokiej pomocy kolejarzy. Tylko w ciągu listopada rozkolportowano tą drogą cztery numery „Nakazów Dnia”.
11 listopada, w dzień Święta Niepodległości, z inicjatywy Głównego Szefostwa Walki Cywilnej OOB, odbyło się nabożeństwo w Kościele Mariackim. W trakcie tej uroczystości, uderzył dzwon Zygmunta, a grupa członkiń organizacji złożyła kwiaty na miejscu zburzonego pomnika Grunwaldzkiego oraz na płycie Nieznanego Żołnierza.

Podobną akcję, podjął również Okręg Śląski OOB, którego kierownictwo nakazało złożenie kwiatów na grobie Żwirki i Wigury w Cierlicku. Ponadto we wszystkich większych miastach wydano okolicznościowe ulotki.
Niestety tak duża aktywność konspiracyjna, spowodowała tragiczną w skutkach kontrakcję okupanta. I tak w Chochołowie aresztowano księdza Czubina wraz z zespołem siedmiu ludzi, w Rabce natomiast profesora Nawarę wraz z dziesięcioma studentami z tamtejszej placówki propagandowej. Wszyscy aresztowani zostali rozstrzelani.
Wcześniej, bo w nocy z 6 na 7 listopada porwano w ramach akcji zapobiegawczej przed Świętem Niepodległości, Stefana Artwińskiego „Starego”, prezesa Okręgu Kieleckiego OOB i byłego prezydenta miasta Kielce. Tym samym aktem przemocy było aresztowanie 183 profesorów i pracowników naukowych Krakowa.

Główna uwaga Szefostwa Walki Cywilnej skierowana była jednak na Podhale, gdzie do skutku doszedł bardzo niebezpieczny akt zdrady narodowej. Mowa tutaj oczywiście o inicjatywie Wacława Krzeptowskiego, dr. Szatkowskiego, Józefa Cukra i kpt. rez. Witalisa Wiedera, którzy przystąpili do współpracy z okupantem i zaczęli propagować niezależność tzw. „Goralenvolk” oraz odstępstwo od Narodu Polskiego.
Tak niebezpieczny akt zdrady musiał spotkać się ze zdecydowaną kontrakcją OOB. W związku z wymienionymi wyżej wydarzeniami, do Zakopanego przybył Ludwik Muzyczka, który przebywał na Podhalu w dniach 16 – 23 listopada. Objechał on cały rejon i dla zainicjowania przeciwakcji powołał zespoły trójkowe w Zakopanem, Nowym Targu, Krościenku i w Nowym Sączu.

Ponadto wobec prób tzw. „eindeutschowania” Ślązaków, Górali i odseparowywania Łemków i Ukraińców, a także w obliczu coraz wyraźniejszego prześladowania ludności żydowskiej, „Ludwik” zdecydował się utworzyć w Szefostwie Walki Cywilnej referat narodowościowy. Jego szefem mianowano mjr dypl. rez. dr Stanisława Radomskiego „Stanisława”.
Równolegle z działalnością Ludwika Muzyczki, „Prezes” (K. Kierzkowski) współpracował z dr Tadeuszem Orzelskim nad ostatecznym przełamaniem oporów polityków krakowskich, względem uformowania Okręgowej Rady Politycznej przy Komendzie Okręgu Krakowskiego SZP.

Szybkie uformowanie się tej rady miało znaczenie nadrzędne i trzeba się było spieszyć. Pośpiech ten spowodowany był nadchodzącymi wieściami o rodzących się inicjatywach politycznych, godzących zarówno w podstawowe zasady konspiracji, jak i w jednolitość kierownictwa politycznego. Mowa tutaj przede wszystkim o działalności różnej maści emisariuszy odtwarzających się za granicą partii politycznych, którzy organizowali uruchomienie filii w kraju. Nawoływali przy tym do ostatecznego usunięcia z życia politycznego i wojskowego członków środowisk sanacyjnych i piłsudczyków. Stan ten groził wybuchem wewnętrznych konfliktów w łonie konspiracji i szerzeniem się podziałów, co było nad wyraz korzystne dla okupanta.

Szczególnie niebezpieczne okazały się być inicjatywy polityczne podjęte przez inż. Ryszarda Świętochowskiego, misja „Mikicińskiego” - emisariusza ministra spraw wewnętrznych Stanisława Kota, niemal jawny werbunek członków do konspiracyjnego Stronnictwa Pracy podjęty przez byłego posła Władysława Tempkę, czy akcja werbunkowa do Armii Narodowej, zorganizowana przez dr Tadeusza Surzyckiego.

Dział cywilny OOB prowadził także bezpardonową walkę z okupantem w dziedzinie handlu, traktując ją jako akt pomocy społecznej, zapoczątkowany jeszcze we wrześniu 1939 r., przez krakowski ośrodek Kierzkowskiego.
Jeden z głównych aspektów polityki prowadzonej przez III Rzeszę na ziemiach polskich, polegał na sprowadzeniu Narodu Polskiego do stanu skrajnej biedy i postawienie go przed widmem głodu. Celom tym miała służyć upiorna eksploatacja gospodarki naszego kraju, w tym kompletne zdominowanie polskiego handlu. Działania okupanta szybko spowodowały zastój w handlu tekstyliami i galanterią, co z kolei groziło „produkcją” bezrobotnych, a w konsekwencji głodem, a nawet wywiezieniem na roboty do Niemiec, wielu zatrudnionych tam ludzi.

Szczególnie trudna sytuacja panowała wśród społeczności żydowskiej, którą pozbawiono możliwości podróżowania, co z kolei uniemożliwiało jej zdobywanie towarów z placówek przedwojennego hurtu lub z dawnych źródeł produkcji krajowej. Szefostwo Walki Cywilnej, chcąc nieść pomoc ludności polskiej w tej dziedzinie utworzyło, w dziale pomocy społecznej, referat pomocy dla kupiectwa. Na jego czele postawiono Wiktora Golda, przemysłowca pochodzenia żydowskiego, który zorganizował swoje biuro w lokalu Kazimierza Kierzkowskiego przy ul. Św. Krzyża nr 1.

Podobną inicjatywę uruchomiono, w tym samym mniej więcej czasie, w Warszawie. Tym razem utworzono dla celów „przykrywkowych” firmę handlową „K. Borkowski i Ska”. Siedziba firmy mieściła się przy ul. Nowogrodzkiej 42, a organizatorami byli Hipolit Piotrowski „Hipolit” i Marian Golka „Węgieł”.
Zatrudnieni w firmie warszawscy agenci handlowi zakupywali towary w składach na Nalewkach lub od uchodźców z Łodzi, wywożących stamtąd swoje zapasy, a następnie przesyłano towary koleją do Krakowa. Łącznikiem między obiema placówkami (warszawską i krakowską) był Z. Wrutniak.

Była to działalność bardzo pożyteczna w obliczu zbliżającej się zimy i wciąż rosnącego ubóstwa ogółu. Ubóstwa rosnącego tym bardziej, że w warunkach okupacyjnych, ożywioną działalność zaczęli prowadzić wszelkiego rodzaju spekulanci handlujący, czym się da. Przywozili oni towary do Krakowa w nieprawdopodobnie wysokich cenach. W zamian za uzyskaną gotówkę wywozili np. sól i wykupywali wszystko, co się dało, a gdy zabrakło towarów w sklepach, przerzucali się na materiały budowlane, drzewo a nawet torf. Działalność referatu pomocy społecznej w pewien sposób niwelował skutki tego nieludzkiego wyzysku, niosąc doraźną pomoc społeczną także i na tym odcinku.

Bodajże jeszcze większym problemem okazało się wszechobecne bezrobocie, które powodował ogólny głód, zgłaszanie się części społeczeństwa polskiego na roboty do Niemiec lub do służby na miejscu u Niemców. Mowa tu przed wszystkim o niemieckich instytucjach, przedsiębiorstwach, a w skrajnych przypadkach o służbie w jednostkach policyjnych oraz służbie konfidenckiej. Ten ostatni proceder miał szczególnie złowrogie i niebezpieczne skutki, bowiem umożliwiał okupantowi zbudowanie szerokiej sieci agenturalnej do walki z podziemiem.

W całej gamie walki z biedą i głodem swoje miejsce znalazło także przeciwdziałanie powszechnemu bezrobociu. Członkowie Głównego Szefostwa Walki Cywilnej przeprowadzili w Krakowie i w terenie szereg rozmów i interwencji, sugerując lub wymuszając, aby miasta, firmy, zakłady, przedsiębiorstwa i instytucje wszystkich kategorii zwiększały liczbę zatrudnionych u siebie Polaków.
Zatrudnianie takie miało mieć skalę, która nie liczyła się z deficytowością, ani nawet z brakiem konkretnej pracy dla zatrudnianych. Kładziono szczególny nacisk na to, że działalność taka jest formą walki cywilnej, którą każdy Polak powinien prowadzić. Dodawano również, że zatrudnianie tylko w celu bogacenia się jest uważana przez podziemie za szkodnictwo narodowe i współdziałanie z władzami okupacyjnymi. Ponadto propagowano zakładanie, gdzie się tylko dało firm „czasu wojennego” oraz pracę typu chałupniczego, dla zatrudnienia ludzi i dania rodzinom źródła utrzymania.

W miesiącu grudniu organizacja wydała cztery dalsze numery „Nakazów Dnia”. Szefostwo Walki Cywilnej informowało także o zarejestrowaniu kilkunastu tytułów konspiracyjnej prasy w terenie. I tak były to:
W Nowym Sączu – „Sprawa Polska”, w Nowym Targu – „Wierchy”, w Mielcu – „Odwet”, w Rzeszowie – „Nowiny”, w Szczakowej – „Wolność i Niepodległość”, w Zagłębiu – „Nasza Sprawa, w Częstochowie – „Zarzewie”, w Lublinie – „Orzeł Biały”, w Warszawie – „S”.
Wykaz ten uzupełniają tytuły wydawane przez organizacje podporządkowane Komendzie Okręgu Śląskiego OOB, czyli: „Front Polski” – Żywiec (TON), „Polak” – Katowice (POO), „Ku Wolności” – Sosnowiec (PZW).
We wszystkich rejonach organizacyjnych zanotowano wydawanie i kolportaż ulotek okolicznościowych i codziennych komunikatów z nasłuchów radiowych, redagowanych przez zespoły propagandowe przy komendach wszystkich szczebli organizacyjnych.

Lotne Zespoły Akcji Propagandowej prowadziły akcję plakatowania i rozrzucania odezw oraz niszczenia propagandowych plakatów okupanta.
Na początku grudnia, dzięki wysiłkom Władysława Kabacińskiego udało się zainicjować akcję tajnego nauczania, która objęła najpierw Krakowskie, a następnie Rzeszowszczyznę i Zagłębie.
W dniach 17 – 19 grudnia 1939 r., w Krakowie znalazła się delegacja Ślązaków z organizacji TON, POO i PZW. Przybyła ona dla uzyskania decyzji jak należy ustosunkować się do odstępców, wpisujących się na listę ślązacką lub niemiecką volkslistę. Członkowie delegacji alarmowali, że jest to problem dużej wagi, bowiem zjawisko podpisywania wspomnianych list stało się powszechnym. Chciano przede wszystkim ujednolicenia stanowisk w tej kwestii.

Po burzliwych naradach zgodzono się, że w obliczu niespotykanego dotychczas terroru, jaki został zastosowany przez okupanta wobec ludności polskiej na Śląsku – wpisanie się na listę śląską lub niemiecką może uratować, choć jakąś jej część dla przyszłej Polski. Dlatego też należy prowadzić bezwzględną walkę tylko przeciwko tym wpisującym się na listy narodowe, o których nabierze się podejrzeń, że są renegatami.
W okresie od 25 do 31 grudnia Ludwik Muzyczka przebywał ponownie na Podhalu, w związku z zapowiedzianym na styczeń, spisem ludności. Szef Walki Cywilnej OOB objechał całe Podhale i omówił z organizatorami kontrpropagandy wyniki akcji.
Prowadzono ją już na całym terenie, wciągając do pracy konspiracyjnej księży, nauczycieli, inteligencję, młodzież inteligencką oraz byłych kombatantów, harcerzy, żołnierzy OOB, SZP i konspiracyjnej Dywizji Podhalańskiej. Opracowano wspólnie tekst ulotek, które miały być rozkolportowane „do każdej rodziny Podhala”.

Po powrocie do Krakowa, Muzyczka zdał raport Zarządowi Głównemu OOB i Komisarzowi Cywilnemu przy Komendzie Okręgu Krakowskiego SZP. W porozumieniu z nimi uzyskał audiencję u ks. arcybiskupa Sapiehy i poprosił go, by ten wystosował polecenie podległemu sobie duchowieństwu, aby swoim autorytetem i wpływami podtrzymywało polskość górali na Podhalu.

W pierwszym miesiącu 1940 r., kontynuowano pracę organizacyjną i działalność na odcinku cywilnym. Lotne zespoły propagandowe zrywały na podległych sobie terenach odezwę Franka, wzywającą ochotników na roboty do Niemiec, prowadziły agitację ustną i podrzucały ulotki nawołujące do bojkotu tego apelu.
Szefostwo Walki Cywilnej OOB wydało i wysłało w teren odezwy z 7 stycznia 1940 r., w związku z mordami dokonanymi przez Niemców w Wawrze i Lublinie, oraz z 26 stycznia przeciw wspomnianej odezwie Generalnego Gubernatora. W styczniu ukazały się także dalsze cztery numery „Nakazów Dnia”.

10 tego miesiąca na Podhalu przeprowadzono wzmiankowany wyżej spis ludności. Mimo zakrojonej na szeroką skalę kontrakcji polskiego podziemia, na listę „narodowości góralskiej” wpisało się około 10 000 osób, głównie z terenów wiejskich. Z miejsca przystąpiono do instalowania w Zakopanem oficjalnego przedstawicielstwa „narodu” w skład, którego weszli m.in. kpt. rez. Wieder, dr Szatkowski i Wacław Krzeptowski. Ogłosili oni całkowitą lojalność wobec okupanta, składając odpowiednie oświadczenie w prasie gadzinowej i wysyłając delegację na Wawel, do Generalnego Gubernatora. Wszystkie organizacje konspiracyjne ogłosiły wyjęcie ich spod prawa.