W trakcie walk prawdziwie kawaleryjską brawurą odznaczyły się trzy szwadrony tegoż 14 p. ułanów pod dowództwem jugosłowiańskiego kapitana D. Sotirovica "Draży", nie pozwalając na zajęcie przygotowanych przez Niemców pozycji wzdłuż pasma wzgórz na bezpośrednim przedpolu Lwowa i to mimo przybyłych na miejsce elementów trzech niemieckich dywizji. Działo się to na południowo - wschodnich peryferiach miasta.
21 lipca właśnie od tej strony pojawiły się pierwsze oddziały radzieckie - zwiad 4 armii pancernej. Następnego ranka nadciągnęła natomiast 29 brygada zmotoryzowana płka gw. Jefimowa i niezauważona przez Niemców wtargnęła ulicą Zieloną do miasta.
Nieprzyjaciel próbował bronić się od południa, jednak natarcie 3 szwadronu 14 p. ułanów porucznika Madurowicza "Osy", wsparte sowieckimi samochodami pancernymi pod wspólnym dowództwem kpt. "Draży" wyparło Niemców z zajmowanych pozycji. Odgłosy toczącej się bitwy ściągnęły dalsze dwa szwadrony 14 p. ułanów: por. Kozińskiego "Floriana" i ppor. Węgierskiego "Antka", które zająwszy przygotowane wzdłuż pasma wzgórz pozycje, nie dały się z nich zepchnąć do końca sześciodniowych walk o Lwów.

W tym samym czasie do akcji przystąpił garnizon lwowski AK liczący około 3 000 żołnierzy w 93 plutonach. Walki rozprzestrzeniły się z ulicy Zielonej w kierunku centrum i doprowadziły w pierwszej kolejności do zdobycia Pasiek i Łyczakowa.

W walkach tych nadal uczestniczyły oddziały 14 p. ułanów. W miarę opanowywania miasta coraz więcej żołnierzy AK nakładało biało - czerwone opaski, zabezpieczało ważniejsze obiekty, zamykało rejony ukraińskie. Komendant Obszaru, płk Filipkowski, występując wobec dowódcy Armii Czerwonej jako generał, już 22 lipca zajął budynek przy ul. Kochanowskiego 27 na kwaterę polskiego dowództwa.

Działania "Burzy" objęły całe miasto. Wszędzie, gdzie to było możliwe, oddziały AK wspierały walki oddziałów radzieckich. Po Dzielnicy Wschodniej w wirze walk znalazło się Śródmieście: Poczta Główna, Teatr Wielki, Plac Mariacki itd.
Trzecią dzielnicą, której siły wzięły udział w walkach, była Dzielnica Zachodnia. W niedługim czasie gros sił niemieckich - niezależnie od wielu ognisk walki wewnątrz miasta - zostało wyparte z Dzielnicy Południowej i cofało się ulicami Sapiehy i Gródecką na zachód, dzięki czemu została otwarta droga na Przemyśl. Jedynie Dzielnica Północna była do końca silnie obsadzona i broniona. Oddziały tej dzielnicy w sile 19 plutonów (738 ludzi) pod dowództwem kpt. Jędrzejewskiego "Ara" mogły ujawnić się dopiero po wygaśnięciu walk.

Na zachód od Lwowa, działaniom ofensywnym Armii Czerwonej również towarzyszyło ożywienie polskiej partyzantki. Szczególnie zacięte walki wybuchły w połowie lipca 1944 r. w miejscowości Sambor.
Walkę o to miasto stoczył oddział AK z obwodu Gródek Jagieloński, dowodzony przez kpt. Witolda Szredzkiego "Sulimy". W jednej z faz bitwy udział w niej wzięło kilka radzieckich czołgów, które po przełamaniu frontu znalazły się we wsi Uherce. Akcja skończyła się jednak niepowodzeniem. Oddziały polskie poniosły duże straty w ludziach i sprzęcie i zostały odcięte w rejonie Sambora.

Do walk w terenie włączyły się również oddziały Batalionów Chłopskich.
I tak oddziały BCh obwodu Mościska, pod dowództwem K. Lecha "Brzezińskiego" i F. Dorosza "Dębskiego" wzięły udział wspólnie z oddziałem AK "Czerniaka" w akcji na stację kolejową w Mościskach. Na zaminowanym torze zatrzymało się kilka transportów niemieckich. Stację zaatakowano z dwóch stron. Zginęło 37 Niemców, 117 wzięto do niewoli. Zdobyto dużą ilość broni i zapasów wojskowych, a jeńców przekazano Armii Czerwonej.
Straty oddziałów partyzanckich w akcji wyniosły jednego zabitego i ośmiu rannych. W samych Mościskach, które przez krótki okres nie znalazły się w obrębie działań Armii Czerwonej ogłoszono "Rzeczpospolitą Mościską", powołując nawet do życia starostwo, zarząd miejski i inne instytucje lokalne.
Po tych zwycięskich bojach wspomniane oddziały rozpoczęły walki pościgowe za ewakuowanymi wojskami niemieckimi oraz żandarmerią i administracją obwodów Mościska i Sambor.
W następstwie pościgu doszło m. in. do walki niedaleko wsi Sułkowice pod Samborem, gdzie w wyniku zaskoczenia Niemcy ponieśli duże straty: 42 zabitych i 96 wziętych do niewoli.
Straty polskie wyniosły 12 zabitych. Zdobyto sporą ilość broni, archiwum policji i żandarmerii ze Lwowa oraz archiwum żandarmerii z Sądowej Wiszni, które przekazano pierwszemu napotkanemu oddziałowi Armii Czerwonej.

W drodze z Puska do Mościsk oddziały Szredzkiego i Lecha natknęły się we wsiach Bukowice - Pakość na silne zgrupowanie UPA. Wywiązała się zacięta walka, która w końcowej fazie skoncentrowała się w cerkwi Pakość. Cerkiew tę po zażartej walce zdobyto. Zginęło 67 upowców. Po stronie polskiej było 3 poległych a kilku zostało rannych.
Po tym starciu oddziały polskie dotarły do Kresowic, gdzie odbyło się spotkanie z jednostkami Armii Czerwonej.

Po nadejściu wiadomości o sytuacji we Lwowie oddziały AK pod dowództwem kpt. Szredzkiego "Sulimy" wycofały się za San, dążąc na wezwanie pomocy płynące eterem z walczącej Warszawy.
Wkrótce jednak, w miejscowości Sarzyna niedaleko Leżajska, Szredzki wraz ze swoimi ludźmi został otoczony przez wojska sowieckie i rozbrojony (18 sierpnia 1944 r.).

Część żołnierzy Batalionów Chłopskich z oddziałów Dorosza i Lecha po przybyciu do Kresowic zgłosiła się do Armii Polskiej, a inni na czele z Doroszem, w liczbie 1 200 ludzi, przeszli do pościgu za nieprzyjacielem. We współdziałaniu z oddziałem Armii Czerwonej, przeszli oni na teren obwodu przemyskiego, gdzie po wyzwoleniu powiatu zorganizowano samoobronę ludności polskiej przed terrorem UPA, która do tego czasu wymordowała ludność w 45 wsiach polskich. Z oddziału Dorosza zorganizowano, w ramach tworzącej się administracji Polski Ludowej, kilka posterunków Milicji Obywatelskiej, a sam dowódca otrzymał nominację na zastępcę powiatowego komendanta MO do spraw operacyjnych.